«Να σέβεστε την ζωή»,

Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!

Σέβομαι την απώλεια

συμμερίζομαι τον πόνο.

Ο άνθρωπος φθαρτός και δεν αντέχει πάντα,

ρημάζεται η καρδούλα του,

είναι που και η ύλη του πολλά δεν τα μπορεί.

Γδαρμένο είναι το φεγγάρι, το κοιτώ

που αλλάζει χρώματα κουβαλώντας

το ασημί φορτίο του μέσα στην νύχτα.

Δίπλα στον άνθρωπο, δίπλα στον κουρασμένο εαυτό του.

Ξεκλειδώνω τις πύλες, το φθινόπωρο παίζει μαζί μου,

στα ορυχεία της καρδιάς έκπαγλα αισθήματα αξίζουν όλο το χρυσάφι

που θα βρεις.

Σε τριγυρίζει ο έρωτας, μικρός που εμεγαλύνθης είσαι.

Και,

Ποιητή

σε κάνει όχι η ανάγκη, Ποιητή

σε κάνει το να μην αντέχεις άλλο μέσα σου την Έκρηξη-

Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!

*

«Να σέβεστε την ζωή», μου είπε.

Ήταν γιορτινή σε όλα της. Μετά το κατάλαβα.

Ήταν αβρή και μελένια. Την άκουσα,

Μέσα της όλα χαμογελούσαν.

«Δίδαξέ με, άνθρωπε», είπα. «Δίδαξε με».

Όσο κι αν απογοητεύομαι,

πάντα θα γυρίζω στην πίστη ότι θα τα καταφέρεις.

Κι έτσι θα μείνω αισιόδοξα αισιόδοξος..

*

Σ’ αυτό που ξημερώνει αναλογεί ένα παράξενο θαύμα!

Και τον νιώθεις παντού τον παράδεισο.

Σου ήρθαν τα μηνύματα και το φως

Θεσπίζει τις νέες αξίες σου!

Λιγόπνοο αεράκι βάφει την γη πορφυρά.

Και η καρδιά μου χαίρεται που υπάρχει και που σου μίλησε

απ’ τα κατάβαθά της ακόμα!

* 

Ωραία με αγνοείς. Ωραία

παίζεις μαζί μου δασκαλεύοντας και τα άστρα

να μην μου δίνουν σημασία.

Εμένα με πιστεύουν τα ρόδα και οι χαριτωμένες

μεταφυσικές μυρσίνες.

Ο καιρός περνά επάνω μου φθείροντας τα κόκαλά μου και

την εγωιστική μου κάθετη πρόθεση.

Είμαι αυτό που είμαι και μια μέρα θα σε φάω-

Σαν τραγανή αγάπη που θα μου παραδοθεί γιατί

δεν μπόρεσε και κάτι άλλο να κάνει.

* 

Την ώρα που ο καλογιάννος κελαηδά το πρωινό γκρεμίζεται και θάλπει

Μέλισσες και μικρά εντομάκια που ταράσσουν την γαλήνη.

Όλα είναι μια ευφράδεια των νερών.

Μήπως προσεύχομαι και δεν το καταλαβαίνω

Που ο θεός στηρίζει την νωχελική σκέψη μου;

Ήρθε η Κυριακή.

Καλοδεχούμενες οι επιθυμίες που αγγίζουν την φαρδιά όρεξη της πεδιάδας.

Το τοπίο είναι αβρό και βελούδινο:

Όπως εσύ που ήρθες και θα μείνεις μες τον πόθο μου να εξουσιάζεις.

* 

Κάθε συνάντηση μαζί σου είναι γλυκιά, σκορπίζονται

Ροδοπέταλα μέσα στις ώρες, και ένα ρίγος

Διατρέχει την επιδερμίδα, να φανεί

Ο πόθος ο μέγας ο άπληστος.

Αυτό είναι ερωτικό βασανάκι από κείνα που δεν λέγονται· ανάβουν

Τα λαμπιόνια των ορέξεων και κρατώ

Τον νου μου να μην ξεσαλώσει.

