Ροντάρω την μηχανή σου κοινωνία

Ροντάρω την μηχανή σου κοινωνία

επικουρικά πάθη αφήνουν γυμνό τον νου μου να πλεύσει  γι’ αλλού

αλλά δεν με παραπλανάς πια τώρα- απόχτησα κρίση

και τονίζω το άλφα σου ως το απώτατο ωμέγα

Κατακρημνίζω τους αριθμούς της δόλιας συμπεριφοράς σου

είμαι ο λαός που αντιστέκεται

είμαι ο λαός που στην δικαιοσύνη ελπίζει

των φτωχών

Δεν είμαι φιγούρα λόγιων ματαιόδοξων που κορδακίζουν

είμαι αντιρρησίας στα πραχθέντα σου

και θέλω να επιβάλω ηθική που να λαμποκοπά

Βλέπεις αυτός που σκλάβωσε σκλάβωσε

στον υπερθετικό τους ανθρώπους

κι ήρθε η ώρα των ανατινάξεων

η ώρα που οι βουρλισμένοι θέλουνε το δίκιο τους

και που γι’ αυτό μπορούν να πεθαίνουν

Νέα οράματα ζητώ, ακολουθώ ελευθερία κατόπι

και απ’ των λέξεων την φωνή

φτάνω στον ουρανό της οικουμένης..

                                                                           2012

Η Δευτέρα έρχεται πίσω από τα ηχηρά μπαλκόνια

Η Δευτέρα έρχεται πίσω από τα ηχηρά μπαλκόνια

Των πολιτικών και δεν σημαίνει πια τίποτα

Ουσιαστικό -μόνο μια θλίψη

Για τις αξίες που χάθηκαν.

Ντόμπρα απευθύνσου στης ιστορίας τον δραγουμάνο·

Αν δεν μεταφραστεί σε λόγια το θάρρος σου

Θα σήπεσαι ανάμεσα σε τσόφλια αυγών που για να μείνουν τζούφια εκκολάφτηκαν.

Ίσως και μες από την ποίηση να πρέπει πια να τα κοιτάξουμε όλα διαφορετικά- αλλάζει βλέπεις το τιμόνι.

Ερωτοτροπούν με την σκληρότητα οι εποχές

Δημοκρατικές αντιφάσεις γυρίζουν λάθος να σε οδηγεί η πυξίδα

Η κλεψύδρα μετρά τον χρόνο παραγεμισμένο της κατάθλιψης ουφ

Κι η γλώσσα μου,

ακόμη κι αυτή που την φρόντιζω η γλώσσα μου

Είναι ένα σάπιο μήλο που σκουλήκιασε και σε προδίδει ο λιλιπούτειος  όφις του..

Σάπισαν εκ των έσω τα συστήματα

Είναι μια περίπτωση όπου συναντώνται οι ουρανοί της σκέψης
Ατίθασα λόγια φορτίζουν με γήινο αίμα την κάθε σιωπή
Εγώ που δεν ορίζω τίποτα από τα ορατά
Λιγάκι που ξέφυγα δουλεύοντας τακτά σ’ αυτήν την ανωφέρεια των οραμάτων
Η Ελλάδα που ξεγυμνώνεται και όλοι οι βάρβαροι την πολεμούν
Τα τριαντάφυλλα που θα ζήσουν ως εκεί που τα όνειρα ταξινομούνται μέσα στην αιωνιότητα.
Κοχλάζουν οι πραγματικότητες και σε λίγο
Επίσημα θα είναι η οικουμένη σκλαβωμένη στους τοκογλύφους που ανέθρεψε
Σάπισαν εκ των έσω τα συστήματα
Αριστερόστροφα και
δεξιόστροφα. Ενοχές δεν έχει κανένας
Απ’ τους κρατούντες
Πολιτικά ο νομοθέτης θέσπισε χάος
Μόνο μια πατριδούλα καταταλαιπωρημένη
Αγαπώ και με πονά η λαβωμένη λεβεντιά της
Χύνω στης ποίησης το δάκρυ το βουβό μου κλάμα
Και μεγαλύτερο αγκάθι γίνεται
Κι απ' το τραγούδι που κρατώ ακόμα..

