Λυπημένη…

Λυπημένη απόψε κινείς τα σβησμένα φεγγάρια του ουρανού.
Ο ύπνος δεν σε πιάνει· ένα άρωμα ψυχής
που εξαερώθηκε είναι κοντά σου και σε μεθά· λυπημένη είσαι
και κεντά φαρμάκια ο πόνος σου· λυπημένη
όπως κρατώ το χέρι σου κι οι ουρανοί ευθύνονται
για την μελαγχολία που έχω
όπως θα ξημερώσει ύστερα και θα γίνουν οι ώρες πριμοδοτικές
στο αιώνιο αδάμαστο φως.

Ιερότητα της Ποίησης και του τοπίου!

Στην φωτογραφία σμίγουν τα τοπία και, με αντανακλάσεις,

η μέρα ενσπείρει το φως της πάνω στα βουνά·

κάτι αφηρημένες πεταλούδες μένουν μετέωρες

μέσα στον ήσυχο αέρα·

κοιτάζω την χαρούμενη απλότητα του κάμπου·

νερά σχεδόν ακούγονται που, από μακριά, βαφτίζονται στην καθαρή διαύγεια της αιωνιότητας·

όταν η εκδρομή κι όταν η εφηβεία μας!

Στο νιώσιμο αυτού του καθαρού Γεγονότος της Γης

με πλησίασε η Ποίηση.

Ήτανε ύμνος τα πάντα- κι ό,τι

έβλεπε η ματιά μου, ήτανε όπως διθυραμβικό σπαθί.

Ακόμη κρατώ αυτή την αψάδα των εικόνων, ακόμη

γεύομαι λυρισμό των χρωμάτων, με τρόπο

που τότε τον βρήκα!

Κι είναι η ευκολία δυσκολία μου, η σιωπή μου-

ομιλία: είναι

παντί τρόπω αυτά που ξέρω εκείνων

των Στιγμών μνήμη κι απόρροια..

Νύχτιο…

Φεγγάρι ραδιενεργό

κλέβει τις ολοστρόγγυλες ουτοπίες μας

Και ρόδο μεταξένιο,

έγκλειστο στου καιρού την απονιά,

να μας θυμίζει τόσο την αγάπη-

Βαθιά χαρακιά πάνω μας αφήνει η μοίρα, βαθιά χαρακιά

Λέξεις σου λέω που ποτέ δεν σε φτάνουνε- κι είναι ο πόνος

Βουβός σύμβουλος της πλατιάς σου αρχοντιάς!

Χειμώνας…

Τολμηρή είναι η μέρα και δίνει
Με λεπτότητα τις συμβουλές της-
Ένα τακτ του ουρανού και ο χορός των νεφών 
συνεχίζεται
Έως απωτάτων-
Αύρες θαλάσσιες κινούν το ανεμούριο κι όπως ο έρωτας του ήλιου το θέλει-
Αποικίες γλάρων ιδρύουν την μητρόπολη
Των πουλιών-
Χειμώνας εγκαθιδρύθηκε
ορμέμφυτος·

Ζήσε γλαφυρός Νοέμβριε, ζήσε γλαφυρός! Μπάλωσε
τα μάλλινα σκουτιά σου- ζήσε
παραδομένος στο ποίημα μου·

Τα δέντρα γυμνώθηκαν για να εναρμονιστούν
με την σπιρτάδα του φωτός-

Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε·

Παρουσίες άστρων κάνουν την νύχτα μου υποφερτή-

Χειμώνας εγκαθιδρύθηκε
ορμέμφυτος…

Συγχώρεσα τα πόδια μου που δεν μ’ ακολούθησαν στα μεγάλα ταξίδια

Συγχώρεσα τα πόδια μου που δεν μ’ ακολούθησαν στα μεγάλα ταξίδια· με τον νου περιεργάστηκα, όσα περιεργάστηκα· είναι περίεργο: η φαντασία είναι ο κινητήριος μοχλός για όλες τις πράξεις που σε λυτρώνουν· το ξέρουν αυτό καλά οι ποιητές και οι εμπνευσμένοι ζωγράφοι·- εξάλλου τι έχει κράτος και τι είναι ωφέλιμο στην καλή σου ψυχολογία που δεν υπερβαίνει την πραγματικότητα και δεν την μεταπλάθει; Όσο γερνώ περισσότερο πια καταλαβαίνω: έχω ανάγκη την σφηκοφωλιά για να εκτιμήσω αυτό που μου προσφέρει η μέλισσα! Τώρα αρχίζω!!