Πώς εγγράφεσαι μέσα στα δευτερόλεπτα και πώς

Κανοναρχείς στον σύμπαντα κόσμο; Εθελούσια

παραδίνομαι και σου ανήκω

Ελαφίνα αβρή που δράμεις μέσα στα λιβάδια των οράσεων!

*

Αυτόν τον ήλιο τον κρατήσαμε στην καρδιά μας

σαν μυστική συνάντηση με το φως.

Τίποτα δεν ξεχάσαμε-όλα

βολεύτηκαν μέσα μας και αφήσανε βαθύ αποτύπωμα.

Εκεί ήταν ο πλανήτης, στοιχείο μυθικό που το αποκρυπτογραφήσαμε

κάτι βραδιές που μας πείσμωσε το ατσάλινο φεγγάρι.

Ήμασταν εμείς που μέσα μας ήτανε άλλοι, όλοι

οι άλλοι, μια μακριά γραμμή εντολοδόχων μιας ανάγνωσης που οδηγεί στην μοίρα που εξαφανίζει την μοίρα·

ένα λεξιλόγιο και μια γραμματική που όπου φτάνει είναι Αποκάλυψη!

* 

Ξημερώνει το άνθος σου.

Ξημερώνει ο Λόγος σου που θα τον μεταφράσουν τα πουλιά σε ειρήνη.

Ξημερώνει στα μάτια του κόσμου.

Και ξυπνάς.

Βλέποντας τα πάντα γύρω σου με έκπληξη.

Βλέποντας μες τα μάτια σου κι εγώ.

* 

Την μαγεία των Στιγμών ξεκλειδώνουν τα χέρια σου και την αποθέτουν πάνω στον καμβά της μέρας.

Φωνήεντα και άστρα ανατάσσουν το σύμπαν προς την μουσική.

Σ’ ακολουθώ όπου και να ‘σαι.

Είσαι στην μοίρα πριν γίνει μοίρα και στον θάνατο πριν ξεγραφτεί.

* 

Ζητάω τα χρώματα πριν τα χρώματα φανούν με την γενναιότητα που τα εγκατέλειψε.

Ζητάω το θάρρος τους!

Θα με καταλάβουν οι επαναστάτες των κήπων: αυτοί που ξέρουν να ξεφυλλίζουν ένα ρόδο και να το δουν από την άλλη πλευρά του.

Εγκαταλείπω την μελαγχολία του καθιερωμένου

Και θάλπω την αυστηρή διάθεση της Υπερβολής!

Όπως και είναι στοιχείο μου!

*

Για να σε βρουν οι ίπποι της φωτιάς

ισορροπείς πάνω στα σώματα τα αιχμηρά· και είσαι

ντελικάτη χίμαιρα που αναστατώνει τις αισθήσεις μου, ω κορυφαία

όλων των χορών που θα οργανωθούνε!

* 

Από μέσα σου αναγγέλλονται θαύματα και η πρωία είναι ζωή που λάμπει. Κάθετα μες την αιωνιότητα, ο παλμός είναι μουσική που βρίσκει νόημα στο φως που σε λούζει. Έρχεσαι απ’ την χαρά και σκηνοθετείς ιλαρά τα μυστικά περάσματά σου. Και ο κόσμος, εκστασιασμένος, σε αγαπά και σε παρακολουθεί..

* 

Δισταγμός να φωνάξω, κάτι

δυνατά με εμπόδιζε,

με κατάπιε το τοπίο, με αποδόμησε.

Έγινα η περίληψή μου, μια σύνθλιψη, μια

απόφαση τελειωμένη.

Και έτσι λειτούργησα: ανοιγοκλείνοντας

τα βλέφαρα

να εγκλωβίσω αυτό που ήταν όμορφο και μου ξεφεύγει, αυτό

που η ζωή στο δίνει φειδωλά.

Για να ακούσω μόνο και να δω.

