Παρήγορο όταν

Στον ΒΑΣΙΛΗ ΖΗΛΆΚΟ…

Παρήγορο όταν

Μες τους καιρούς αναζητάς πυκνότητες αστραπής. Όταν

Μια νύχτα δένεις τα παπούτσια σου 
και ξεκινάς

Οδοιπόρος για μακρινό ουρανό. Όταν

δένεις με ξόρκι το χώμα

Κι η γη σε δέχεται να την πατάς

αλαφροΐσκιωτος και ξέροντας

Ότι αγαπάς την Ουτοπία. Οπαδός

Της αφαρμάκου ιατρικής και μέντορας

Των νεφών και της σκέψης.

Δεν ξέρω στο τέλος του κάθε αγώνα

πόση ψυχή θα χρωστάμε. Τότε

Που θα μοιάζουμε με τα παράξενα όνειρά μας

Χρυσοθήρες που σκοπούν στα τιμαλφή του Αοράτου.

Παρήγορο όταν

Σκάβεις αβρά τον ουρανό κι η νύχτα

λασπώνει τα ρούχα σου

Με ιδρώτα και άστρα.

Βλέπω το νέο σου πρόσωπο να κοιτά

Την δριμύτητα του αέρα και σχεδόν να δακρύζει

Όπως στα ξημερώματα δεν μπορεί να αντέξει

Τόση υπόσχεση φωτεινή η μέρα.

Κάτω από τον θόλο του αγγέλου που η σιωπή 
σε αρμολογεί λέξη την λέξη

Κι είναι του στερεώματος η θλίψη τότε γλυκιά

Να την χαρούνε εκείνοι που αναζητούν

Καθαρό τόπο και ιδέα φωτιάς

για να σκηνοθετήσουν

Μελαγχολικοί πάνω από το περιώνυμο της ζωής μας το χάος..