Αγαπώ την νύχτα

Αγαπώ την νύχτα
έτσι που έρχεται
Γυμνή δίχως πολλές επιφορτίσεις
Αγέρωχη και χωρίς να ‘χει τα πολλά εφέ της μέρας.
       Περπατώ στις σελίδες της κρυμμένος
       Στην σκέψη μου, σχεδόν
       Μοναχικός που γεύεται την αμβροσία νοημάτων.
Και γνώριζε: υπάρχει πάντα ένας κρυφός
Τόπος όπου ευδοκιμεί η ψυχή καθώς
Πλησιάζουμε στον νικητήριο θάνατο.
       Βλέπω το πρόσωπό σου εκεί
       Που είσαι μελαγχολική πριγκίπισσα και στέκεσαι
       Επάνω στο μπαλκόνι τ’ ουρανού.
Εγγράφω μέσα μου την μουσική των φιλιών και ένας ύμνος σπουδαγμένου χάους
Μου δίνει την άλγεβρα των συναντήσεων
Χέρι με χέρι και οδεύοντας προς το γυμνό κορμί..

Έτσι συνέβησαν όσα συνέβησαν μέσα στην γλώσσα.

Φωνούλες διάφανες τρυπούνε τον αέρα
Στίφη βαρβάρων εντόμων κι ο ουρανός
Σε έκσταση καθώς οι αυτοκρατορίες των νεφών
Δένονται χέρι χέρι σε ένα χορό
Βροχής όπου πατάς με πατώ σε η κάθε σταγόνα
Πέφτει σπάζοντας σε μικρά διαμαντένια επίγεια δάκρυα.
Βάθυνε η Κυριακή, έγινε
Ένα γλαυκό επιφώνημα που τσιρίζει σαν δίκιο μιας αρχαιοκάπηλης ηλιαχτίδας.
Πουθενά δεν πήγα αν δεν το επέτρεψε ο νους.
Σαν να ήταν λιγάκι ένοχος για κάτι ο θεός κι ο χρόνος που όλα τα κατάλαβε πλήρωσε με τις αστραπές την φρονιμάδα του πριν ακροτελευτήσει.
Έτσι συνέβησαν όσα συνέβησαν μέσα στην γλώσσα.
Σαν Αη-Γιώργης καβαλάρης να μου εμπιστεύτηκε το άλογό του και το δόρυ και τον μέγα δράκο.
Φύλαγα από τις λιτανείες του απαλού ανέμου μυστικά των κοριτσιών
Φιλιά και λόγια που έκαναν στα ξαφνικά την ποίηση να μοιάζει φάρος..

                                  26.1.2012

Αποπλέω από την πραγματικότητα

Αποπλέω από την πραγματικότητα κι εκείνες
οι μακροπρόθεσμες οφειλές με τσατίζουν
μερόνυχτα να λογαριάζω ήλιο και να δύουνε μπροστά μου οι ιδέες
         που υιοθέτησαν οι άνθρωποι.
  Όποιος καταλαβαίνει από αγάπη ξέρει..
                         Υπήρξαμε για να υπάρχουμε.
   Είπα την σκέψη μου που διάβηκε τα σύνορα της γλώσσας.
    Ας με καταλαβαίνουν τα παιδιά που έχουνε το πάθος της ψυχής τους πορφυρό.