Εγώ ο λίγος ο ένας..

Τελευταίο λοιπόν: έργο, σχήμα, ποίημα·

Τελευταίο λοιπόν: έργο, σχήμα, ποίημα·

οριοθετεί την απόσταση του Μηδενός απ’ το Ένα και δεν έχουν

πια σημασία οι αριθμοί.

Όσοι σκαμπάζουνε, αδιαφορούν-

τι να τους πει η Ποίηση και ο χαβάς της;

Εσύ που ξέρεις από απουσίες, σωπαίνεις και είσαι σκεπτικός.

Κατανοητό:

ξέρεις ποιός λογαριάζει την χασούρα.

Μένει μια οσμή από θειάφι συνείδησης και αιθέρα που δίχως σχήμα ορατό αγωνίζεται ολοένα να υπεκφεύγει..

Είσαι όπου ήσουνα ικανά για να μην υπάρχεις!

Πια…

Αυστηρά λείπω

Αυστηρά λείπω μα, η παρουσία μου,

τονίζει μοναξιά που δεν ξέρεις.

Με χαράσσει στο καθαρό χαρτί

επάνω του μ’ αποτυπώνει

ο αέρας

μπάλωμα που το έραψε ο ήλιος

επάνω στα υφάσματα της μέρας.

Είμαι για να είμαι αλλά

και πάντα θα με ακούς

ψελλίζω βότσαλα και ας μην έχω θάλασσα ή

έστω

έναν όρμο θαλάσσης

όπου οι βάρκες παιχνιδίζουνε τρελά

με ακανόνιστο μαΐστρο!

Το σκληρό σύμφωνο της αδικίας..

Στον αέρα δεν σφυρίζει τίποτα
άλλο από σφαίρες.
Ένας συριγμός ύπουλος, σαν του φιδιού που είναι έτοιμο να σε δαγκώσει.
Μετά ησυχία.
Ο θάνατος έρπει και είναι σιωπηλός, έρχεται προς το μέρος σου
και δεν σε λυπάται.
Ό,τι συλλάβισες ήταν αίμα.
Μίλησε η καρδιά σου, η φωνή σου υπήρξε μόνον αυτή.
Σε σεβάστηκαν
τα λουλούδια, τα βουνά, οι πόλεις
που ήρθες να βρεις τον έρωτα, μέσα στα φτωχά σπιτάκια τους, αγχωμένος.
Τώρα η φωτιά πλησιάζει. Ο ουρανός
είναι μουντός, είναι μια σκληρή επικράτεια.
Μαστιγωμένος από την Αλήθεια σου, δεν έχεις να διαλέξεις, πας
εκεί που σε οδηγεί ο αγνός σου εαυτός, εκεί
που θα πεθάνεις.
Στον αέρα δεν σφυρίζει τίποτα, είναι
μόνο το μήνυμα πως θα χαθείς, πως θα σε διαβάσουν
στις νεκρολογίες
αύριο μεθαύριο, σαν έναν ήρωα
αφανή
που πολύ και για όλα πολέμησε
για να μας μείνει
ένας κόσμος αθώων!

Σκηνικό ντεραπαρισμένο..

Όχι ακρογιαλιές και φώτα που πλουμίζουν την θάλασσα

Όχι άλλον παράδεισο που διαλαλούνε

Οι ευχαριστημένοι κι οι χορτάτοι-

Εδώ είναι ο πόλεμος, η Λερναία Ύδρα

Που καταβροχθίζει την κάθε αξία που έχεις

Εδώ πεθαίνουν παιδιά και οι μάνες ακρωτηριάζονται

Εδώ οι θρησκείες είναι οι αμαρτωλές τους ξαδέρφες

Τα ξίφη κόβουν λαιμούς και μοιράζουν τον αφανισμό μας ολόγυρα

Εδώ θα πρέπει να αισχύνεται η οικουμένη

Ο χρόνος βάφεται με αίμα

Ο πόνος ρέει σαν αίμα,

όλα τα σπίτια μπαρουτοκαπνίζουνε και μαρτυρούν κάποιον θάνατο

Οι πέτρες είναι νομίσματα που εξαργυρώνουν τον πόνο

Το κλάμα είναι καταφύγιο για την απελπισία

Άκουσε άκουσε ανθρωπότητα! Αυτή είναι η μέγιστη ντροπή σου!

