Κατάδυση…

Απρόσμενη δραπέτευση μέσα στην επιφάνεια και έξω από την επιφάνεια-

Ποιητική αδεία των νερών, παμφάγο

Σκοτάδι και κρύσταλλο

Πλατφόρμα των θραυσμάτων-

Ακολούθα το σώμα σου, ακολούθα την λυρική νύχτα και βγες

Από την άλλη μεριά της, στον ναό της φωτιάς

Αντίστοιχη αυτού του εαυτού που ποτέ σου δεν ήσουν

Με νέα ζωή και με νέα ειμαρμένη

Ακάλεστη στο παρελθόν και με προσανατολισμό

Το ευάλωτο μέλλον και το τσουχτερό

Μέγα παρόν..

Για τις δικές μου ομολογίες

Για τις δικές μου ομολογίες 

κι ο χρόνος έπαιξε παιχνίδια ζοφερά

Κι έμεινα καψωμένος με την συντριβή μου ακόμα

Στην θλίψη των λέξεων-

Παρείσακτες ημέρες που πολιορκήθηκαν από κάτι μήνες 

γενίτσαρους

Και λαβώθηκαν, 

ανάμεσα κνήμη κι ωλένη, 

υπενθυμίζοντας

Σ’ όλους τι είναι θνητό το θνητό..

Πολύ δεν κοιμάμαι. Ξυπνώ

Καταμεσής της νύχτας και διαλέγω

από τους στίχους μου τον κορυφαίο

Κι αυτόν που μου ‘χει αδιαίρετα υπαγορευτεί.

Σκηνοθεσίες στην πλευρά που είμαι αλλά

Σε άλλη πλευρά να ανήκω

Ανένταχτος πίσω από τα κόλπα τα στραβά

της μοίρας. Να

ο θάνατος…

Η Τασία κοιμάται. Κοιτώ
την Ελένη

στην πίσω αυλή,

καπνίζει

αγγίζοντας

το άστρο που έχασα.

Η Μαρίνα
αγαπά ερωτικά καταφύγια..

Η Κατερίνα πάγωσε στα χείλη της

το πιο ωραίο μας φιλί

γλύκα κι ενθύμιο.

Όλα τα έσβησα μες το κρασί της Ποίησης

και

βρήκα να παίρνει γεύση λυρική

η ζαβολιά που θέλησα

και

στο τσεπάκι μου,

συνέχεια την είχα..

                         Κάλυμνος  24.11.2014

Να το ιδεατό σου φωνήεν

Είναι η σιωπή δρόμος για να τον ταξιδέψω, είναι

Τρόπος να γυρίσω κοντά σου. Έτσι

Όπως σε άκουσα λυπημένη

Μαντόνα που καταστρώνει

Τα πλάνα των ουρανών.

Τα ερωτικά σου λημέρια

Κήποι όπου κι η πέτρα ακόμη σπιθίζει

Και στα παρτέρια το γαρίφαλο φτιάχνει

Αντικλείδια για
τα θησαυροφυλάκια της άνοιξης.

Να το ιδεατό σου φωνήεν κι εγώ

Συνεπαρμένος να φωνασκώ δοκιμάζοντας

Το διαβασμένο σου στήθος:

Λιμενοβραχίονα μέγιστο

ενάντια

σε όλες τις κακοτοπιές

που φέρνει ο αιώνας

και ο άκαρδος πόντος..

                                               Κάλυμνος 23.11. 2013

Μεμιάς τα γεγονότα

Πολλά επίπεδα έχει και η επιθυμία και η θάλασσα:

Κόσμος παράλληλος, ανεξιχνίαστος για μας που κωφεύουμε να ακούμε

Αυτό το αντίφωνο πουλί που λέει

αλήθειες πάνω στο ψηλό ψηλότερο δέντρο

Της μελαγχολικής Κυριακής.

Όλα γύρω είναι απέραντα και η μνήμη

Είναι απέραντη- αυτό που κρύβεται και δεν το φανερώνουν

Μεμιάς τα γεγονότα, κι αυτό είναι απέραντο.

Πυκνές φωνές που κινούν το μηχανοστάσιο της θαλάσσης

Ασημένια λόγια δίπλα στην προκυμαία

Αυτοκτονικά δευτερόλεπτα όταν στην Κάλυμνο σκοτεινιάζει

Και η ατμόσφαιρα στέλνει την υγρασία της να γράψει

μια ευκίνητη σιλουέτα

Που μαρτυρά όπως ένα μολύβι πάνω στην σελίδα..

Ο ουρανός απόψε ξεφλουδίζει σαν κρεμμύδι

Που απεκδύεται τον οξύ λαύρο χιτώνα του-

Δεν κλαίω·  είμαι πεπεισμένος για τα πιστεύω μου·

Θα αγωνιστώ για όλα·

Ας συνάψει συμμαχίες ανόσιες η φθορά·

Θα επιμείνω σ’ αυτά που οσμίζεται η ψυχή μου και βοά

Αθωότητα-

Εδώ

Και πάντα…

                                  Κάλυμνος 23.11. 2014

Κάλυμνος..

Απ’ το παράθυρό μου η θάλασσα

Και μια παλιά ιστιοφόρα γαλήνη.

Κάλυμνος ομοούσια του πελάγους, Κάλυμνος

Σφηνωμένη στον αφρό.

Το δίκιο της είναι ένα μεταφυσικό στερέωμα

Που το καταλαβαίνουν οι παλιοί δύτες

Σώσε με Παναγιά μου!

Ένα σχήμα που ακόμη, αν δεις σχηματίζεται

Και τα βουνά γυμνά, σαν βράχοι

Που χόρτασαν ήλιο..

Στις επιφάνειες των κοφτερών τους δοντιών

Ο χρόνος δημιουργεί τα ερωτηματικά του

Όπως έρχεται η νύχτα.

Και ο σταυρός ψηλά φωτισμένος αφήνοντας

Τον εαυτό του να ξεπεράσει κάθε εποχή

Φαντάζει σαν ένα μελαγχολικό μνημόσυνο αυτών που φύγαν

Αφήνοντας την κατοικίδια σκέψη τους να γίνει

πιο θρησκευτική κι απ’ το φεγγάρι.

Αντιγράφω την πετυχημένη αίρεση της θάλασσας-

μπροστά στο Επαρχείο

ό,τι απέμεινε απ’ τους παλιούς ενθουσιασμούς

λύεται- και μένει

μια ζοφερή συνήθεια όλα να τα υπομένουμε και

τίποτα, καθόλου πια να μην αντιδρούμε

σ’ αυτά που μας γινήκανε κανονικός βραχνάς..

                                                Κάλυμνος  23.11.2014

Περίπατος μες τον λαβύρινθο των γεγονότων

Ταξίδι πριν από την ώρα του ταξιδιού

Περίπατος μες τον λαβύρινθο των γεγονότων

Δράττω τα συμπεράσματα όπως ενός κλαδιού η απόληξη

Αγγίζει τον χαρακτήρα του αέρα, Σαββάτο μεσημέρι

Η χλόη καγχάζει πύρινη στον ρυθμό της πραγματικότητας

Το τηλέφωνο χτυπά, η επικοινωνία επιτυγχάνεται

Αρχέγονα χτυπώντας το ταμπούρλο της

Όταν σχολά η βδομάδα και οι εμπειρογνώμονες

Ταλαιπωρούνται να πετύχουν μία οικονομία θετική

Και ο θεός των πουλιών ευαρεστείται

Να μην έχει καμία σχέση με όλα αυτά, παρά

Να αδιαφορεί και να τιτιβίζει

Σε μια συναυλία που εντυπωσιάζει τον καλοπροαίρετο φίλο μου

Που διαβάζει ανακαλύπτοντας το φως που διαβάζω..