Πτολεμαΐδα…

Ζουλώ το χώμα και, ανεπαίσθητα, κάτω από την δυνατή βροχή, ανασαίνει η Πτολεμαΐδα

με παχυλά πάθη και τις ακοίμητες καμινάδες της

πεισμένη να είναι η καρδιά του ελληνικού φορτίου

γεννήτρια και καθιερωμένη

να φωτοδοτεί.

Στον ουρανό ελαφριά ανεβαίνει ο καπνός από τα άοκνα εργοστάσια·

Παντού λιγνίτης πριμοδοτικός

ισχυροποιεί την έγκυρη σοβαρότητα του ηλεκτρικού κυκλώνα

αγέρωχος ολοένα.

Και τι όμορφα απόψε όλοι οι θεοί κρυφτήκαν από μπρος μου ώστε

να φανταστώ μια επαρχία αλλιώτικη και που ενσπείρει μελάνι παρηγορητικό

Στο σκοτάδι και στο ανατέλλον φρέσκο και μη μου άπτου όνειρό μου!

                                                       Πτολεμαΐδα 17.11.2017  

κορίτσια σημερινά…

Αληθινό όνειρο:
μισό να είναι παρακμή
και μισό να έχει διάρκεια: 
κορίτσια σημερινά,
με τα τατουάζ τους και τα πανέξυπνα μάτια,
σκέφτονται και πράττουν
διαστέλλοντας κι άλλο το σύμπαν.

Λούζονται ήλιο
Τεντώνοντας της ειμαρμένης το σκοινί
Κι άλλο
Ακούραστα
και ποτέ ερεβώδη.

Σαν κάτι άλλου είδους ιέρειες
Μαθητευόμενες σε αλύτρωτες μυσταγωγίες
Κορίτσια υδρόφιλα,
στον ρου του ποταμού κοντά,
γυμνά
Και με την δόξα του καιρού μόνο ντυμένα
Νύμφες και αειπάρθενες..

Προκύπτει η ποίηση.

Κάποια πράγματα έτσι κι αλλιώς δεν τα ορίζω. Απλά κρατάω την οσμή της πραγματικότητας ενώ η πραγματικότητα ολοένα με ξεπερνά. Η πράξη θεατρικά συντελείται.

Πάντως δεν είναι δικό μου και τίποτα. Ένας χρυσοθήρας είμαι που απλά κλέβει από τις φλέβες της γης πολύτιμα και δυσεύρετα.

Προκύπτει η ποίηση.

Σαν δώρο.

Για να συμβεί μια κοσμοθεωρία που περικλείει ουρανό και γη και όλα τα μυστικά που έρχονται από την αρχαιότητα και πατούν πόδι στις μέρες μας- αφηνιασμένα.

Όταν γεννιέται ένας στίχος είναι η καυτή λάβα του που κυλά επάνω στις πλαγιές του όρους Αραράτ που θα σταθεί εκείνη η παράξενη κιβωτός που σώζει τα είδη της ζωής του πλανήτη.

Κι ο Νώε είναι επιλεγμένο σύμβολο μιας καθαρότητας ψυχής από εκείνες που θα συναντήσεις μόνο σε μεγάλα ψέματα και παραμύθια..

Καθημερινές ιδιότητες…

Φθίνουν οι αξίες μας, φθίνουν
Τα λόγια, οι κουβέντες πάνω
στην πλατφόρμα της χαράς, τα πάντα φθίνουν 
καθώς εμείς προβάρουμε τις καθημερινές μας ιδιότητες, αμέριμνοι
Για το επερχόμενο χάος.