Διώξτους και συλλάβισε τον Άνθρωπο απ’ την αρχή

Πώς άφησες να ξεκεφαλώσουν οι αιματολάφτες κι οι ρουφιάνοι;

Όχι άλλον παράδεισο που διαλαλούνε

Εδώ ας σηκωθούνε οι λαοί και ας θελήσουν

να στήσουν ειρήνη πάνω σε κάθε τόπο που ρημάξανε αυτοί..

Ποιητική προπαίδεια…

Εννοώ εκείνα που εννοώ και άλλα
Τα εικάζω συμπεραίνοντας
τα πράγματα σε διάρκεια.
Μου απιστούν όλα:
είναι μια εκκίνηση η σκέψη και ξανά και ξανά αποτελεί αφετηρία
Να βρεις τον δρόμο και τον τρόπο που πρέπει.
Δυσερμήνευτα είναι τα όνειρα.
Τα αποφλοιώνω και μένει το άσεμνο τους σώμα
να το κοιτώ και να το ορέγομαι
Σαν μια γυναίκα που να με αγαπήσει δεν έχω ελπίδα.
Κι όταν βραδιάζει, ντύνομαι τις ατασθαλίες μου και περπατώ
Στους δρόμους του φεγγαριού, στο βραχύβιο
Παιχνίδι της αιωνιότητας, όλα να σε σκεπάζουν κι εσύ να κρυώνεις
Όπως φθινοπωριάζει και ατελέσφορη
είναι η ποιητική προπαίδεια-
Ένα επί ένα να σε πλησιάζω και να μην
Κι εσύ με πάθος να με πλησιάζεις.

9.10.2019

Θυσίας το όλον..

Μέσα στον ήχο της βροχής χλιμιντρούν

άγριες αίγες αλλοπρόσαλλες·

Λυσίκομες κόρες ανηφορίζουν κατά την πλαγιά· ποιά θυσία

προετοιμάζουν και ποιόν έρωτα κανοναρχούν; Άφησε με

να δω, να κρυφοκοιτάξω·

πονάει το κεφάλι μου,

ο καπνός της θυσίας σηκώθηκε. Μπλέκεται

με τον αποβροχάρη ήλιο και μου δίνει μια ζάλη

από εκείνες που σου θυμίζουν τον θάνατο.

Ήρθε και έφυγε η θεά. Πήρε

μαζί την λατρεμένη Ιφιγένειά της! 

Καμιά θυσία δεν θα τελεστεί.

Φαίνεται εξευμενίστηκε ωραία ο πόντος

και τα καράβια θα κινηθούν κατά κει που θα νικήσουνε

οι πιο τρανοί πολεμιστές.

Ωστόσο θα χαθούν ζωούλες.

Πάντα λειτουργεί άπονα η Αφαίρεση.

Έλα, άσε με να κρυφοκοιτάξω.

Όλα προετοιμάζουν τον θάνατο που μεταβάλλεται κι ασχημονεί

εις βάρος της ζωής μας της ίδιας..

Εγκαταλείπω την μελαγχολία του καθιερωμένου

Ζητάω τα χρώματα πριν τα χρώματα φανούν με την γενναιότητα που τα εγκατέλειψε.

Ζητάω το θάρρος τους!

Θα με καταλάβουν οι επαναστάτες των κήπων: αυτοί που ξέρουν να ξεφυλλίζουν ένα ρόδο και να το δουν από την άλλη πλευρά του.

Εγκαταλείπω την μελαγχολία του καθιερωμένου

Και θάλπω την αυστηρή διάθεση της Υπερβολής!

