Της νυκτός και ούτε!...

Ένα μικρό γρέζι από φεγγάρι γδέρνει τον ουρανό,

τριγύρω φώτα αστεριών και επική γαλήνη,

Σφοδρά δευτερόλεπτα και τα κουπιά καθηλωμένα μην

Αφήνοντας την βάρκα να κυλήσει πα’ στα ήσυχα νερά,

κρύο και οι ανέμοι του Δεκέμβρη…

 

Ανήκω σε μυστικές περιπέτειες που δεν θα φανταστείς,

Η νύχτα θρέφει την γενιά μου,

Εορτές όπως να σβήνονται χαμηλωμένες σαν το φως

Στον ουρανό που τον μαστίζουν ζοφερά νέφη του φόβου.

 

Ετούτο που καταλαβαίνω το καταλαβαίνουμε όλοι μας,

Νιώθω και όπως νιώθω ίδια όλοι γύρω μου το νιώθουν,

Απροσπέλαστες αγωνίες για να ματώνει ο βίος

Θρύμματα από λυπημένο αστέρι στις χαράδρες του στερεώματος

Θρύμματα από μελαγχολία τρανταχτή.

 

Στο μαξιλάρι μου ο ύπνος δεν χωρά ποτέ του,

Αφήνω να μ ’επισκεφτεί και δραπετεύω πάραυτα,

Πάντα ο ίδιος ιχνηλάτης που βαδίζω προς τα ξημερώματα,

Εξημερώνοντας την τίγρη της Αλήθειας.

 

Απόψε κουβαλώ φορτία πόνου,

Σχήματα πάθους και γεωμετρίες των ονείρων μου,

Απόψε συνδιαλέγομαι μ’ όλο το Χάος

Και την φερτή ύλη του μέλλοντος που, επειδή την νιώθω, γύρω μου βοά!

 

                                                               24.12.2020 

 

 

 

 

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση