ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ..,

Ό,τι που λέω μπορεί ν’ ακούγεται αλλόκοτο, εξω-

πραγματικό. Ή και να το πιστεύεις με αμφιβολία.

Είναι σαν κάτι που να καταγράφεται σ’ ένα βιβλίο συμβάντων.

Κανένας εκεί δεν είναι όπως πρέπει υπαρκτός.

Ο θεός είναι μύθος- μύθος ο άνθρωπος:

δημιουργίες όλα του μύθου.

Εγώ αποταμιεύω εκμεταλλευόμενος την όραση:

ακούραστη, αδηφάγα

τράπεζα των εικόνων.

Συλλέγω τοξίνες και ταυτόχρονα

ανακαλύπτω θεραπείες για το ‘’εγώ’’ .

Είμαι σαν όλοι:  βασανίζομαι

να συνθέτω μουσικές που στα άρρητα των ανέμων υπακούνε

όπως σφυρίζουνε μέσα από κοχύλια που ξέβρασε

άδεια μια πεισματάρα θάλασσα.

Και τελικά

είναι που μένει για περιουσία μου,

ένα κεφάλι με όνειρα.

Κανένας δεν μπορεί να τα εξηγήσει.

Μένω σαν κέρβερος μπροστά

σε μία πύλη γερασμένων ιδεών..

1.

Κάποτε υπήρξα αναγνώστης στο χάρτινο όνειρο της ζωής·

σημείωσα επάνω στην ανθρώπινη μοίρα

πείσματα

που μ’ έκαναν να ξεχωρίσω·

είδα την φωταγωγημένη ψυχή αλλά και την θλιμμένη

ακούμπησα

την κατάθλιψη,

την κατάλαβα-

κι ένιωσα πόσο κάποιος ψάχνει

με αγωνία θεό

για να του εκμυστηρευτεί

φοβισμένος

την αγωνία του.

Πήγα κοντά στον θάνατο-

τον ερμήνευσα

σαν απώτατο δώρο-

μελέτησα την απουσία μου.

Δεν είμαι παρά μια μηχανή που κουρασμένα δουλεύει

αλέθοντας τα φθαρμένα γρανάζια της.

Έφερα την ζωή μου πιο κοντά στην αιμάτινη αλήθεια

κουρδίζοντας με το μεράκι μου της μουσικής

την κεντρομόλο μου

που λες με πάει στο σημείο το ίδιο

που ποτέ δε ήμουν.

Κάτι φορές αισθάνομαι συγγένειες με τα νερά

που κυλάνε-

άλλες φορές με τον αέρα.

Μέσα μου γράφει αλλόκοτα όνειρα η ζωή.

Τα βλέπω που όταν ερμηνεύονται

σαν άλλος είναι ο ονειροκρίτης

που ήθελα.

Τραγουδώ πάνω στην στέγη

του κόσμου:

βιολιστής της πεντάρας.

Πόσο ν’ αξίζει αλήθεια μια μελαγχολία μου;

Και ο θεός μέσα μου πικραμένος..

Δεν είμαι αυτό που ήθελε…

Με κατατρώει

επίμονα η φθορά..

 2.

Ένα αιλουροειδές ανέμου που τρελαίνεται μες την φαρδιά πεδιάδα-

διαμοιράζει απλόχερα την αφροσύνη του,

πάει παντού

σαν σκέψη

που δεν θα μπορέσεις να περιορίσεις.

Αυτά που ζουν παράλληλα με μας αλλά δεν μας ανήκουν

σαν κατιτί που δεν θα είναι και καμιά φορά δικό μας:

στην μέρα προσευχή- στην νύχτα εφιάλτης.

Θυμήσου τους θεούς του κάτω κόσμου

όταν θα ψάχνεις λόγια για να πεις τα βάσανα..

Θεός υπάρχει; Ή είναι ψέμα;

Και ποιός μπορεί να τον κατανοήσει;

Στην νύχτα που θα διανύσουμε μόνο μια λάμπα

με το λεπτό της φως αληθινά σε συντροφεύει..

Γράψου σε όστρακα, σε πλίνθους,

σε κορμούς δέντρων, σε σελίδες

που θα σου καταμαρτυρούν ότι δεν είσαι

ο ίδιος πια

που άρχισες να ταξιδεύεις

τότε

μες τον μπαρουτοκαπνισμένο σου ορίζοντα..

Έτσι όπως είναι μυστικά των μυστικών τα λόγια σου

συνέχεια μεταμορφώνεσαι

σε έναν διαρκώς απόντα..

3.

Ωμέγα που ψάχνει το άλφα του

σαν το αλλοδαπό  του ταίρι..

Στα έγκατά του

γυμνώνονται οι φθαρμένες έννοιες

του λεξιλογίου

βυθίζονται σιγανά

μες την φθαρμένη προσευχή

που γίνεται

από φωνή πουλιού

που του λιγόστεψε απρόσμενα

και το τραγούδι..

Μετά

θα έρθουν τα σύμφωνα

σαν ένας πολεμικός θούριος

κλειδωμένος

πάνω στην εγκαρτέρηση

και την ηθική των θρησκευτικών δέντρων.

Θα γράψω

την λέξη

που κορυφώνει τον έρωτα

όπως

ν’ αγγίζεις

στήθος παρθένας

και να της φύγει

γλυκός ο αναστεναγμός.

Θα κόψω

ένα κλωνί βασιλικού

και θα μυρίσει

Σαββάτο η επιθυμία μου-

που θα σε έχω πιο γυμνή κι από φωτιά

μέσα στο μεσημεριανό νερό

της θάλασσας

που θα με απομαγνητίσει..