Ένας ήλιος λούζει τα πάντα με το ιαματικό ψιθυριστό βερνίκι του.

Έκλεψα την εικόνα και πάσχισα για την εικόνα

Για την εικόνα ίδρωσα και, στο τέλος

Ειλικρινά πολύ το χάρηκα-

Μου είναι φιλικά τα χρώματα

Τα ακούω πως μιλούν, έχουν την λεβεντιά τους

Μες την λιακάδα αυτή την απρόσμενη του Νοεμβρίου

Που τα επηρμένα κυπαρίσσια μοιάζουνε ψηλότερα και το γαλάζιο

Δηλώνει άγνοια για τις βροχές που μας τυράννησαν.

Φορώ μια σάρκα ταλαιπωρημένη.

Πολύ δρόμο έκανα μέσα στην κούραση- τώρα χαϊδεύω τα φυτά

Που, σχεδόν, μου αποκαλύπτουν τα μυστικά τους.

Ένας ήλιος λούζει τα πάντα με το ιαματικό ψιθυριστό βερνίκι του.

Και δίνει στην ευτυχία νόημα και συντεταγμένες..

Εισόδια…

Για τα εισόδια η Μαρία τέλεσε τα πάντα μέσα στην καρδιά της-

Κι όπως την πήρανε οι κρυφές χαρές και αναστήθη’

Πληρώνοντας τον φόρο της απέναντι στης κοινωνίας την κακία

Μες τον ναό άκουσε την ψυχή της να αγάλλεται και να στενάζει…

Του Νοεμβρίου αγγίζοντας τις μέρες

Αλλού κι εδώ που η μαρτυρία τέτοια θέλει

Αυτή η Μάνα και η αδερφή κι η θυγατέρα

Έζησε την τελετουργία απ’ το δράμα να αναγεννηθεί…

Γιατί στον νου της χάραξε πια η πιο θεϊκή ελπίδα

Και ήξερε βαθιά της ότι ο δρόμος της αυτός πονάει

Πήρε λοιπόν τις αποφάσεις της όπως οι μυστικοί το κάνουν

Και εισήλθε εκεί που την αντάμωσε μια θεία Μοίρα..

κάποιος που είναι ο πιο αθώος, συνεχώς νικάει.

Ερωμένη κατάσταση να βρίσκω μες την προσευχή τα ταπεινά μου τιμαλφή.

Καρπενησίου που διαβάζω νύχτες άξεστες και νύχτες των ερώτων.

Διακοσμούνται τα ποιήματα από τα άστρα και εδώ ανάβουν όρκοι που διαστέλλονται ως το άπειρο.

Πάει να πει: κάποιος που είναι ο πιο αθώος, συνεχώς νικάει.

Η γλάστρα μου αφήνει την αλόη να γελά.

Ο παπαγάλος μου γελά και η σελίδα κλείνει αφήνοντας υπόνοιες

για ξαστεριές και τα τοιαύτα..

Για τα χέρια μου

Για τα χέρια μου η βροχή των διαττόντων και το κορμί

Του κοριτσιού που φωνάζει

Αγγίξτε με, αγγίξτε με- χωρίς έλεος..

Για τα χέρια μου το σύννεφο

Που πέφτει και κερδίζει χοϊκό νόημα, για τα χέρια μου

Το σκοινί της καμπάνας που ακούγεται

Ως τις σελίδες τις μακρινές του Παραδείσου..

Για τα χέρια μου η πένα που διατρέχει

Τα εμπόλεμα πεδία των ιδεών και καμουφλάρει

Την Αθωότητα πίσω από της Αλήθειας της την καταφυγή..

Για τα χέρια μου και το στιλπνό φύλλο του δέντρου

Που διδάσκει ύφος μεσημεριού κι εξανίσταται

Για το ποταπό και το μιαρό του γύρω μας κόσμου..

Ανυπάκουος σε όλα, για όλα..

Ας τα χάσω όλα- μου υπακούει

ο ουρανός

Και ξέρω τα λουλούδια να αγγίζω

Με πάθος πρωτόπλαστου.

Μικρά ναυάγια που με έκαναν

Γνώστη των βυθών κι εξοικειωμένο

Μ’ αυτό το ακραίο μυστικό των ωκεανών

Δύτης καθ’ όλα.

Αντικρίζω την πανδαισία του βάθους

Οι ιδέες με κρεμούν

Ανάποδα

από το ταβάνι του πόντου.

Κερδίζω τον χρόνο μου σπάζοντας

τον γρίφο του έρωτα-

Ανυπάκουος σε όλα, για όλα..

Τι θα ήσουν άλλο;

Τι άλλο θα  ήσουν  μέσα στο διάπυρο σκέλος του ήλιου

Από μια ματαιόδοξη πεταλούδα

Που καμαρώνει τα κάλλη της; Κι όταν

Σε φλυαρήσει η κάθε κουτσομπόλα ηλιαχτίδα

Στον ντουνιά της μουσικής, τότε

Θα λαφυραγωγείς τον Πόθο που δεν σε εγκατέλειψε

Ακόμα κι όταν σε έφερε

 η ηλικία αλλού ..

Έχω μια φυλακή που σάμπως αγαπώ και μου αρέσει..

Παιχνίδι μέσα στις αντανακλάσεις, άθυρμα

Ενός χαρακτήρα των νερών

Παθιασμένου-

πεινασμένο φως να μιλήσουν όλα κάτω από το φεγγάρι

Τονισμένα στην λήγουσα,

καταστρώνοντας σχέδια

Για την άκαιρη περισπωμένη τους-

Πικρή, δύσκολη ζωή· η αγωνία

σαν μαστίγιο πλουραλιστικό

Τοκίζει τα αποτελέσματά της επί θάνατον

Και λυγίζει τις πόλεις, σαν τα κλαράκια στα μεγάλα πεύκα που

Στρατολογούνται να κρησάρουν τον άνεμο.

Μασώ λόγια, φτύνω

τα άκαρπα κουκούτσια τους-

Αυτό που μου αναλογεί το ‘χω πληρώσει

Πολλάκις.

                 Έχω μια φυλακή που με γραπώνει και

με αποσπά

Απ’ την καθημερνότητα

Έχω μια φυλακή

Που, σάμπως αγαπώ και μου αρέσει..

Τα χρώματα διδάσκουν απλότητα.

Εν τέλει απουσία

Εν τέλει ένα ανύπαρκτο ψηφίο που καθορίζει

το φως της παραγράφου

Χλιμιντρούν τα νοήματα

Σαν άλογα αφηνιασμένα

Όπως και ένα τριαντάφυλλο αφήνει

Την αυτοκρατορία του να είναι ορατή

Σε μας τους άπληστους-

Τα χρώματα διδάσκουν απλότητα.

