Κάτι θέλω να σου πω που δεν λέγεται,

Κάτι θέλω να σου πω που δεν λέγεται, κάτι που στον αέρα δεν φτουρά
Και το βάφει ανεξίτηλο η νύχτα,
Κάτι βαρύ και ελαφρύ, κάτι αληθινά σπουδαίο
Που σε τρομάζει κι όμως είναι η αλήθεια μας!

Τρέχουν μες την εντύπωση οι σιωπές μου

Τρέχουν μες την εντύπωση οι σιωπές μου
Και καθαίρουν το πνεύμα που είμαι· αναπολώ
Τάξιν παρελθουσών πραγματικοτήτων
Που με έθρεψαν ως την μοναχικότητα, ως
να καταλαβαίνω τον κόσμο όπως μου τον φέρουν οι αισθήσεις 
και οι παραισθήσεις μου -
Αδιαίρετο και δύσκολο και μόνο..

Όπως ο έρωτας είναι…

Δεν είσαι ύλη είσαι ένα λουλούδι πλασμένο από τα χέρια μου μια χαρά που ζητά τα ρέστα της από το νόμισμα της Δημιουργίας.

Σιωπηλή που νέμεσαι την φωτιά.

Ξέρεις πως ξέρω ξέρεις πως πλάστηκες για να εμπνέεις
Και κρατάς μυστικά εκείνα που θα με πεθάνουνε.

Άσε με στην πίκρα μου γεύτηκα τόσον πόθο που πονάει το αίμα μου…

Ερωτικό είναι το καθετί που σου μιλώ…

Και δεν έχει φρένο αυτή η πορεία δεν έχει σταματημό…

Επινοείς την ταχύτητα και σε νιώθω σαν έναν παλμό που μ’ εξουθενώνει…

23.08.2019

Διαφεύγει από μέσα σου ό,τι και πρόκειται να συντριβεί...

Διαφεύγει από μέσα σου ό,τι και πρόκειται να συντριβεί, πριν
σε συντρίψει- γιατί έτσι είναι- η ελευθερία! Κι εγώ
που έμεινα άγρυπνος να παρακολουθώ πώς παίζουν τα πουλιά στο στήθος σου
με τις αυταπάτες, εγώ
ανοίγω τους ορίζοντες κι αφήνω μες τα χέρια σου 
ένα φιλί
να θρονιαστεί πάνω στις παρειές του αύριο-εκεί
που θα σου πρέπει ο έρωτας και,
προπάντων,
γαλήνη!

21.08.2019

Όπως ο έρωτας θέλει!..

Όπως ο έρωτας θέλει!..

Να καίγεται το άνθος μέχρι ύπερο και να είναι κραυγή στην ερημιά η αγάπη

Στην αβυσσάλεα περιπλάνηση του φιλιού στην αβυσσαλέα προσφυγή στο σεμνό άρωμα που αναστατώνει

Τα ρουθούνια του κοριτσιού που ποθεί
Λόγια γλυκά και χάδια μελένια!

Να που ούτε οι ώρες δεν θα χωρέσουν ό,τι θέλω να πω

Σκύβεις μέσα μου και ανασύρεις καρδιά μου

Σκίρτημα που τινάζει στο φως τις λυρικές σερπαντίνες
Του πάθους σου!

Ιερότητες του φεγγαριού…

Τα φεγγάρια εξυπηρετούνε τις ευαισθησίες μας.
Πέρασα έξω απ’ το νεκροταφείο
ποδηλατώντας· 
το φεγγάρι
τρυπούσε το μακό μπλουζάκι μου·
όσο ασήμι έχυσε
ήρθε επάνω μου
και
σαν μια χρυσόμυγα που ζουζουνίζει,
στάθηκε στο κεφάλι μου
και φώναξε:
«εγώ είμαι ο Αύγουστος, εγώ νικάω!»
Δεν φυσούσε
καθόλου.
Πράα η νύχτα.
Όλα έγερναν μέσα της και αυτή,
σαν ένας τεράστιος καταποτήρας
τα αφάνιζε,
ώσπου να γίνουν
μια σκέψη πεθαμένου, μια συντριβή
των συντριβών, ένα τίποτα
που έσβησε πριν καθόλου υπάρξει..

Συνεχίζει να μιλά
με την φωνή μου ο Αύγουστος· μισός
φεγγάρι και μισός
αυτή η ιερή ζέστα
που πυρώνει την πόλη και αφιονίζει
τα πλάσματα
να σταθούν
μες το τείχος του έρωτα
του ξεθυμασμένου..

15.08.2019

Δεν θα μοιράσουμε τίποτα απ’ την οδύνη.

Δεν θα μοιράσουμε τίποτα απ’ την οδύνη.

Ατόφια πέφτει στους ώμους καθενός.

Λες η μοίρα;

πάντως γαλβάνισμα πόνου έχουν όλες οι πραγματικότητες.

Μπορώ να μπορώ αλλά τίποτα δεν με ματώνει περισσότερο από

το Απρόσμενο.

