...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

12 Ιουλίου 2010

Χοϊκό..

Είδα το περιβόλι μες τον ήλιο του καλοκαιριού
στο πράο τοπίο της Βοιωτίας,
ξημερώματα,
εκεί που το φως είναι
ευλογία
του ταπεινού και του σπουδαίου.

Ντομάτες καλόγνωμες φουσκώνανε
σαν έγγυες γυναίκες που θα δώσουν
συνέχεια
στο ρήμα "ζω".

Κηπευτικά με την θέληση μέσα τους της ωρίμανσης..
Ο λόγος να υπάρχει για να είναι πολυσήμαντο
το λαγαρό νερό.
Απολυμαντικός θωπευτικός αέρας.

Τα λάτρεψα!

Τόσο απλά και χρυσοφόρα, τόσο αυτοδύναμα
που έχουν ρίζες μέσα μου λες και γεννήθηκαν
για μένα και για μένα ήτανε αξίες
αυτές οι δροσερές παρουσίες που μ' έκαναν
να πιστεύω στην γη πιο πολύ!

2 σχόλια:

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Τι όμορφα που είναι ποιητή ...
έχω εναν μκρό κηπάκο στο χωριό κι όποτε έρχομαι, πόσο νιώθω όμορφα να φυτεύω στη γη ,σε επαφή με το χώμα..
Να περιμένω να σκάσουν μύτη τα μικρά βλαστάρια..να δώσουν καρπό..
Εχεις άλλη αίσθηση ..του δημιουργού ...σαν μικρός Θεός ....
Κι όλη αυτή την ομορφιά την έκλεισες στους στίχους κι εσυ σαν μικρός Θεός της έδωσες ζωή !!
Καλό βράδυ ποιητή !!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Ωραίο που είναι ΔΕΣΠΟΙΝΑ
να ξυπνάς μες την φύση.
να ακούς τα πουλιά, να σε λούζει ο ήλιος.
να καμαρώνεις τα δέντρα, να χώνουν τα φυλλώματά τους μες την ψυχή σου!
Και συ να πασχίζεις να χωρέσεις μες τις λέξεις το άφραστο θαυμα!
(όπερ και άτοπο..)
Καλό βράδυ!
*** δες το μειλ σου

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου