Προικώον τριαντάφυλλο κι ελιές ως μέσα στην μασχάλη μου.

Αγόγγυστα ο όνος της μέρας φορτώθηκε τις καλαθούνες με τα μήλα κι ανηφόρησε στεριά κατά το κάστρο που πολέμαγε ο ήλιος.

Αρχαίες εικόνες και συλλήβδην φως μεσημεριού.

Ο άνεμος θεμελίωνε δικαίωμα αοράτου.

Καρπίσας πριν έρθει η άνοιξη.

Αυτός που είμαι χαίρονταν να βλέπει του αλσύλλιου την πικράδα.

Των Δελφών το αλφάδι ισχυριζότανε νίκης εγκώμια κι από μεριά αρχαϊκή φύτρωναν δέντρα μυητικά μέσα στα μάτια μου.

Ξύλο ευλογητό κι ακόμη

Προικώον τριαντάφυλλο κι ελιές ως μέσα στην μασχάλη μου.

Καταρράκτης εκπληκτικών στιγμών.

Το μεσημέρι μετάγγιζε στυφό αίμα στο ποίημα μου και έθελγε τον νου μου του Σικελιανού η ποιητική ομορφάδα.

Απαλά η μέρα κυλούσε σαν δημητριακή έξαψη να στεφανώσει την κεφαλή του βουνού και να ευχαριστήσει εσένα.

Αναγνώστη θηριώδη των ηθικών..

                                                            Ιτέα 6.2.2013