Κοίτα που η καταστροφή είναι προέκταση της καθημερινής μας Αλήθειας. 

Όπως βραχνή προσευχή…

Είναι ένδοξο το παραμύθι μας, ημών
των ανθρώπων, αλλά,
παντού και πάντα υπερβάλουμε. 
Η αύρα μας
κακούργα
πληγώνει τα πάντα· μπορεί
Γιατί απ’ τον εγωισμό δεν φυλασσόμαστε! Νομίζω
Η τέχνη μας είναι το δολοφονείν.
Αναρωτιέμαι
πώς φτάσαμε κάποτε στις μουσικές, στην
Ζωγραφική, στις φιλοσοφίες.
Φαίνεται
Κάποιοι έχουνε κατά νου τον τρόπο του Θεού
και τον αντέγραψαν
γι’ αυτό
κάτι φορές είμαστε τοσοδά ευτυχισμένοι.
Α, καρδιά της Φύσης, συγχώρα με! Είμαι
ένας που ψάχνει να βρει τον Καλύτερο Δρόμο.

[Θέρος που έχω μέσα μου, θέρος που γύρω μου δεσπόζει!]

Ωραία τα πρόσωπα και ο ήλιος και ο ασβέστης
που βοά και η λιακάδα
που σπουδάζεται
όπως μια ποίηση οικουμενική.
Τα καλντερίμια, οι βαθιοί σεμνότυφοι οικισμοί, οι τοίχοι
με την πεμπτουσία τους, η ελληνική
ταυτότητα, όλα να είναι και όλα να ήταν- αγέρωχα
μες τον καιρό!
Διαλαλείς ομορφιές όψη
του κόσμου αισιόδοξη, αυγουστιάτικο
μελτεμάκι καθηλωτικό, καρδιά μου που πέταξες
ένα γύρω και ήρθες
χωρίς ποτέ στα συγκαλά σου να βρεθείς!
Θέρος που έχω μέσα μου, θέρος που γύρω μου δεσπόζει!
Αύγουστε με μανία επιφατικέ, καλοκαίρι
και ανίκητε Αύγουστε-
Νικάς-σ’ όλα τα επίγεια, μια νίκη
η θωριά σου!

10.08.2019 Όπου ετάχθην..

Έτσι είναι αυτά που δεν ορίζουμε

Έτσι είναι αυτά που δεν ορίζουμε: αρμενίζουν

Προς ένα μεγάλο διάστημα

Κυανό,

και μας ενταφιάζουν

μέσα στην σιωπή.

Η ζωή βαραίνει-γερνάμε

κλείνοντας τα σύνορα-ο κάθε λόγος μας

είναι πικρός-

σε λίγο θα λείπουμε-

αν το καταλάβεις

Φεύγεις λίγο σοφότερος-είναι

μέγα το θαύμα:

και το κρατάς σαν μυστικό απόκτημα

από αυτόν τον κόσμο

προς τον άλλον!

Στου Αυγούστου το ανάκλιντρο…

Τώρα είναι το Τίποτα που αγωνίζεται να γίνει κάτι,
Οι ζέστες οι μεγάλες, ο Αύγουστος
Που υπήρξε πριν να υπάρξει, τα κουνούπια
Που ενοχλούν ζητώντας το αίμα, το φως

Που δύει κατευναστικά και σαν απαλή
Μουσική σκορπίζεται στο στερέωμα.
Το χθόνιο μέλος που αναβλύζει απ’ την γη και θέλει
Εξασκημένο ους για να το ακούσεις,

Το θέρος το ευρύ θέρος το λάλον
Επαναστατικό μανιφέστο της νύχτας
Που φέρει καλοτυχία στα σεμνά
Παιδιά που αγρυπνούν και ολοένα σκέφτονται,

Στων συνειδήσεων τον μυσταγωγικό εφησυχασμό, τελώντας
Ιερά που σέβεσαι, βαθαίνει
ο ύπνος και αναρριχάσαι ολοένα
Στην Στιγμή, σε κείνο το ελάχιστο που όλα
Περίφημα τα σπουδαιώνει!

2.08.2019

Αύγουστος!

Αύγουστος κομπορρήμων κι αν που επαίρεται βάλει
Λόγια κι αέρηδες μέσα στην ερημιά· τον παραστέκονται
θαλερά φύλλα
Και δεντρολίβανο το αιχμηρό, κι όπου ο ήλιος εκβάλλει
Μες την καρδιά μου, παίγνιο ενός τζόγου απόκοτου
Που τελαλίζει πάνω στις φραγκοσυκιές
Με μάγουλα πρησμένα από το ντουμάνι
των καιρών·-

Αύγουστος ο ελεητικός και ο μπερμπάντης
Αύγουστος ο έχων κι ο σκορπών
Αύγουστος ο προ πάντων όπως είναι ο Αύγουστος
Να τον γευτείς και στην διαπασών να παίξουνε τα φύλλα
Τα στιλπνά και τα σκονισμένα, όπως τα παρφουμάρει
ωραία η κάθε ανάμνηση!

2.08.2019