Άνισες ημέρες

Άνισες ημέρες, δεν μπορώ να τις μοιράσω πουθενά.

Να τις αφαιρέσω ούτε. Μένω να τις αθροίζω αδιάφορα

Κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο. Δεν έχω τίποτα να απολογηθώ.

Ξέρω την θλίψη του νοσοκομείου, εκεί

Που οι ασθενείς πονούν και φοβούνται,- κάτι παιδιά

Που τα προσβάλλει συνεχώς η μοίρα,- κάτι γεροντάκια

Που απομυζούν ελπίδα από το βλέμμα του γιατρού, κάτι μανάδες

Που κοιμούνται στο κρεβάτι του πόνου στο πλάι

Σακατεύοντας τα ασθενικά κόκαλά τους.

Ξέρω την φουριόζικη απληστία του ενός που καταρρακώνει 
την ευεξία του συνόλου.

Ξέρω τον άνθρωπο ανθρωποφάγο, που ζει

Διαμορφώνοντας το άθλιο προφίλ του πλανήτη. Ξέρω

Το κλάμα λίγο πριν τον θάνατο,- τα έχω ζήσει όλα αυτά- γι αυτό

Ηχεί πολύ σκληρά και ξεκούρδιστη κάτι φορές η φωνή μου.