Το νερό…

Το νερό, κοσμικό φωνήεν διεσταλμένο,
Διαπασών, ευκίνητο έλασμα της γης,
Πίπτει σαν καταρράκτης που βαραίνει η φωνή του
Και συναντά κάποιον αρχέγονο θεό.
Από αθώρητο ύψος, ύδωρ εγγεγραμμένο
Στο στέρνο της γης,
Τριπλάρει τα μεγάλα δάση και ως ποταμός ελίσσεται
μέσα στην βλάστηση του Ωραίου
Ζώντας από την φωνασκία του, μηρυκάζοντας
την ησυχία του τοπίου, θηρευτής
Της στεγνότητας.
Μοιραίο πάλι μέσα στην ερήμωση της γεωγραφίας, ανοίγει
Τα πηγαδίσια κιτάπια του και αναβλύζει
Ακριβές και ολοζώντανο,
μηδενικό και πολλαπλασιασμένο
Μέσα στην συντυχία των δασών, καλημερίζοντας
Την ευχάριστη όψη του πλανήτη!

7.05.20202