Η αρχιτεκτονική των οστών

Διδάσκει απλότητα-

Ο θάνατος μας αναγνώθει σαν βιβλίο που οι αλήθειες του

είναι γυμνές-

Ήρθε η Τετάρτη

Κοίλη, κυρτή, εγκαλούσα

Σε μια ιερουργία της Ανάγκης

Για να ζήσω, να ζήσουμε..

Ένα παιδί που βρήκε ένα φεγγάρι στο μπαλκόνι του…

και ένιωσε ότι δεν έχουν νόημα τα άλλα του παιχνίδια.

Σκίρτησε κάτι μέσα του, το αίμα του

γρηγόρεψε

υπογραμμίστηκαν τα πιο χαριτωμένα πράγματα που σου φυλάει η νύχτα

όταν την πιάνεις από την αρχή

και την διαβάζεις με υπομονή και δέος.

Ο πιτσιρίκος έκρυψε δυο δάκρυα που έπεσαν σαν τα μαργαριτάρια

μέσα στην γλάστρα κι άνθισαν.

Λες να του είπε κάτι ο Θεός;

Πάντως,

στην ανηφόρα τ’ ουρανού,

φάνηκαν

κάτι αιφνίδιες χαρές που έλουσαν το σκότος με έμπνευση.

Και το μεσάνυχτο

πήγαινε πρίμα κι ήτανε,

σε όλα του,

καθάριο μέλι..

Η Πύλη των Οραμάτων…

Αυτομόλησα και πουθενά δεν πήγα

που να ανήκει και κάπου.

Μπορεί η μνήμη να σκλαβώθηκε, μπορεί η θυσία να ατόνησε, μπορεί

η δημοκρατία να χωλαίνει

γιατί την ακρωτηριάζουν

φρικιαστικοί δέσποτες.

Αλλά είδα τα λουλούδια να είναι σαν κατεστραμμένα θυμιατά και τον κόσμο

να βαδίζει σκεφτικός κατά την Πύλη των Οραμάτων.

Στον αέρα ακούγονταν απόκοσμες φωνές από βασανισμένους που ζητούσαν

το δίκιο τους.

Βράδιαζε.

Οι συχνότητες ήταν ψηλές και τις αιχμαλώτιζαν τα ερτζιανά.

Ο θάνατος ορμούσε.

Ο κίναιδος της εξουσίας διψούσε για αίματα.

Να τα θυμηθώ όλα αυτά,

όταν θα ανοίξω την σελίδα της Ιστορίας μου να διαβάσω..

Ο φθινοπωρινός ήλιος χάδι και συνταγή με καρυκεύματα της έκπληξης..

Στο μανουάλι της πικροδάφνης άναψε κερί

Το σπουργίτι, και ύψωσε φωνή

Λαγαρή μέσα στο ηλιόλουστο μεσημέρι-

Χάχανα σκόρπια μες τον άνεμο

Από τα σχολιαρόπαιδα, χάχανα

Παίγνιο των ανέμων-

Έκλεισα τα βλέφαρα, πέρασε ο ήλιος στην καρδιά μου

Ο φθινοπωρινός ήλιος χάδι και συνταγή με καρυκεύματα της έκπληξης..

Αναρωτιέμαι πόσο είναι ιερά τα ιερά μου..

Συνεταιρίζομαι με την μοναξιά για να γράψω

αυτό το φλεγόμενο ύφος που αποκαλύπτει

μια άλλη των πραγμάτων πλευρά, την αόρατη.

Κι όπως δεν έχω ερείσματα και κέρδη από την πραγματικότητα, καταφεύγω

σε ονειρικές πόλεις όπου το φως περιλούει

τα σπίτια με έκπαγλη διάρκεια

και ροσόλι μιας μέθης ευγενικής.

Μουδιάζουν τα μέλη, ο στίχος είναι δόρυ που κραδαίνεται

μες τον αέρα από το μικρό χεράκι μιας μεγάλης φαντασίας..

Αναρωτιέμαι πόσο είναι ιερά τα ιερά μου.. Πόσο                                                           

ανεβαίνω ενώ μου μοιάζει να οπισθοχωρώ..

Μπορεί να σαρκώσει τον μύθο ο άνθρωπος; Μπορεί

να γεμίσει ασκούς που άδειασαν και να ζήσει

αποξαρχής τον αέρα που αναζωογονεί

την Άνοιξη των πραγμάτων;

Το ποίημα δικαιολογεί την αντιφατική όψη των πραγμάτων

Ένα άνοιγμα μισοτελειωμένο στην αρχή του βραδιού

Μια ρομφαία φεγγαριού που πατά στις ταράτσες και ξύνει

τις αιχμές των κεραιών

Ησυχία απόκοσμη

Τα άστρα ζωγραφίζουν την άρπα του θόλου

Στα καβαλέτα των δέντρων ο χρόνος ακουμπά τα πινέλα του

Το χρώμιο των νερών στενάζει

Μια μικρή παράγκα που μένει ο κηπουρός των ελπίδων

Ο κήπος αντηχεί ως τα μεσάνυχτα

Ομιλίες αγγέλων και συμπάθειες του Θεού

Το ποίημα δικαιολογεί την αντιφατική όψη των πραγμάτων

Από το Α ως το Ω το λεξιλόγιο καταδεικνύει την ευστοχία του Νοήματος

Βρίσκω αυτά που ψάχνω στο μηδέν που γεννά αριθμούς και αθροίσεις μες την αρπάγη της Φωτιάς..

Στην αντίδραση είναι η υγεία

Φρέσκος αέρας και μύθος της περιπέτειας

Αγώγι που σκορπίζεται στο θησαυροφυλάκιο της μέρας

Οι αγωνίες μας γίναν οι εφιάλτες μας

Δεν είναι ήσυχος ο ύπνος, μας κλέβουν την αναπνοή.

Τέτοιες εποχές ολέθρου δεν μπορούσα να το φανταστώ

Όλα είναι πικρά και ας τα αντιμετωπίζω με το ζάχαρό μου

Φαιδρότητες του υποκειμένου φαιδρότητες των κυβερνώντων

Μην τους πιστεύετε σας κοροϊδεύουν.

Η πολιτική είναι ένας στίβος λασπωμένος που συναντάς τον βόρβορο των αλαζόνων

Πίσω απ’ την αδιαφάνεια των πράξεων οι κλεπταποδόχοι λυμαίνονται το τοπίο

Η πατρίδα επωλήθη, η πατρίδα είναι ασύνορο σύνορο

Που το επιβουλεύονται οι ύαινες του πλανήτη.

Πρόσεχε αφελή μου πρόσεχε!

Στην αντίδραση είναι η υγεία, μην δεχτείς

Να παίζουν με το κουρασμένο μυαλό σου, πρόσεχε

Γίνε κυνηγός των φονιάδων!

Ξυπνώ και πίνω από το κρασί της μεθυστικής ευφωνίας..

 

Ο ήλιος είναι ποιητής ουρανού τε και όλων.

Από την Θήβα στην Αθήνα, σκορπά τα προικιά του.

Έξω από τα μεγάλα χωράφια, ο άνεμος εκσπερματώνει τις καλημέρες του

Και γονιμοποιεί την αφράτη κοιλιά της μέρας.

Κάτω από το χώμα, τα κόκαλα των νεκρών σαλεύουν καθώς το αλέτρι τραβά τον ύπνο τους μακριά, έως το όνειρο που λέγεται αιωνιότητα.

