Πτολεμαΐδα 1.3.2019

Τρύπια αγάνωτη Πτολεμαΐδα

Οργανωμένη πόλη ρευματοπαθής

Σκουντάς τα νέφη με τις πελώριες καμινάδες σου

Ενσπείρεις φωτιά του λιγνίτη στον άσπιλο ουρανό

Μολύνοντας με ανθρώπινη δίψα την καθαρή κοιλάδα

Της Εορδαίας.

Στα σπλάχνα σου κινούνται τα βολτ σαν φωνήεντα Δύναμης

Βηματοδοτείς το κορμί το ηλεκτροφόρο της Ελλάδας

Πτολεμαΐδα απλωμένη πόλη στο φως του ήλιου και στο κρύο του Μαρτίου

Που με φιλοξένησες όπως σε άκουγα κρυφά για να σε μάθω

Κάθετη λέξη που μου δίνει την ποίηση

Κάθετη θέληση να συναντηθούμε όπου δεν συναντιόμαστε

Πτολεμαίδα άγονη και γόνιμη σταχτομαζώχτρα

Όπως να βγήκες από μυθιστόρημα που έχω μισοδιαβασμένο-

Κι όταν νυχτώνει, στον ουρανό σου βαριά κουρτίνα η σιωπή

Κόβει και ράβει

Τις απαλές τούφες των νεφών..