                                                 Λαμία.  18.12.2011

Θέλω τα ποιήματά μου να έχουν σημασία ξαφνικής νεροποντής-

Θέλω τα ποιήματά μου να έχουν σημασία ξαφνικής νεροποντής-
να ξεπλένουν τον αόριστο χρόνο μιας πράξης που ίσως ποτέ δεν συντελέστηκε
μα έσφιξε τον πνιγηρό κλοιό της γύρω
από μία ελευθερία σθεναρή. Θέλω
αυτό που χάθηκε από μένα μες σε άλλους να βρεθεί
κι αν το σπατάλησα νομίζοντας σε ένα ύψος θα σταθώ
περίοπτου θανάτου. Για την πατρίδα μιλώ
όπως την σταυρώνουν οι φαρισαίοι της παγκόσμιας συμφοράς
παίζοντας στο χρηματιστήριο των διεφθαρμένων τους αξιών
ανθρώπους στα ζάρια..

Θεσπίζοντας ποιητική σεισάχθεια

Είναι αυτά τα γλυκά μουσικά παράπονα των πουλιών κι οι ευθείες      

νότες τους που κατατροπώνουν τον άδικο αέρα-

        ξημερώματα Κυριακής φλέγεται από θλίψη η πρωτεύουσα

                  Η γομολάστιχα σβήνει την ιστορία του νου.    

Αγρίμι στην κυριολεξία ο άνθρωπος

οσμίζεται και έλκεται από το αίμα, μόνο το αίμα

πληρώνοντας αδρά τους δολοφόνους του.

Πιο ιερατικά είναι πια τα βουνά και τα δέντρα

κι έχουν την σημασία τους όπως
και να το δεις. Η καρδιά μου τ’ αγαπά και τα θέλει.

Τ΄ αυτοκίνητα κινούνται σε σχηματισμούς φυγαδευμένων που

ζητούν να μονάσουν

στο κορμί των μελαγχολικών πόλεων. 

Αιθρία μαγιάτικη.

Στην γλάστρα ο βασιλικός ανάβει τα φυτίλια του και ανατινάζει

την μπαρουταποθήκη του αέρα.

     Να με βρεις εκεί που το φιλί έχει το δίκιο του και είναι

πάνω από τις εξουσίες.  

Εκεί που ο εαυτός που είμαι είναι σαν ο αθλητής ενός

σκληρού αγωνίσματος που όλο συναγωνίζεσαι εσύ ο ίδιος

εμαυτόν μόνο εμαυτόν.

   Θεσπίζοντας ποιητική σεισάχθεια στο κράτος

των απόλυτων Ιδεών..

                                                  27.5.2012

Άνεργοι..

Οι πρωτευουσιάνοι κάθονται τα πρωινά στα μπαλκόνια
και πίνουν καφέ θλιμμένοι και άνεργοι.
Αν δεν ξέρεις απ’ αυτόν τον πόνο
δεν μπορείς να καταλάβεις την καρδούλα τους
που χτυπά δυστυχισμένη.
Η φτώχεια τους διαβάζει την ιστορία ανορθόδοξα.
Ακουμπούν την πλάτη στον τοίχο
και παίρνουν μια βαθιά αναπνοή
που αφήνει να πετάξουν στον ουρανό δύο πουλιά χελιδόνια.
Το φως που τους λούζει με την πολυτέλειά του τους γερνά περισσότερο.
Ακούγεται μια ήσυχη μουσική.
Ανοίγουν την εφημερίδα και διαβάζουν.
Νεκρώσιμα τους φαίνονται όλα.
Σαν να ‘ναι έτοιμα να αναφλεγούν..

η κοσμοθεωρία μου δεν γέρασε ποτέ

Υπογράφω ανοιχτό συμβόλαιο θάλασσας
από παντού με ζώνει η Ελλάδα
τόσες δεσμεύσεις μέσα μου να την κρατώ
ψηλά
όπως σε κάθε Ιδέα αρμόζει.
Στην κατοχή μου ένα παράθυρο που βλέπει ουρανό
αρχαίο έχω φιλοσοφικό λιθάρι
καίει πια την παλάμη μου
η κοσμοθεωρία μου δεν γέρασε ποτέ
ο κάθε στίχος νουνεχής και αδέσποτος
τριγυρίζει στις οικουμενικές γειτονιές μου...