Βοιωτία ντελικάτη και αδέκαστη

Γη πανωραία και επική.

Η Αττική σε σμίγει σαν ένας ύμνος την ψυχή μου.

Ζω όπου με καλεί ο άκρατος συλλογισμός.

Κοιτώ τα κλήματα κοιτώ τον ελαιώνα

Κοιτώ το ξημέρωμα που αργά και σε λίγο με φτάνει.

Η ζωή κατακλύζει τις φλέβες μου.

Ξυπνώ και πίνω από το κρασί της μεθυστικής ευφωνίας..

Πεταλούδες

Πεταλούδες σαν γυμνές χίμαιρες, τις πλάθω
μες τα χέρια μου, τις ζυμώνω
με πάθος
και ομορφιά-

Εκείνες
σχηματίζουν τον κλοιό της χαράς και τείνουν

Να κάνουν το μυστήριο μεγαλύτερο.

Αβαρείς

Και ριγούσες
καθώς
τέμνουν την Ωραιότητα μιας Στιγμής και συνεφάπτονται

Με την γεωμετρική θέση ενός εμβαδού που δεν προσδιορίζεται- αλλά
βοά

Μέσα στο Σύμπαν,
πλάι στις λεμονιές,
θρυμματισμένο

Φωνήεν ενός κόσμου που μόνο οι ποιητές αντιλαμβάνονται, ενός

Κόσμου που χωρά στα,
κι όμως, Αχώρετα..

Η σκέψη ανήκει στο σύμπαν

Συγκινητικό βράδυ, αειθαλές

Μάλλον μες την ψυχή μου

Μοσχοβολά-

                       Το σκοτάδι του

                       Γκρεμίζει την ηρεμία των λίθων

                       Το φεγγάρι γανώνει τα φυτά-

Τα δέντρα έχουν αόριστα σχήματα,

Η πόλη φωταγωγείται

Ένα μελαγχολικό αεράκι ετοιμάζει την αγχόνη του-

                        Η προσευχή προσδιορίζει την σκέψη

                        Η σκέψη ανήκει στο σύμπαν

                        Όλα ανήκουν στον τέλειο κύκλο της αιώνιας επιστροφής..

Ψηλαφίζω ήλιους δημητριακούς και επικές ανεμώνες.

Ψηλαφίζω μονάζοντας κι έχω μοναχά την ψυχή μου.

Ψηλαφίζω ήλιους δημητριακούς και επικές ανεμώνες.

Νεφώσεις που βγάζουν σε κατάπληξη μιας βροχής, αέναο

Παιχνίδι να βαραίνει ο ουρανός

Θέλοντας τόκους αθωότητας.

Η Αττική μοιράζεται ανάμεσα στον χρόνο που θα έρθει και στον χρόνο που έφυγε.

Γλιστρά σαν ένα φίδι μέσα στα χορτάρια του Θεού.

Τα χρώματά της είναι αντίπαλα προς το φαιό.

Την λαβώνει η μουσική του μεσημεριού, την κάνει να ριγά.

Το ποίημα φανός θυέλλης ανοίγει μια θελκτική γαλαρία.

Η Ποίηση, σαν λύκαινα που τα μωρά θηλάζει μιας πόλης

Τόση ησυχία που, ο μαγνήτης της Αλήθειας μεγαλύνεται.

Το σκοτάδι σχηματίζει ένα δίχτυ που μέσα του πέφτουν

οι λυρικές κραιπάλες των άστρων.

Ραγισματιά αιφνίδια αποκτά ο ουρανός.

Η Ποίηση, σαν λύκαινα που τα μωρά θηλάζει

Μιας πόλης, στρέφεται προς το σεληνόφωτο και ουρλιάζει.

Να τα ακούσεις να τα δεις όλα, απόκοσμα.

Όπως η ιστορία γράφεται της νύχτας..

Βρέχει πάνω στην επικράτεια των ρόδων-

Βρέχει πάνω στην επικράτεια των ρόδων-

Η κομψή σταγόνα αφήνει την αγωνία της να δροσίσει το σύμπαν των μίσχων

Απόψε η μοίρα αποφασίζει δίκαια

Στο πανί επάνω γράφονται οι σκιές των ύπνων

Φιγούρες ενός θεάτρου που διδάσκει ήθη χρηστά

Ψιχαλίζει λοιπόν

Στο μυαλό, στην ψυχή μου…

Ξεχαρβαλώθηκε ο ειρμός

Ξεχαρβαλώθηκε ο ειρμός που οδηγούσε

την λογική στον κατεστημένο της δρόμο.

Μπορεί και η ανάγκη για νεωτερικότητες

να το ‘θελε να γίνουν όλα Γης Μαδιάμ..

Χρειάζεται και λίγη αναταραχή-δεν νομίζεις;

Να περπατάς και να υπερπηδάς τις λακκούβες

έτσι που να είναι σ’ εγρήγορση

και το κορμί και το μυαλό.. Λατρεύω

αυτή την άθληση να μην με παραδίδει

πουθενά η Στιγμή

παρά σε μία τάξη ολέθρου..

Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις

Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις
Πλανόδια σαν σκέψη που δεν έχει ιθαγένεια
Ιερογλυφική τιτάνια και στενογραφημένη…
Με τα πλουμίδια σου και προπάντων εκείνο το πολύχρωμο όνειρό σου
Που φτάνει ως τα κουρασμένα βράδια μου..

Θεότητα που πια εκλείπει
Σώμα φωτεινό για να ο έρωτας μπει
Χρησμέ του αίματος, κώδικα της αθανασίας..

Λέω την παρουσία σου όταν μόνη σου είσαι
Όλα που θα μπορούσα μ' αισιοδοξία να σκεφτώ. Έρχεσαι
Από μέρη σιωπής
Για να με μάθεις να ωραία μιλάω.

Ρυάκι νικηφόρο των χρόνων μου!
Τώρα που με σκουριάζει πια η ζωή
Ξέρω πιο καλά μυστικά να φυλάω..

10.7.2011

Όπως η ερωτική φιλία μας το επιτρέπει…

Θυσιάζω στον ξύπνο και ο ύπνος με μπερδεύει περισσότερο·

η αγγύλη που σε περιέχει φωνάζει-

ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, μια πλάνη κυκλοφορεί

μες τον νου

η ζωή βαραίνει ανατινάσσοντας

τις προβλήτες της

αποφασιστικά.

λες η μοίρα να κόπιασε να τα οριοθετήσει όλα

μες τα οργανογράμματα

που η ίδια αναιρεί; 

Μα το δικό μας αποφασισμένο

είναι πάντα μια νίκη, μια ανέλπιστη

κερδοφορία, εσύ να κλείνεις τα μάτια σου

και να θησαυρίζεις ωφέλιμα όνειρα..

