Όπως λείπεις έτσι σε καταμαρτυρούνε οι ώρες…

Όπως λείπεις έτσι σε καταμαρτυρούνε οι ώρες…

Κάπου λείπεις, κάπου δικάζονται οι ώρες με ευθυδικία αποτελέσματος·
Ορατή είσαι στον αόρατο κόσμο μου
Και σαλεύεις αργά πίσω από το πέπλο του ηλιοβασιλέματος, σαν ιέρεια
Που ασπάζεται μόνο το φως.

Μαστιγώνουν τα μαλλιά σου τον αέρα,
Σκορπάς ένα άρωμα γιασεμιού
Καθώς περιφέρεσαι στα δώματα του φεγγαριού που κλείνουν
Τα παράθυρά τους να επιστραφεί η προσευχή σου στον αιθέρα·

Κι είναι γεμάτος Απρίλιος
Είναι άδειο το σύμπαν από την σκλαβιά που δεν σου ταιριάζει-
Κι όπως τα βλέπω όλα, έτσι τα μιλώ…

Για να γελάσουν οι ήλιοι

Για να γελάσουν οι ήλιοι, το πρόσωπό σου στολίζουν ανταύγειες των νερών και θωπεύουν την νερόχαρη επιδερμίδα σου! Ίσα βάρκα ίσα πανιά ο αέρας. Αήττητος. Μάχεται τις βροντερές μυρσίνες και μανίζει στην πικροδάφνη την ένδοξη.
Μου λείπεις μέσα στα χρόνια, όση φωνή και να βάλω κάτι με αναλύει σε λυγμούς.
Μεγάλη εβδομάδα και όλα καλούν σε κατάνυξη.
Μεγάλο Σάββατο.
Αιθέριες υποστάσεις, από κείνες που δεν συζητώ, κλείνουν κι απόψε το παράθυρο και μένω, με κάτι νεκρούς πια ποιητές, να ανασυνθέτω την τάξη του κόσμου!

Εσύ κι εγώ!

Εκεί που επιμένω είναι θάλασσα κι εκεί που επιμένεις είναι καθαρό γνήσιο φεγγάρι.

Μεγάλο Σάββατο, αντέξαμε τόσες αγρύπνιες.

Αφυπνίστηκε ο Ιησούς τόσων συνειδήσεων και κάθισε πάνω στον δοξασμένο θρόνο του.

Ένα θαλασσοπούλι πέταξε ελαφρό μες τον αέρα.

Ζυγίστηκε όμορφα στην γαλήνη επάνω των νερών.

Όλες οι θρησκείες σκύψανε το κεφάλι τους μπροστά στο θαύμα να αγαπηθούμε.

Εδώ πάντα θα είμαστε.

Εσύ κι εγώ!

                                                          27.04.2019

Μεγάλης Παρασκευής το ανάγνωσμα.

Να μπορεί η αιωνιότητα να χωρέσει μες την μοιραία Στιγμή σου! Και ο ήλιος

Που βουβάθηκε όταν οι βιολέτες μαράθηκαν και βουρκώσαν τα μάτια…

Η Ιστορία είναι που μας περιγελά, η Ιστορία.

Και κραδαίνει την σπάθα του ο αρχάγγελος μήπως συνετιστούν τα πλήθη.

Γλαφυρά νέφη γεμίζουν μπαρούτι τον ουρανό- θα βρέξει μελαγχολίες.

Μεγάλης Παρασκευής το ανάγνωσμα.

Τα ρηχά έγιναν βαθιά και τρεμίζουν σερπαντίνες άστρων μέσα στο στερέωμα.

Για να είσαι και να είμαι κατά κάτι αθώος.

Διάβασε το αίμα και θα σου πει πώς να ξεμπερδέψεις με την ποταπότητα του κόσμου.

Διάβασε το αίμα.

Διάβασε το αίμα..