                                                   23.12.2011

Ξεπήδησα απόναν πιο ατίθασο που σείεται ολάκερος δεκαπεντασύλλαβο

Κατά τα άλλα τα γνωστά... Είναι στυφό
το φρούτο σου πατρίδα.
Ξεπήδησα απόναν πιο ατίθασο που σείεται ολάκερος
Δεκαπεντασύλλαβο
Και φτάνω εδώ που είναι νικητήρια η σκέψη
Και φτιάχνει αυτό το αισιόδοξο ωραίο πάζλ.
Με το στυλό ό,τι που γράφω ύστερα σκλαβώνεται
Μιας και πιο έγκυρη θα είναι μία μέρα
μόνο η θλίψη..


                                         Λαμία   3.12.2011

Δυόσμος μυριστικός τα σύμπαντα

Η Φθοία εννιά η ώρα βράδυ είναι παγωμένο πουλί
που κούρνιασε στην αγκαλιά του Δεκεμβρίου.
Ψιχάλισε κι ήτανε δώρο.
Κορίτσια της καρδιάς μου πού είσαστε;
Όσο κόπο έδωσα τόσες και λέξεις πήρα.
Δυόσμος μυριστικός τα σύμπαντα
Γίναν’ ατίθασα άλογα για να με πάνε
προς νέα ειμαρμένη..


                                                            18.12.2011 Λαμία..

Γέρνω μέσα σε μια παλάμη από φεγγάρι.

Γέρνω μέσα σε μια παλάμη από φεγγάρι.
Η νύχτα απολά την κουκουβάγια της
μες τον πηχτό αέρα.
Δένει η ευτυχία τα σανδάλια της
να παραβγεί με τον ακούραστο έρωτα.
Αηδόνι πάθος τρέμει η νότα μες τις φυλλωσιές.
Μ’ αγαπάς γιατί κάπου σου μοιάζω.
Είμαι η αληθινή μοίρα σου
εκείνο που είχες για να χάσεις
κι όμως κάπου αλλού το ξανακέρδισες
έρεισμα λεβεντιάς που δεν μεταγλωττίζεται
σεβντάς που χόρεψε στα στήθη σου
τσιγγάνικο σκοπό..

                                              Ηράκλειο Κρήτη  11.9.2011

Διαβάζω τα μάτια σου με τον τρόπο που ο έρωτας ξέρει.

Τι είναι τι δεν είναι ο καθένας
Θα δείξει ύστερα από χρόνια ο καιρός.
Ίδια όπως ένα ανθάκι υπόσχεται τρανό λουλούδι..
Αλλά πάμε
Σαν από μοίρα υποταγμένη με την σκέψη ότι
Κάτι από την ιστορία κάποτε θα μας ανήκει. Αλλά πού;
Σκοτεινά είναι τα ρήματα οι θνητές εκφράσεις μας
Η αμοντάριστη γλώσσα.
Διαβάζω τα μάτια σου με τον τρόπο που ο έρωτας ξέρει.
Διαβάζω την αντίρρηση των λυμένων μαλλιών.
Όταν η νύχτα δένει τα καράβια της εσύ είσαι μακρινή σαν άστρο
που μαγνητίζει τις λιτές προσευχές μου.
Μαντόνα ελληνική που έσκισε
Του ουρανού το μελανό σεντόνι στην μέση.
Κλείνω τα μάτια και σε αφήνω από ψηλά.
Οι πανσέδες κάνουν τερτίπια με χάρη.
Οι μανόλιες λυγίζουν.
Και μετά το επιφώνημα ρέει. Γίνεται η ποίηση οίκος
Καταφύγιο γλυκό που πάνω  του
Παίζει ανταύγειες το φεγγάρι..