Όπως και είναι στοιχείο μου!

Σχεδόν Καμένα Βούρλα..

Στα κλεφτά το απομεσήμερο αφήνει
οσμές θειούχου εφιάλτη στο τοπίο που εγκλωβίζει
ζοφερές Θερμοπύλες.
Γυρίζουν οι σκοτωμένοι ανάμεσα στα δέντρα φιγούρες απόκοσμες.
Μισός μύθος ο τόπος και μισή ιστορία ο άνθρωπος.
Τσακίρ κέφι όμως η γρήγορη ψιχάλα,
Και το πουλί που κάθεται επάνω στο κλαδί τινάζοντας κάθε τόσο τα βρεγμένα φτερά του
είναι η μεταγλωττισμένη αλήθεια της Π.Χ. πραγματικότητας.
Να τι δεν είδα ποτέ με συμπάθεια: να μην μπορεί ο θεατής να αναγνώθει
το πάθος το άμοιρου ηθοποιού. Όπως το φέρει η ώρα η καλή η η κακή μπροστά μας τότε που η συμμετοχή στην πράξη αφήνει μια συνενοχή σαν να πλανιέται γύρω μας,
παντού..

Μανώλης Αναγνωστάκης! Ένας υπέροχος άνθρωπος!

Μανώλης Αναγνωστάκης!
Ένας υπέροχος άνθρωπος!

Ήταν στα 1979, μαθητής λυκείου, στην τελευταία τάξη, δεν ξέρω πώς ανακάλυψα τόσο κοντά μου την παρουσία του-πήγαινα στο λύκειο νέου Ηρακλείου, στην Πεύκων, και είχε ανοίξει δίπλα του ένα ακτινολογικό ιατρείο, όπως ήρθε από την Θεσσαλονίκη.
Πήρα δειλά τα ποιήματα μου, κάτι χειρόγραφα τετράδια και πήγα. Χτύπησα την πόρτα, του εξήγησα. Με καλοδέχτηκε. Μιλήσαμε λίγη ώρα και με παρακάλεσε να αφήσω τα χειρόγραφα να τα μελετήσει. Σε έπειθε τόσο εύκολα που τον εμπιστευόσουν αμέσως.
Έτσι και έγινε. Μου είπε να περάσω πάλι. Όταν ξαναπήγα μιλήσαμε αρκετή ώρα για την ποίηση. Ένιωθα τόσο οικεία που δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω. Τίποτα επάνω του δεν είχε έπαρση. Μιλήσαμε για τα γραφτά μου. Με συμβούλεψε. Μου είπε για τις λέξεις..
Σε αντίθεση με άλλους λογοτέχνες που η ξιπασιά τους περισσεύει και δεν υποφέρεται. Σεμνός και σίγουρος για κάθε συμπεριφορά του. Όχι απλά τον εκτίμησα- τον λάτρεψα και κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος καλοζυγισμένος, πάνω απ’ όλα.
Σε ευχαριστώ κύριε Μανώλη μου!
Ποτέ δεν σε ξέχασα!

Κάθε συνάντηση μαζί σου είναι γλυκιά

Κάθε συνάντηση μαζί σου είναι γλυκιά, σκορπίζονται

Ροδοπέταλα μέσα στις ώρες, και ένα ρίγος

Διατρέχει την επιδερμίδα, να φανεί

Ο πόθος ο μέγας ο άπληστος.

Αυτό είναι ερωτικό βασανάκι από κείνα που δεν λέγονται· ανάβουν

Τα λαμπιόνια των ορέξεων και κρατώ

Τον νου μου να μην ξεσαλώσει.

Πώς εγγράφεσαι μέσα στα δευτερόλεπτα και πώς

Κανοναρχείς στον σύμπαντα κόσμο; Εθελούσια

παραδίνομαι και σου ανήκω

Ελαφίνα αβρή που δράμεις μέσα στα λιβάδια των οράσεων!