Και ‘κεί που συναντιόμαστε, άγουροι
Από ιδεών οσμή, καιροφυλακτεί
ένας θάνατος και υφαρπάζει
Των ονείρων μας την διαύγεια.

Φθίνουν οι ορέξεις μας, κυκλοφορούμε
μες τις πόλεις ανένταχτοι οπαδοί
Μιας εναντιότητας.

Ώσπου
το δίχτυ της κατάθλιψης να μας ζωγρήσει, ατέρμονα
Να στριφογυρίζουμε μες τον τιποτένιο
οίκο του ψεύδους..

κάπου ανοίγονται τα νέα Μεσολόγγια…

Της σιγής όλα..
Τα αποκρυπτογράφησα αφήνοντας κομμάτια απ’ την ψυχή μου.
Η νύχτα έπεσε· τόσα ρήματα αιφνιδιάστηκαν που τρόμαξε απόψε το φεγγάρι.
Πού θα σε βρω; Πλημμύρισε τα πάντα η λύπη σου.
Τα λόγια που λέγαμε αφήνονται στον σκοτεινό ουρανό να βουλιάξουν
Έρμαια ενός σκότους εθιστικού.
Κάπου στον κόσμο οι μάχες μαίνονται.
Κάπου ανοίγονται τα νέα Μεσολόγγια..
Όποιος εντάσσεται σε ζοφερούς φανατισμούς θα ζήσει μακριά απ’ όλες τις ανθρώπινες ενστάσεις..
Θ’ αγγίξει τον τρόπο του κτήνους, θα μείνει χωρίς καρδιά να αγαπάει ματωμένα δολάρια..

οι σκουριασμένες συνήθειες μας

Είναι οι σκουριασμένες συνήθειες μας- μισές

Που λουφάξαν μες τα ήσυχα χρόνια

Και επιγράφονται με σιωπή- κι οι άλλες

Μπαλωμένες σαν ρούχα παλιά, που φορέθηκαν

Και παραφορέθηκαν αλλά μια αγάπη

Τα κρατά ακόμα να μην πεταχτούν·- κάνουν

διαδρομές που κι οι ίδιοι ξεχάσαμε

Και απλώνουν κορμί κάτω από την βροχή, κάτω

από τον ήλιο

Πληθωρικές στην λησμονιά και άοκνες

Να μας θυμίζουν το κάτι που μένει από την κάθε απώλεια-

Ανάγκες που καταγράφονται σ’ ένα μεγάλο βιβλίο

Της ιστορίας και της λησμονιάς..

Η Λάρισα…

Η Λάρισα μειδίαμα της στεριάς
ανοίγει και κλείνει τα γλεντζέδικα μάτια της
Πολυπληθής-

Την συνάντησα νύχτα, μέσα στην υγρασία,
και το καταπραϋντικό σκοτάδι
Λύρα του κάμπου
με μια ντομπροσύνη και μια συστολή

Και είναι επίπεδη και πανωραία
Φλογοβόλα και άοκνη
Χαρά
Και ποίηση διαρκής
Όπως με όραση την αποστηθίζω
Να κινεί αόρατα νήματα
Ενθέματα και εκθέματα..

Ευαισθησία μου, α ευαισθησία μου,

Ευαισθησία μου, α ευαισθησία μου,
Πολλά μου ξημέρωσες απίστευτα και όταν
Νόμισα γέρασαν επάνω μου οι αρθρώσεις, εσύ
Με κινητοποίησες για μια νιότη από εκείνες που δεν φανταζόμουν κι ο ίδιος!