                                              Ηράκλειο Κρήτη  11.9.2011

Στα εγκόσμια κόσμια σπαταλήθηκες!

96.

Κοίτα τώρα:   

Γαλάζιος ο αέρας και τα γαρίφαλα κόκκινα

Και χάλκινο το δειλινό που γράφει κάπου

Πέρα μακριά στην θάλασσα την μελωδία του.

Έχεις μιαν εξουσία μνήμης κι όνειρα-

Θα σε φτάσουν να πας ως την άλλη ζωή.

Στον καθρέφτη είσαι αλλά δεν είσαι εσύ-

Είναι ο άλλος.

Στα εγκόσμια κόσμια σπαταλήθηκες!

Δεν έχω λέξεις πια

94.

Έτσι εξαγνίζεται κι ο ήλιος πάνω στα νερά

Της απλωμένης θάλασσας.

Κάτι ορθόπλωρα καΐκια είναι οι μαντατοφόροι του καλού καιρού.

Κι ύστερα παν’ οι τράτες

Για καλή ψαριά.

Το σχισμένο ρούχο -πρωινό- μετά  απ’ τον έρωτα

Ολονυχτίς κάτω από το δυνατό φεγγάρι.

Βαρελότα σκαν τα κουκουνάρια των πεύκων.

Πάνω  στον φλοίσβο τα λιθάρια που είπε η θάλασσα

Λειασμένα με κόπο  αιώνων.

Δεν έχω λέξεις πια, δεν έχω μουσικές

Ευθείες και τεθλασμένες.

Αγκυροβόλησε η χαρά μου μες το αμετάθετο πρωί.

Κάτω απ’ το ημερινό φεγγάρι!

                                                                                          7.2008

Μένω σε μία μονοκατοικία θλίψης.

84.

Γιορτάζουνε οι ορτανσίες του δειλινού..

Φεγγάρι επίμονα που κλαίει

Και σπίτι του ονειροπόλου

Καρφώνεται βέλος στον άνεμο!

Στα μάτια του καιρού η κόρη λάμπει

Όπως διαμάντια πράσινα θα φέρει ύστερα η αυγή

Και τα πουλιά με ύμνους θα την πούνε.

Όταν θα φύγουν τα καράβια η θάλασσα θα είναι ένα μαντήλι αχνό

Που θα τρυπάει ο πόθος.

Αν σταματούν εδώ τα λόγια ας μπω στον κόπο να ουρλιάξω

Μήπως κανείς κι ακούσει.

Πάντως

Δεν συγκινούνται οι γειτόνοι μου.

Δίπλα μου κατοικεί η χαρά..       

Μα ξέρετε

Μένω σε μία μονοκατοικία θλίψης.

                                                                               Ιούλιος  2008

Πρόσεχε!

Μου ανήκει μια ευκαιρία να πω

αυτά που έχω αποταμιεύσει ψαύοντας

μυστικά την γλώσσα..

Ίσως δυσαρεστήσω μα η δημοκρατία πεθαίνει

δείχνει τα δόντια της κι αναρωτιέμαι

ποιός είναι ποιος και τελικά κι εγώ τι ρόλο παίζω

όντας ο ένας που θα ήθελε να κάνει

την φωνή του ασπίδα

συμμεριζόμενος την αγωνία του φτωχού..

Να το ημερολόγιο που δεν περιέχει τις μέρες

που ο κόσμος είναι καθηλωμένος μέσα σε ένα όνειρο που βαθιά πια πικραίνει

να που η σιωπή δεν είναι ο τρόπος που αρμόζει να υιοθετώ..

Σαλπάρουν αλλιώς τα καράβια

σεισμοί τρώνε την σάρκα την πλανήτη από ανατολάς

διαφημίσεις για να επηρεάσουνε τον νου που αργεί

διαφημίσεις για να είναι ο τρόπος μας καθηλωμένα πειθήνιος

Α, πού θα πάμε πιστεύοντας το ρήμα "υποτάσσομαι";

Θα πονοκεφαλιάσουν οι ιθύνοντες

και οι θρησκείες θα μικρύνουν μεγαλώνοντας τ' ανθρώπινα πάθη..