Μεγάλη Πέμπτη 25.04.2019

Αν βαρύνει ο ουρανός ποιός θα σηκώσει αυτήν την σελίδα του και θα γράψει πως δεν ημέρεψε ποτέ του ο άνθρωπος;
Να που ασχυμονεί το σκυλολόι και στέφεται με φως σκοτεινό.
Η ματαιοδοξία το τρώει·
βουίζει απόκοσμη της Αγάπης η μέλισσα.
Πάνω στις παπαρούνες έσταξε το αίμα των αθώων και εφάνηκε πως οι κολάσεις θα χαθούνε.
Qvo vadis Κύριε; Η σπουδή μου είναι να μείνω στην μεριά της Δικαιοσύνης Σου.
Ό,τι αποκρυπτογράφησα είναι μια ψηφίδα ουρανού μελαγχολικού μέσα στους αιώνες!

Μεγάλη Πέμπτη 25.04.2019

Θα χορέψουν οι πεταλούδες μέσα στην ατμόσφαιρα του μεσημεριού

Θα χορέψουν οι πεταλούδες μέσα στην ατμόσφαιρα του μεσημεριού

Κι η λυσίκομη κόρη θα προβάλει στο μικρό μπαλκονάκι

Ανιχνεύοντας το πέλαγος και τα μακρινά καράβια-

Κάπου θα σημάνει ένας ήλιος αγνός

Και οι αμνοί θα βελάξουν ευτυχισμένα-

Ήρθε η ώρα: κανένας θάνατος δεν αντιστοιχεί σε κανέναν!

Πίσω απ’ τα διάφανα, θα φύγω διάφανος

Πίσω απ’ τα διάφανα, θα φύγω διάφανος, σαν μια περίπτωση βροχής

Που τίποτα καθηλωτικά δεν την αγγίζει. Και οι ώρες

Θα με αποδομήσουν σε αίμα και κόκαλα

Και όνειρα και αγρύπνιες και φαντασία που είχα καταναλώσει

Για να αρέσω σε μένανε, ένας υπνοβάτης που ξεπέζεψε

Στην ρηχή όχθη ενός κάποιου παραδείσου..

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ 13

Ακροκέραμε ύμνε της ουράνιας στέγης


Θρησκευόμενος είμαι άνεμος


Οι αιχμές σου εξέχουν μες τον πάντα ορίζοντα


Των αρχαίων κανόνων.




Έχω μαράζι του έρωτα γι ' αυτό αντέχω


Αυτοσπαράσσομαι


Ερήμην των λοιπών συνδαιτημόνων.


Κανείς δεν με ξέρει- είμαι η κεντρομόλος


Που τρώει τον όλο πυρήνα της..


1-5-2008

http://lefkoilykoi.blogspot.com/2009/03/13.html

Καθοδηγητικό…

Νυστάζω. Ο ύπνος με κλέβει στα ζάρια. Ένα κοτσύφι τραγουδά περιγελώντας την κούρασή μου. Το ρήμα εθελούσια παραδίνεται στην πρόταση του μεσημεριού. Οφειλέτης είμαι στον θάνατο- το γνωρίζω. Ίσως μέσα μου σφυρίζει κιόλας το τραίνο της αναχώρησης. (Μπορεί…).
Καταλαβαίνω λίγα από τα πολλά που θέλει ο κόσμος. Όμως ο κόσμος παίζει τον θεάρεστο ρόλο του. Υποταγμένος σε μια μοίρα ολότελα.
Αναγνώθω έμπνευση από το βιβλίο των ωρών. Πονάει το αίμα μου. Ναι πονάει το αίμα μου. Μια σπέκουλα ανέμων τρυπά τα αυτιά μου και φέρνει τα ευαγγέλια των ενστίκτων κοντά. Ό,τι διαβάζω είναι ένας ψίθυρος της Φύσης, ένα μυστικό που το υπογράφουν οι ινστρούχτορες του φεγγαριού…