Εσύ είσαι…

Εσύ είσαι το ποίημα, η βαθιά
Ομοιοκαταληξία των φιλιών,
Η φλογερή νύχτα 
πάνω στα παλεμένα σεντόνια, εσύ είσαι
Η επιδερμίδα η βελούδινη,
Ο αφρός του οργασμού, η κρυφή σημασία
Της συνουσίας, εσύ είσαι
Το άγγιγμα, ο αναστεναγμός,
Η ηδονή, εσύ είσαι-

Και η συνεννόηση των ανθηρών κήπων, πίσω
Από την μάντρα με τις μανόλιες, εσύ είσαι-
Το δοξαστικό αεράκι που ψαλμωδεί
στην νύχτα που γέμισε άστρα, ή
Στο γαλανό μεσημέρι που πεταρίζουν
ανέμελα οι πεταλούδες
Και καταφέρνουν ένα τραγούδι ενεστωτικό, εσύ είσαι-


Το ποίημα μου και το ξενύχτι πάνω
Στα άσπρα μου χαρτιά, εσύ είσαι-
Η αρχή και το τέλος, η συντόμευση και η διάρκεια,
Η Ανάγνωση και η αιώρηση
Πάνω από τα λεξιλόγια, εσύ είσαι-
Ως απεφάνθη ο ήλιος να είσαι
της ζωής μου φρουρός..

Εκκινεί τα πάντα ο Άνθρωπος.

Το βράδυ είναι κουτσουρεμένο δυσκίνητο κάτι που το μελετούν οι υπνοβάτες των ποιημάτων.
Ακούγονται ψίθυροι και ο αιώνας αφήνει μια οσμή από θειάφι και ρηχό αποτέλεσμα.
Εκκινεί τα πάντα ο Άνθρωπος.
Τόσο μεθοδικά που κάποτε σφάλλει.
Και τότε αναμερίζουν οι κουρτίνες του ουρανού και ο Θεός προβάλει εμπνευστής ενός μεγάλου Παραμυθιού και μιας μεγάλης Ουτοπίας.

Εφαλτήριο

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/efaltirio

Στρατής Παρέλης, Εφαλτήριο

ποιηση

ISSUU.COM

Πάντα ντροπαλός για την αγάπη

Πάντα ντροπαλός για την αγάπη
Πάντα ντροπαλός για τον έρωτα
Σαν ένα άνθος που ο αέρας το κάνει να ερυθριά

Αγαπώ τις λέξεις, με μαγνητίζουνε
Όλο το μέλημά μου άγουρες κι ώριμες λέξεις
Ριγώ επάνω στα φωνήεντα, πονάει το αίμα μου

Και στο σώμα επάνω της μουσικής
Ριγώ. Όπως και στης γυναίκας το γυμνό κορμί ξεκάθαρος είμαι
Ύμνος. Για να τα λέω τα καλά και τα καθέκαστα

Ερωτικά.

Ό,τι αγνοήσαμε ήρθε πάλι εδώ να μας βρει

Ο ουρανός σφύζει από πρόσωπα και αποτελέσματα
Της φαντασίας μας. Κάτι δέκατα πιο δεξιά κι ανάμεσα στα δέντρα

Ένα πρόσωπο γυναίκας που ερωτεύτηκε και πάει
Στέκεται εκεί, αμετάθετο σε μια ωραία συλλαβή
Μιας λέξης που φιλοξενήθηκε στο Πουθενά.

Την είδα και την ανέγνωσα.

Απόγευμα και την καρφίτσωνε ο ήλιος
Στα κλωνάρια με υποσχετική αιωνιότητα.

Ό,τι αγνοήσαμε ήρθε πάλι εδώ να μας βρει
Πάλλοντας την αξία του ως την εσώτατη ψίχα του ποιήματος και λαγαρό
Όπως και αμφιβάλουμε για τούτο και εκείνο τότε μας κυκλώνει …

Η Κως…

Η Κως ρηχό αμπέλι του ήλιου
Η Κως ταλανισμένο σύνορο της αιχμής
Ρέει κάτω από το μάτι του ουρανού πασιχαρής και αθώα
Ανεμίζοντας παντιέρες φωτεινές της λευτεριάς.

Η Κως χαμηλό άστρο που μεταγλωττίζει την νύχτα
Η Κως αεράκι του πόντου, μειλίχιο λεξιλόγιο των χρωμάτων
Τέμνει την φωτιά του μεσημεριού στα δύο στα τέσσερα στα δεκάξι
Ανορθώνοντας τα φωνήεντα που δηλώνουν Αιγαίου κατάνυξη.