Δεν θα θελήσουν να έχεις μια ποιοτική επαγρύπνηση-

γιατί να θέλουν να ξέρεις;

Θα σου στερήσουν την σελίδα που διδάσκει πώς να είσαι ο αληθινός σου εαυτός!

Πρόσεχε! Πρόσεχε!

                                                         2011

ελπίζω να τα καταφέρω μ’ εμένα.

Μυρίζει ψωμί, ένα αεράκι καταστρέφει την γύμνια του πρωινού

Οι λεπτομέρειες των ουρανών αντανακλώνται στην δαιδαλότητα των δρόμων

Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο

Εγώ περιφέρω την θλιμμένη φάτσα μου

Κι όμως ελπίζω να τα καταφέρω μ’ εμένα.

Χτυπώ ρυθμικά τα πόδια μου στο πεζοδρόμιο

Απ’ τα μπατζάκια μου προδίδεται η λαχτάρα

Να χαρώ την ζωή σαν όπως μια ανάσα θαλερή θα μπορώ.

Ανοίγουν κλείνουν τα παράθυρα

Τα ποιήματα κυριαρχούνε

Κανένα τους δεν γερνά

Τα πιστεύω πολύ παθιασμένα

Και αποδίδω τα των ποιητών στην μυθολογία που για όλα επαναδιαπραγματεύεται.

Έτσι για τα γενέθλιά μου ρε γαμώτο..

Κλείνω τα μάτια μου, ο κόσμος είναι απέραντος

Κάτω από τον ίσκιο της μουριάς κοιμάμαι

Ανάσκελα μες το αιώνιο μεσημέρι

Τα σπουργίτια τιτιβίζουν χαρούμενα

Κι οι καρδερίνες δίχως ένα αχ πορεύονται

του τραγουδιού τον σκοπό

Κλείνω τα μάτια μου, ο κόσμος είναι απέραντος

Και το βράδυ οι πυγολαμπίδες είναι θηλυκά κάτοπτρα

Που μέσα τους περιπαίζει το εφήμερο

την σοβαρή δασκάλα αιωνιότητα..

Ομοθυμαδόν

Ομοθυμαδόν

    εφορμούμε στον ουρανό της αλήθειας

        σαρκώνουμε

             ουτοπία των ποιητών

                   νόμισμά μας οι λέξεις

          δίνουμε περιθώρια
       ευτυχούς βλέμματος

               όχι κόλαση όχι θλίψη- ίσως μόνο οργή

            που μετουσιώνει
            την αμφιβολία

                                                                         σε αισιόδοξο μήνυμα

           κάποιος αντέχει

                             ελληνικά σκεπτόμενος
                       κι άλλο αντέχει

                                                        γράφοντας
                                                    καινούρια κοσμοθεωρία

                                                           πιστεύοντας
                                                       σε μια νέα των πραγμάτων φορά..

Τίποτα δεν ξέρεις εσύ από μένα

Τίποτα δεν ξέρεις εσύ από μένα

Τίποτα από τις αμφιβολίες μου

Από τα ουσιαστικά μου διλλήματα

Από τις καυτές πέτρες των αισθημάτων

Εσύ είσαι μια πόλη που ζει με νόμους μελλοντικούς

Κι εγώ φυγαδεύω την σκέψη μου

Κάπου στα περίχωρα μιας πατρίδας που ζει εφιάλτη

Είμαι ρομαντικός ιερέας που σέβεται το δίκιο του κόσμου

Όταν οι κοινωνίες έχουν αυστηρά σκληρό προσανατολισμό.