Όπως η ερωτική φιλία μας

το επιτρέπει…

Αυτοκτονεί και φεύγει η εβδομάδα-

Αυτοκτονεί και φεύγει η εβδομάδα-

Άοσμη, σαν μια νότα που στην συναυλία δεν λειτούργησε…

Σήμερα που το χτες διόρθωσε το ύφος του

Και κρύφτηκε μέσα στο παρελθόν αφήνοντας

μια όποια υπόνοια-

Τα σχήματα ήρθαν να με βρουν

Μεγαλεπήβολα,

σαν η ζωγραφική επάνω στον καμβά του ουρανού με σύννεφα,

Άδειασε η βροχή

Μια γέλη πάνω στα φυτά τα ξημερώματα

μαρτύρησε προθέσεις υγρασίας

Ηχείο ντούρο το νερό

Το άκουσα όλο το βράδυ που κυλούσε τον κλεμμένο αραμπά του

Τώρα που πάει να ξημερώσει ο ύπνος αποσύρεται

και μένει

Το μαξιλάρι άδειο σαν μεγάφωνο που έσπασε

από την ένταση του ονείρου..

Αυτό το ροκ συμβάν

Ντοκουμέντο του άνθους στον κήπο,
νικητήριο θυμιατό για σένα που πιστεύεις

πράξεις ανδραγαθίες.

Αυτό το ροκ συμβάν που πάντα είναι σκαμπίλι αν με καταλαβαίνεις
και διαβάσεις καλά πίσω από τα φανερά γραμμένα μου.

Συντεταγμένα λόγια που έρχονται στον νου μου απ’ αυτόν που μου υπαγορεύει-

πώς να το πω;

Το μελάνι είναι αιμάτινος κόμπος που δεν ποτέ και λύνεται
και τον επιχειρούν μύστες ενός αγώνα που σε μια θρησκεία οδεύει

οικουμενική..

Για τις στεναχώριες που έχω

Για τις στεναχώριες που έχω, το λαμπερό δώρο σου

Είναι ένα χαμόγελο που λάμπει,

Αντίδοτο σε κάθε λυπηρό. Και λύνονται

Τα μάγια, ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά

Κι η μέρα μου κρατάει συντροφιά πάλι. Γιατί

Έχεις τον τρόπο να σπας τον φλοιό

Της λύπης και να γεμίζεις με φωτεινά περιγράμματα

Τις ελπίδες που ακόμα δεν σώθηκαν-

Σαν μια ιέρεια που αγαπά την φωτιά

Που η αγάπη της δίνει..

Δίψα για ένα φιλί…

Κάτω από το φως των κεριών, στην αψάδα

της νύχτας,

μυστήρια μιλιά όταν δεν είσαι εκεί

μα νιώθω

το περπάτημά σου

κοντά μου,

σαν πεινασμένο αιλουροειδές

που κατασπαράσσει την σάρκα

με πόθο.

Μετρώ τις στιγμές- κανείς μας δεν είναι εκεί-

εκεί είναι μόνο η νύχτα

υγρή και βέβαιη που κλονίζει

την εσάρπα των δέντρων.

Λαχανιασμένα φώτα, πόλη μελανή-

νιώθω τις αγωνίες σου, νιώθω

την δύναμή σου μες τα μάτια

που είναι πομποί δοτικοί

στο μαρτύριο

που περνά η αγάπη

ανεπιφύλακτα

να εδραιωθεί.

Στην ικμάδα ενός αρώματος γεννήθηκες και το ξέρω

εγώ που σκάλισα επάνω στους κορμούς καρδούλες

και βρήκα να σε στεφανώνουν

οι σιωπές

πριν γίνουν

χαρακτήρες μιας έμπνευσης

που βρίσκει

τρόπους να πει

αυτήν την δίψα,

αυτή την αψάδα

που με θρυμματίζει

και μου αφήνει

μια ραγισματιά

συντριπτική

των ερώτων κριτήριο…

Η θέα είναι παράδεισος

Από την σκοπιά της αισιοδοξίας ειδομένα

πράξεις μέσα στον βίο και νέφη

πριν φέρουν βροχή- Ατασθαλίες

ηλιόλουστες, αμάραντα

άνθη, εχέγγυα μιας πατρίδας που έχω

σκλαβωμένη, δακρύβρεχτη-

Σχεδιάζω εικόνες που σε καλό να μου βγούνε

αφήνουν τα θρησκευτικά τους χρώματα να λούσουν

τα διψασμένα μου τετράδια,

ενός ενιαυτού της συγκυρίας το ολίσθημα

Την θλίψη νιώθω κοντά σου

Πατρίδα σύνορο αχαρακτήριστο

Πατρίδα αίμα των αιμάτων..

Τώρα τίποτα δεν αλλάζει, η κυκλοθυμία

των καιρών κανονιοβολεί

και το ποιητικό μου άστρο- φλοίδες

από του δέντρου τον κορμό αφήνουν

το ρετσίνι τους να πλανηθεί

κάτω απ’ τον ήλιο ερμαφρόδιτα

γενναία -σαν η ομιλία ενός σταφυλιού που κλέβει

χυμούς της γης και τους παρουσιάζει

στο χοϊκό βιβλίο της..

                                    Γίνεται λοιπόν ν’ απουσιάζω απ’ την ιστορία και η ιστορία

να με αναρπάζει

βαθυκύμαντη, σημαίνοντας

κάτι που δεν κατανοώ, εγώ ο αφελής που σχήμα ενδύθηκα

ιερατικό, ουχί ο λόγιος της αριστοκρατίας

αλλά ο λέων λαϊκός που βρυχάται

με φωνή ανοξείδωτη μες το απλότατο

δάσος

των αισθημάτων..

Τώρα τίποτα δεν αλλάζει

Η θέα είναι παράδεισος, κρατώ

όσα μου χάρισε η στιγμή και που κοιτάζω

μονάζω

σαν με εθελούσια μοναξιά περιτριγυρισμένος, αήττητος

ευτυχώς,

στην ψυχή

στην γένεση ενός συλλογισμού

που αιχμηρός τρυπάει την γαστέρα της πραγματικότητας

και με ευθύνες γανωμένες την μπολιάζει..

   

   

Η πατρίδα είναι φοβισμένος κύκνος

Κλείνω την πόρτα, αφήνω τον νου μου να τρέχει

Να μην έχω πολλές θλιμμένες σκέψεις να εξαρτώμαι, διαβάζω τον ουρανό

Στον μίσχο ενός τριαντάφυλλου βλέπω ελπίδα

Η νύχτα ακόμη τρυπώνει παντού

Τα λουστρίνια της γυαλίζουν στην άσφαλτο

Σταμάτησε η βροχή

Οι ταξιθέτριες του ονείρου αποσύρονται

Μένω με τις λέξεις που αφήνουν οσμή πραγματικότητας

Κανείς δεν χαμογελά

Η πατρίδα είναι φοβισμένος κύκνος που επιδεικνύει

αναίτια τα ωραία φτερά του..

Είσαι κρυστάλλινη και χαμογελάς

Ω Θεέ μου, δεν θα πετύχω καμία ισοπαλία κοιτώντας σε

Αφού αφοπλίζουν τα πάντα τα μεγάλα σου μάτια.

Οι σκηνές ξετυλίγονται σαν σε ταινία

Είσαι κρυστάλλινη και χαμογελάς

Αποσαθρώνοντας την ασχήμια του βίου.

Πώς να χορτάσω την σάρκα σου, το φίλντισι του κορμιού σου που ρέει

ανάμεσα από τα ρούχα

Και τονώνει του αέρα την φαντασία υπέρμετρα;

Δέχομαι να μην είμαι- μόνο να με κοιτάξεις

Και να συλλαβίσεις επάνω μου μια συμπάθεια

Ελάχιστη,

σαν τσιγκουνιά που μοιάζει φιλοδώρημα

εκεί

όπου η μοίρα αδίκησε…

Ο χρόνος είναι οικουμενικός αλήτης

Ο χρόνος είναι οικουμενικός αλήτης που μέσα του συντελούνται

οι άνομες πράξεις της λήθης.

