Να σβήσω
σαν διψασμένη φωτιά
που δεν έχει άλλη πια ύλη
σαν διψασμένη φωτιά
που δεν έχει άλλη πια ύλη
Για να χλευάσει επάνω της. Να σβήσω
Σαν ένα κύμα στον γιαλό που πνίγηκε
στην άμμο της παραλιακής ερημιάς. Να σβήσω
στην άμμο της παραλιακής ερημιάς. Να σβήσω
σαν μία πνιχτή φωνή
που δεν λυτρώθηκε
και μες το στήθος μένει
παράπονο – να χαθώ
που δεν λυτρώθηκε
και μες το στήθος μένει
παράπονο – να χαθώ
χώμα που κλαίει κι η βροχή
το συμμερίζεται
το συμμερίζεται
επάνω από του χρόνου τις ημέρες
φτενό,
άδειο
άδειο
σαν ένα όστρακο που όταν ξεβράστηκε
του έλειπε η φωνή
του έλειπε η φωνή
και η δόξα της θάλασσας..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Σβήνει μωρέ Στρατή μου;
Καλημέρα!!
una ola que se ahoga........ en el desierto de la cotsa!!! wow, me impresionaste cob esta frase, si google no se equivoca, es genial. Besos.
Ελενα Λ
δεν σβήνει αλλά και μας σιγοκαίει αποφασιστικά..
Καλό απόγευμα!
Paty Carvajal
Me gustaría describir mi muerte futura.
¡ Besos!
Δημοσίευση σχολίου