Ορθία..

Λεπτότερη γαία  

σαν επιδερμίδα

ντελικάτης λιακάδας

και ηφαιστειακά πετρώματα

που ιριδίζουν

μαρτυρώντας

θάνατο

αναγεννητικό.

Παράξενα διάφανο νερό

ως το άφραστο τερπνό χώμα

κάτω απ’ την ιτιά που κλαίει

και κάποια στιγμή

ένας κρότος παράξενος

σαν να τινάζονται στον αέρα οι γαλαρίες

του νοήματος-

Βαίνουν καλώς όλα-  

οι ερωτευμένοι αποφάσισαν

από φιλί σε φιλί

να αποδημούν

και την χαρά να κατοικούνε-

Τα μεσημέρια ορθά

σαν χοϊκά ιστιοφόρα

ευρύνονται

ως την φαντασία που παραμένει

ανίκητη-

Εγώ σε ψάχνω

κι εκεί που δεν είσαι-

λευκοφορούσα και αναδυομένη

από τον κόλπο τον μητρικό

της αιώνιας θάλασσας..