Τι βλέπω που ενορχηστρώνεται και καραδοκεί να πάρει την κουρασμένη ψυχή μου;

Στα ρολόγια που γράφουν το έπος των ωρών, στους λεπτοδείχτες που αφήνουν κενά δευτερόλεπτα, αχρηστεύοντας

Το καθετί που επιδιώκουμε-

Η ιστορία χλευάζει την αφ’ εαυτού της κατάργηση. Κι όταν

Μεγαλώνουμε οι μικροί, ένα τυχάρπαστο αεράκι σηκώνει

Το φλάμπουρο των νέων συμβολισμών

Στην θεία τάξη προσβλέποντας..

Αυτό που ζούμε με αντίσταση αίματος κάποτε Ένας θα προστάξει ο λαός να το αποτινάξει..

Επειδή έχω κάνει του ορίζοντα φίλος, ξέρω και να διαβάζω μες την ερημιά..

Τα καταξιωμένα ρόδα και τις τουλίπες των σύννεφων

Το φως όπως διαβαίνει πάνω στα ευκολοσύντριφτα λιβάδια

Τα ζώα, πράα και υποταχτικά που τραβούν

Το μονοπάτι μιας εγνωσμένης ανάστασης

Εγώ, εσύ, οι άλλοι   

συγχεώμενοι μέσα στο πλήθος και μες των πόλεων την απονιά..

Για ένα πείσμα του ήλιου ξημέρωσε·

Όλα αναγεννήθηκαν κι έως να μπουν στο καθιερωμένο καλούπι τους·

Οι κήποι μόνο ανέτειλαν μέσα στην μουσική και το λεπτό δίχτυ

Που κάνει την πραγματικότητα εφικτή και ανταλλάξιμη με μία έμπνευση που φλόγες βγάζει.

Η Ελλάδα γεμίζει τα πνευμόνια της αέρα να φυσήξει μες τα μέλλοντα.

Όλα όσα είναι, δεν είναι ταυτόχρονα.

Το ζεστό κρύωσε και η επιφάνεια των πραγμάτων γέμισε ακάνθους ζοφερούς και παρείσακτους.

Αυτό που ζούμε με αντίσταση αίματος κάποτε Ένας θα προστάξει ο λαός να το αποτινάξει..

Μιχαήλ και Γαβριήλ, αρχαγγέλων…

  

Χορογραφούν οι άγγελοι και παρακολουθώ τα φτερά τους

που ανεμίζουν σαν ξεδιπλωμένες βεντάλιες,
υπόλευκες και που κλέβουν

παραστάσεις φωτός.

Σαββάτου με το κλέος της μέρας ορθό.

Είναι ασύνορο το σύμπαν που έχω.

Δεηθώμεν στο μεσημέρι, πιστεύουμε στην ζωή.

Οι νηφάλιες σκέψεις μας, απεμπολούν βάρος μιας θλίψης

και μετεωρίζονται κάτω από του ουρανού τα πανηγύρια.

Μιας χαράς σύθαμπο, καμία μελαγχολία-

Ο θάνατος δεν υπάρχει παρά στα παραμύθια ενός τρελού..

Ακούω την αυλή των καταστροφικών θαυμάτων..

Μια βοή από νερό που θυμώνει ακούγεται πάνω στα λερωμένα πεζοδρόμια.

Τέσσερις το πρωί- μαδούν τα φύλλα κι η βροχή

Δεν σέβεται την νύστα των δέντρων.

Φουσκώνει η λάσπη σαν μια προδοσία. Δεν κοιμάμαι-

Ακούω τον θεό με τον θεό κι όμως θεός από παντού να λείπει.

Ακούω την αυλή των καταστροφικών θαυμάτων..

Αστεράκι δοκησίσοφο

Αστεράκι δοκησίσοφο πλανεμένο μέσα στον ουρανό και ο Νοέμβριος

Κρύος και τονικά καλουπωμένος.

Σιγούν τα δέντρα του πάρκου

Η νύχτα θα φέρει βροχή

Το φεγγάρι έχει ανικανοποίητη όψη.

Στην λίμνη γύρω οι καλαμιές ζουν το αεράκι τους

Και φιλοξενούνε τις πάπιες που κούρνιασαν.

Τα φωνήεντα του δειλινού άφησαν μια γεύση μέντας επάνω στα γύρω φυτά.

Η Παρασκευή βάζει τελεία στην βδομάδα, κλείνουν σιγά σιγά τα μαγαζιά.

Αφήστε να εισβάλει ο ύπνος και να σχηματίσει το ιαματικό δίχτυ του..

Ανένταχτος λοιπόν κι ο κόσμος φωνάζει.

Ανένταχτος λοιπόν κι ο κόσμος φωνάζει.

Στα αμφιθέατρα και στις μεγάλες διαδηλώσεις

Λιγάκι κάτω απ’ την ομπρέλα των κομμάτων

Οι ομαδούλες μαζικοποιούνται και παν’

Κατά το μπερδεμένο πιστεύω τους- πάνε

κατά διαβόλου…

Αλλήθωρες οι κοσμοθεωρίες..

Οι καιροί ου μενετοί..

Η λογοτεχνία ωριμάζει

Τρώγοντας βότσαλα σκληρά και όπως

Μια κοσμοθεωρία παρακμασμένη

Στιλπνά..

Κάτι γραμμάρια δόξας που είχα εξασφαλίσει

Εξαερώθηκαν και μου τα πήρε η εποχή-

Μένω στην προκυμαία να διαβάζω

Των πλοίων τις παρομοιώσεις κι έως

τον ουρανό πλέουν

ψηλά…

Και το κορίτσι που αγαπούσα πια παραμυθοποιήθηκε

Μείναν να ανεμίζουν τα μαλλιά του

Βλέπω ακόμη τα φλογάτα μάτια του

Και με του φεγγαριού το φως τα παραβάλλω…

Μια Παρασκευή πλησίστια

Μια Παρασκευή πλησίστια και των πόθων μου αρχηγός

Μια Παρασκευή λαλίστατη κι από πού ήρθε να με βρει σαν δορκάδα

Άφησα ανοιχτή την πόρτα μπήκε το φως

Το δόντι του ήλιου έσπασε ένα κλαράκι μέσα στης μέρας το στόμα

Ακούστηκαν πουλιά ο Θεός ο ίδιος ακούστηκε

Που μίλαγε ψιθυριστά μες τον ωραίο του κήπο

Η ζωή κοντά τόσο κοντά κι ο θάνατος

Μια περιπέτεια που βασιλεύει..

είμαι ντελικάτος και μόνος στο εδάφιο μιας υποδουλωμένης χώρας..