Όπερ είδωλα εποίησεν…

Απορροφώνται της ατμόσφαιρας οι εμπνεύσεις και το απόγευμα ζητά την υγρασία του
Κάθετες ψιχάλες ακρωτηριάζουν τον Απρίλιο
Στο δυναμόμετρο της Αλήθειας τονισμένα σύμφωνα σκληραίνουν κι άλλο την μουσική
Ω Σάββατο!
Ρέει σαν ένα φλύαρο ρυάκι που ζητά την θάλασσα.
Είδωλα ποιεί η νοσταλγία μου και περί ειδώλων τυρβάζω.
Τώρα ο ρυθμός μέσα σου και η Άνοιξη που δένει τα κορδόνια της να έρθει
Ο Χρόνος ο Άχρονος το πολυκύμαντο μυστικό της Γνώσης που είχαμε και της Γνώσης που χάσαμε
Ήρθαν ήρθαν είναι εδώ τα αγγίζω με καίνε σαν φωτιά μου μεταδίδουν τόσο την Έξαψη
Την ιερή την ωραία προσήλωση στο Κάτι Σπουδαίο

Απορροφώνται οι εξαχνώσεις των Ιδεών του Πνεύματος οι αποχρώσεις του φωτός οι ευφράδειες
Και στο απόγευμα ωραία είναι τα πάντα που αποστηθίσαμε κοιτάζοντας
Απ’ το παράθυρο να μας μιλά η μέρα-

Όταν βραδιάσει θα ‘ρθουν οι βοσκοί των νεφών να κουλαντρίσουν λίγο την βροχούλα
Και θα ‘ρθει μελαγχολικό και κρύο το βράδυ εσωκλείοντας
Του Θεού τα καμώματα και των ειδώλων που "ήταν" την ξεθυμασμένη απόχρωση
Νυν και αεί…

6.4.2019

Ερώτων λόγια…

Όλη ανθισμένη και σαν να σε ζει το αιθέριο το φως! Πνιχτά
Φωνήεντα αρθρώνει η αιωνιότητα, κινούν
Απαλά τα μαλλιά σου, και
Μια χαρά του αγεριού ξεδιψά τα όμορφα χείλη σου.
Βαθιά λόγια ριζωμένα στην ατμόσφαιρα ανοίγουν του νου σου τις πτυχές
Και ωραία ξεδιπλώνεται το όμορφο χάος
Γύρω σου- σαν να γυρεύει
Να δώσει υπόσταση στις αυταπάτες μου, να με κάνει
Να πιστέψω άκαιρα θαύματα..

6.4.2019

Ζήσε ρε ρομαντικέ την Ουτοπία σου

Ζήσε ρε ρομαντικέ την Ουτοπία σου, εχέφρων

Που φοβάται να πεθάνει,

λιακάδα έδωσε ο Απρίλιος

Και μετά συννέφιασε, μια μνήμη

Από κείνα που δεν ζήσαμε

Παράξενο- μας κυνηγά.

Όταν βραδιάζει σε κοιτώ που λείπεις.

Τόσος κόπος να είσαι και να μην είσαι πουθενά!

Απόλυτα πρεσβεύεις καθετί που πρεσβεύεις-

Ένα φεγγάρι στο αγκίστρι σου, μια νύχτα

Η ασπίδα και η σκήτη σου:

Είσαι και δεν είσαι·

Παράξενα κάπου σε ξέρω…

Εικόνες όπου έδει ο Απρίλιος…

Βάφει ο αέρας το σκηνικό και ο Απρίλιος γεμίζει λάβα της άνοιξης·
Ένα χελιδόνι στενάζει ερωτευμένο κάτω απ’ τα φτερά του·
Απαγγέλει ευχαριστίες ο ιερέας των νεφών· έλα σκύμνε
Και περπάτησε στην πεδιάδα της οράσεως·
Στο βάθος είναι παπαρούνα η Ευχή και στο πλάτος είναι προσευχή ο αναστεναγμός μου·
Τα χρώματα ερωτεύτηκα και για τις εικόνες πασχίζω
Κλείνοντας τα βλέφαρά μου να συγκρατήσουν την λάμψη τους!

1.4.2019