Τίποτα όμως δεν με σταματά, ελπίζω πάντα σε καλοσύνεψη

Δεν μπορεί, θα ευδοκιμήσει ο άνθρωπος

Και τα λουλούδια τα μέσα του
Θα βρούνε κήπο να ονομαστούν..

Μου έδωσε η άνοιξη πλήθος εξάψεων

Μου έδωσε η άνοιξη πλήθος εξάψεων,
με κλυδώνισε

ρήματα μου πυρπόλησε πλάι
σε ερεθισμένα ουσιαστικά

ο πληθυντικός της ήταν βαθύ κυκλάμινο

που αφιερώνεται στην φαντασία
των ονειροπόλων.

Εγώ που κατέφυγα στην μοναξιά σαν μια αντωνυμία που μου αρμόζει

ήξερα να εκτιμήσω την απαλή μητρική φιλοστοργία της

και να την ζωγραφίσω μες τα λόγια μου ακόμα..

Τόσες λέξεις τόση ποίηση

τόση φωτιά τόσος καημός

αγκαλιά το κορίτσι το πήγα
στην κλίνη κι ενωθήκαμε

τρέμοντας από πάθος και σταλάζοντας
μέλι δρυμού..

Όταν αρχίζουνε τα λόγια να λυγάνε

65.

Όταν αρχίζουνε τα λόγια να λυγάνε

Φωνές πουλιών διώχνουν μακριά την νύχτα

Και ο Ιούλιος που ξεκρεμάει τ’ άρματά του

Για να παλέψει όπως ήξερε παλιά:

Για την μεγάλη ζέστα.

Γυναίκες ερωτεύονται στον κήπο

Δίπλα στα θρασεμένα τριαντάφυλλα

Τα στήθια τους σαν παφλασμός την ώρα που οι αγαπητικοί

Μπαίνουν μες το κορμί τους!

Ένας ήχος από αδέσποτο άνεμο τρώει

Μένος και μοναξιά-

Γαλάζια θάλασσα!

                                                                                   Ιούλιος  2008

Α, ποιητή πως τόξερες ότι θα σφάλλουμε εν τέλει!

60.

Τόσα βιβλία ο κόσμος μου και πουθενά μια πόρτα

Διαφυγής!

Θεέ μου πού είμαι;

«είκοσι χρόνια παίζοντας, αντί χαρτιά βιβλία

Είκοσι χρόνια παίζοντας, έχασα την ζωή…»

Α, ποιητή πως τόξερες ότι θα σφάλλουμε εν τέλει!

Γυρεύοντας το πράσινο στο κόκκινο για τ’ άσπρο

Που μες το μαύρο δεν χωρά γιατί θα γίνουν κίτρινα όλα…

Εγώ θέλω να κοιτώ επίμονα τ’ άστρα-

57.

Οι εφημερίδες έχουν μια είδηση από φωτιά·

Έτσι το καλοκαίρι πάντα γίνεται·

Το συνηθίζεις, συνηθίζεις να ζεις χωρίς αντιδράσεις·

Και που εναντιώνεσαι η γη το ίδιο στροβιλίζεται η τρελή.

Στις οθόνες παλεύουν ίδια τα πρόσωπα

Σαν να λένε κάτι με μηδενική σημασία.

Εγώ θέλω να κοιτώ επίμονα τ’ άστρα-

Μ’ ένα φεγγάρι που μου χάρισε η Σαπφώ

Τώρα έχω ολάκερη περιουσία!

Όταν προχωρά η νύχτα έρχονται τ’ άλλα όνειρα

Εκείνα τ’ απραγματοποίητα των ποιητών.

Μου αγγίζεις το χέρι, προχωρούμε μαζί

Μες την ζωή και μέσα στην έμπνευση.

Ο Ιούλιος φρενιάζει· η σάρκα καυτή

Δεν κάνει οικονομία στους παλμούς της!

Μόνο το αίμα βασανίζεται κι υπάρχει

Σαν μέσα στο κλουβί πουλί!

                                                                                   Ιούλιος  2008