Επωδός του σκότους αλλά η μέρα θα μεριμνήσει για διθυράμβους

στο κενό θα πέσουν όλα, θα στηριχτούν οι αυταπάτες

σε μια τιποτένια φαντασμαγορία

του ευτελούς

                       Οι λέξεις θα αυτομολήσουν οι λέξεις

προς την απολυταρχική πλευρά ενός λεξιλογίου που φθίνει

όποιος το νιώθει αυτό, όποιος το εισπράττει

πονά

προσαρτήσεις ιδεών στο σώμα μιας φιλοσοφίας που ανθίσταται

το ξέρω: οι αντιρρήσεις θρέφουν σθεναρά την κατάπληξη

αγαπώ το ενάντιο φαίνεται, μου αρέσει

η μύγα που ενοχλεί το αψεγάδιαστο κολάρο του αστικού ύφους

είμαι ντελικάτος και μόνος στο εδάφιο μιας υποδουλωμένης χώρας..

Ανατέλλεις και δύεις σαν ένα απολυτίκιο

Σκορπάς μια μυρωδιά δάσους ως το μεσημεριάτικο συμπέρασμα

Σκορπάς τα φύλλα που περιλούουν τον Νοέμβριο

Σκορπάς μια ιαχή

Στην Ελάτεια των καημών στην ευθυδικία των κάμπων

Μηνύεις του αέρα τα τσαλίμια ανάμεσα στων δέντρων τις εξάψεις και

Θέλω μια ζαβολιά για να με δικαιώσει

Είσαι λοιπόν εδώ που σ’ άφησα, πιο αληθινή από μια ηλιαχτίδα;

Είσαι η γυμνή αλήθεια που συλλάβισε ο σπούργιτας κι από την ιερή μανία του

Αποθεώθη’..

Μιλάς όπως ένα χωριό της γλώσσας μιλάει- και τότε εγώ

Τι να τις κάνω τις πρωτεύουσες;

Ανατέλλεις και δύεις σαν ένα απολυτίκιο που είπαμε συντετριμμένοι

Μπροστά στην εκκλησία των αγγέλων και ανάβοντας

Την ψυχή μας κερί…

Κάτι που είναι μικρό, γιγαντώνεται..

Στοιχίζονται οι πολυκατοικίες πίσω απ’ τον δρόμο

Και κραδαίνουν την απαλή μπεζ τους απόχρωση.

Ένα άγουρο φεγγάρι επιμένει σε θρησκείες παλιές.

Εμμονή στην μουσική των άστρων και στην ιστορία του βραδιού.

Γραφή από τα ορυχεία της καρδιάς μου.

Ένα αεράκι γεμίζει τις υδρίες που εγκατέλειψε στο πεζούλι

Της εστίας ο ύπνος.

Κάτι που είναι μικρό, γιγαντώνεται..

Ο θάνατος απλώνει την ζωγραφική του

Άηχο αποτέλεσμα των δέντρων..

Στο μπαλκόνι μου η νύχτα αφήνει τα παπούτσια της.

Όσοι έτρεξαν χάθηκαν μέσα σε ακαθόριστα μονοπάτια.

Εσύ ποτέ δεν ήρθες.

Αυτοί που νίκησαν δεν μπήκαν ποτέ τους σε μάχη-

Άφθαρτοι τα κατάφεραν καλά: έσωσαν το τομάρι τους.

Τώρα διαβάζουν εφημερίδα. Πίνουν καφέ στις καφετέριες.

Αφήνουν φιλοδώρημα στην όμορφη γκαρσόνα.

Στις επαρχίες του κόσμου φρενιάζει το κουτσομπολιό.

Πες πες πες - τι να πώ; Όλα ειπωμένα.

Ο θάνατος απλώνει την ζωγραφική του

Πάνω στις πόλεις, σίγουρος

Διεκδικητής του τίτλου

Της άσεμνης λησμονιάς.

Γράφω νομίζοντας θα γεμίσω την νύχτα με άστρα.

Κολασμένος καλόγερος που μένει ασκεπής

κάτω από τον αμαρτωλό του ουρανό..

Ακούμε μια μουσική του Πάνα κάτω από του ήλιου το κεφάτο μαρτύριο!

Τα πουλιά είναι οικείο στολίδι της ελευθερίας.

Χτυπούν τα φτερά τους πάνω στο οικουμενικό αέρα και ταξιδεύουν

Προσμένοντας έναν κελαηδισμό δίκαιο.

Πόσα τρόπαια κρατά η αστραπή, πόσες ευαγγελικές σιωπές ανήκουν

Στις ψυχές που μονάζουν εντρυφώντας

Σε νάματα αρχαίας προσμονής;

Εδώ είναι η φυλή κι εδώ είναι η ιεροτελεστία του όρθρου

Του Θεού ανιχνεύοντας το αχνάρι μες

Από της Φύσης το δραματουργό κριτήριο.

Δάση αψιά, του ελάτου η προκοπή, νερά

Ποθόδοξα, μαγείες

Στην όψη της μέρας,

Ακούμε μια μουσική του Πάνα κάτω από του ήλιου το κεφάτο μαρτύριο!

Ο κόσμος των έσω…

Κόμπο κόμπο δένεται το γλυκό δειλινό.

Οι σκιές μεγάλωσαν αλλά δεν έχουν τίποτα να δώσουν.

Ενοχλώ μια ελπίδα μου να μην κοιμηθεί.

Η πατρίδα είναι μαία που ξεγεννάει την θλίψη μας.

Ας ξαναγεννηθούμε

σε μια άλλη μέρα που οι υπερηφάνειες να είναι λάβαρο

Και ας χτυπήσουμε την φλέβα του νερού που ωραία συλλαβίζει

Την χαρά, την ζωή.

Είναι οι ώρες που μιλώ για Αγάπη

Εκείνη που από τα μάτια πιάνεται και κατεβαίνει

Στα χείλη

Κι από τα χείλη στην καρδιά, που λέει ο λαός

Ριζώνει και δεν βγαίνει…  είναι αυτές οι ώρες

Οι φωτεινές, λιγάκι κάτω από την μουσική της έμπνευσης-

Κοιτώ μακριά και τα πάντα είναι που βλέπω-

Αν θλίβομαι

Είναι γιατί ακούμπησα την τσούχτρα του πόνου αλλά ξέρω

Την κρυφή αρμονία των αισθημάτων.

Το σπίτι ναυαγεί, θα ‘ρθει η νύχτα

Ανοίγοντας διάπλατα τον πληθυντικό της.

Στο μυαλό μου ποτάμια

Βιβλικά κι ένας έρωτας

Ανεκπλήρωτος.

Σκίζω χαρτάκια με σημειώσεις.

Μια γυναίκα αναστήματος χίμαιρας μου χαμογελά.

Είμαι καταδικασμένος στα ορυχεία των λέξεων.

Κλέβω ένα αστέρι κι έχω κι εγώ το διαμάντι μου-

Πουθενά δεν θα δώσω

Αυτήν την ακατέργαστη φωνή της γης που μου μίλησε

Μυστικά όλα τούτα για σένα.

Ο ουρανός έχει εκτεταμένα θερμοκήπια

Καλλιεργεί αντιξοότητες που κάνουν καλό

Στην θρέψη των ονείρων-

Βλέπω τον άγγελο που παίζει φλάουτο κάτω

από το σεληνόφως που πάγωσε

Στα σκαλοπάτια του Νοεμβρίου.

Κλείνω την σελίδα μου.

Αφήνω ανοιχτή την ζωή.

Όλα ξεκλειδωμένα.

Άφησε μια υπόσχεση να μείνεις εδώ που η καρδιά μου

Αντιλαλεί όπως πηγαίνουν όλα για μεσάνυχτα..

Τα χάσματα που δεν θα γεμίσω

Τα χάσματα που δεν θα γεμίσω, τα σκοτάδια

που δεν θα φωταγωγήσω, τις θάλασσες

που δεν θα καταλάβω,
τις εκβολές

του Νου μες το σύμπαν…

                                          Τον Δήμιο
Χρόνο και τον Πόνο Αχέροντα

δεν θα εξημερώσω ανήκοντας
σε καμία θρησκεία, ούτε οπαδός

των ταγμάτων μιας φανατικής φρίκης- μονήρης

σαν αστραπή, χλευαστής

των παγιωμένων- το καπελάκι μου στραβά και γράφω

κουβέντες που σε άλλον ανήκουν

αιώνα

και κόσμο

ιδεατό…

Λόγια

Λόγια που είπαμε και βραδυπορούν στο μυαλό, ακόμη

και τώρα που όλα αλλάξανε. Ιστορίες

της ζωής μας, ευχάριστες, δυσάρεστες, μισο-

τελειωμένες-

Ανακτούν μια ορμή που φτάνει

ως τον ύπνο μας, ζουν

όπως ζούνε τα όνειρα..  και

του ανθρώπου η πορεία

μένει χαραγμένη επάνω στην γη

άγονη, λίθινη, άτσαλη, σιδερένια

-λόγια που μαραίνονται και τα λουστράρω

με υπομονή

να μείνουνε, μουσειακά τουλάχιστον,

μες τα ποιήματα..

Έρχομαι και φεύγω- ταξιδιώτης του σύμπαντος.

Έρχομαι και φεύγω- ταξιδιώτης του σύμπαντος.

Στην αναμπουμπούλα των καιρών, στην ανηφόρα των μύθων.

Ο όχλος με ξενίζει, είμαι

μοναχικός λύκος.

Στους καιρούς αυτούς που αφθονούν οι απώλειες

Ανάβω το σθεναρό καντηλάκι μου

Στον Άγιο της Περηφάνιας..

Ακούω το ιωνικό μου αίμα να βοά

Το αιολικό μου προστάζει

Ακούω μια μουσική που μου ζητάει προσήλωση

Στο φως της Αθωότητας.

Κλείνει η νύχτα τον κλοιό της

Τα άστρα φυγοδικούν στου ουρανού την πλατεία

Γράφω μια βίβλο λουλουδιών

Απέριττη σεμνή ιεροτελεστία των ρόδων..

Ναυάγιο στον ουρανό…

Κι ο ουρανός διψασμένος για τα μάτια σου· ναυάγιο

Μεταξύ των αοράτων και μιας πραγματικότητας

Που συνέχεια αλλάζει

Βασανιστικά.

Της ζωής πανηγύρια, της ζωής

οι εκφάνσεις

Ευκίνητες, δυσκίνητες, αέναες

Ρέποντας προς την ευτυχία της αιωνιότητας.

Στην πλατεία μαζεύονται οι περαστικοί και διαβάζουν

τα πρωτοσέλιδα των κρεμασμένων εφημερίδων

στα περίπτερα.

Μια βαρκαρόλα πλέει μες τα σύννεφα.

Ισχύς του ανέμου στα ψηλά.

Όταν το μεσημέρι πλησιάζει,

μπατάρει στα ρηχά του ουρανού ο ζέφυρος και πα’

στην πλώρη μένει δακρυσμένος

ο καπετάνιος του έρωτα..

Των Αγίων Ακινδύνων…

Η Κυριακή μια ανεμώνα που χτυπάει το ταμπούρλο της στις γειτονιές.

Λιγάκι κρύο· πριν η μέρα καλοέρθει και οι θόρυβοι διασκορπιστούν.

Μάζεψα τα αστέρια, τα τακτοποίησα

Στα ερμάρια του ουρανού. Τώρα βλέπω

Τις σκουροντυμένες γερόντισσες που μπαίνουνε στην εκκλησία

Και παίρνουν κάτι που απαλύνει την ψυχή.

Συννεφιά λυρική.

Ρηχός ήλιος. Κάπου ανάμεσα.

Η ποίηση περιφέρεται σαν τσιγγάνα και κλέβει

Εικόνες που τις στρώνει σαν χαλιά για να πατούνε οι περαστικοί και να καταλαβαίνουν

Το έλεος του Θεού…

Υπολογίζω κι ανυπολόγιστο το αποτέλεσμα.

Υπολογίζω κι ανυπολόγιστο το αποτέλεσμα.

Οι πόλεις είναι βραχνές κι έχουνε λόξυγκα χειμώνα.

Σουρούπωσε. Ο τραχύς ουρανός

Κονιορτοποιεί την απόφαση.

Το λειψό φεγγάρι χαμογελά. Μελαγχολική

Ώρα. Η νύχτα με τα στραβοπατημένα παπούτσια της

Ανηφορίζει κατά τα βουνά.

Στα μονοπάτια που η Ελλάδα στενάζει..

Συλλαβίζει βασκανίες το νερό.

Υπάρχει ένα ιερόσυλο αεράκι που τυμβορυχεί μες τις νεκροπόλεις ένθεν του Νείλου ξεφτίζοντας

Την φαραωνική μνήμη έως να ατονήσει.

Μυρίζει η φορμόλη των καιρών.

Λάμπει το σκήπτρο σου Τούθμωση..

Στον ήλιο ακονίζονται οι διάρκειες.

Συλλαβίζει βασκανίες το νερό.

Το χώμα πίνει το κλέος της μακρινής ιστορίας.

Γαλανίζει το βράδυ.

Οι καλύβες καλύπτονται απ’τον ίσκιο της Ίσιδος..

Λατρεύω τον ωραίο υπερθετικό.

Ο χρόνος εγγράφεται στο πριν, όταν το μετά

γίνεται ανεδαφική έξω-

πραγματική περίπτωση.

Λατρεύω τα μαχαίρια που υπέρμετρα κόβουν.

Λατρεύω τον ωραίο υπερθετικό.

Στο έλεος και τις διαθέσεις της ψυχής.

Τίποτα μεταφυσικό εδώ: οι κήποι νοούν του ήλιου τα τεκταινόμενα

Και η μέρα αγαπά την υγεία του Αισθήματος.

Λιανό κλαδάκι φθινοπωρινό που επάνω του

Ένα πουλί στάθηκε άξιο και τραγούδησε.

Παράγουν οι σιωπές επιφωνήματα και τελευταίο

Είναι το πλήκτρο που στέλνει το λυρικό του μήνυμα
τώρα

Παντού…

Ξημερώνει Σαββάτο.

Τρεις τα μεσάνυχτα- ο θάνατος φοράει την κουκούλα του προδότη.

Ο αχινός πικραίνει τα νερά- η πόλη ερμαφρόδιτη ζητάει χαρακτήρα.

Οι ώρες στυφές, γεμάτες κουκούτσι και έκπληξη.

Στους δρόμους οι ζαλισμένες λάμπες φωτίζουν την συνδιαλλαγή

Με μια άλλη αντάμωση.

Πουθενά δεν πας.

Μένεις εδώ που η ζωή είναι παγίδα που πιάνει την καρδιά σου.

Ξεθυμαίνει η χαρά. Ξημερώνει Σαββάτο.