ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ..

ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ..

Μια εποχή τιμών μια εποχή ατιμίας
Μια εποχή πουλημένων μια εποχή αγορασμένων
Μια εποχή σπατάλης μια εποχή αποταμίευσης
Και η ψυχή να εξακολουθεί να είναι θείο δώρο..

Μια εποχή επιθέσεων μια εποχή άμυνας
Μια εποχή έπους μια εποχή πεζή
Μια εποχή τεχνολογικής ακρίβειας μια πρωτόγονη εποχή
Κάποιοι τρώνε τον ήλιο με βουλιμία παράλογη- δεν θ’ αντέξουν
Ούτε με προσευχή οι ταπεινοί..

Δεν θα καταργηθούν ποτέ οι ανθρωποθυσίες- μην ακούς τι σου λένε
Πρέπει να είσαι λερωμένος με ανάγκες για να καταλάβεις την ζωή
Έτσι που γίνονται κι οι μαργαρίτες κάτι σαν φετίχ του έρωτα
Πίσω απ’ τις οθόνες
Παραμονεύει δήμιος Αδελφός

Μια εποχή που ανατινάζει τον παράδεισο γιατί δεν αντέχει
Να ξέρει και πολλά από την Ομορφιά
Μια εποχή που είμαι είσαι είμαστε παιδιά
Ενός απελπισμένου και αναχωρητή θεού…

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ..

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ.

Τα μολύβια μου τρώνε σελίδας άσπρο κι αχανές πεδίο της περιπλανώμενης σκέψης..
Ξύνουν το δέρμα που παραχωρεί για να χαράξουμε τα τατουάζ μας η ποιητική στιγμή..
Ποτέ το « κάτι» ίδια δεν λέγεται..
Με άλλα χρώματα
διαγνώθεται να ασθενεί η ψυχή..

Γυναίκα
με την σάρκα αφρό!
ηχεί το μοιραίο σου σώμα! Πόθους στέλνεις
να κονταροχτυπιέται το αρσενικό
που σε ορέγεται σαν μ’ ένα
μεθύσι που η σάρκα μες την σάρκα χάνεται
και γίνεται ο έρωτας γιγάντιο άνθος..

Δεν αντέχω άλλη όραση από εκείνη
που δοσμένη να έχουμε διαστρεβλώνει όλα τα
ειδομένα.. Ποιός ξέρει
στο τέλος των λέξεων πόση
ψυχή θα χρωστάμε;

Με μουσική από θεό που
αδιαφόρησε για την μοίρα μας.. Και τότε εσύ

γυναίκα αμαρτία και γυναίκα έκπτωτη
από τους παραδείσους
με τα μάτια του δαίμονα- σε σένα
προσβλέπουμε.

Πάλι να χαράξεις τον δρόμο της εξόδου
απ’ τον ωραίο κήπο..
και ας σε δικάζουν οι καιροί!

Όμως εγώ
που ξέρω
ότι μόνο η πλήξη ενός κήπου ήταν που χάθηκε ενώ
κερδήθηκαν οι τόσες αγωνίες, προβληματισμοί
να επινοήσουμε το φόντο για μια κόλαση δική μας-

σε λέω Αγία, σε λέω Γυναίκα
σε λέω φωτιά που καίει με

και στο σήμερα και στο αύριο του κόσμου!..

Αθήνα 7.3.2008

ΕΛΛΑΔΑ..

ΕΛΛΑΔΑ..

Δεν επινοώ τίποτε πια.. Οι άνθρωποι καγχάζουν
μέσα σε λάμψεις του εγωιστικού τους μανιφέστου
που γράφεται σε διάρκεια..

Η Ελλάδα σκυθρωπάζει·
είναι ανεμοδαρμένο παρελθόν
που μυρίζει αρχαίους κίονες
κι ένα της τραγωδίας θεό που ακόμη επιβιώνει..

Έχουμε την όψη που αρμόζει στους αμαθείς·
σιτιζόμαστε με θάνατο
αρχαίων σοφών που στο γινάτι τους να ξαναζήσουν
παίρνουν από τουριστική αστυνομία ελευθέρας για να περιφέρονται
μέσα στα μισογκρεμισμένα περιστύλια
ενός συμπαντικού ναού..

Διαβάζουμε το φως: αρχαίο και νέο
μουσουργεί με σύνεση
για να δούμε ξεκάθαρα την αποτυχία του τώρα..

Και τα βράδια συνοφρυωμένοι μπρος στον άδειο ύπνο
ταριχεύουμε την σιωπή και την μοναξιά

και τρυπάμε αισιόδοξοι τις κρύες νύχτες…

Αθήνα 12.3.2008

ΠΟΡΝΗ..

ΠΟΡΝΗ..

Ένα κορμί που το κατοίκησαν οι πιο δια- περαστικοί φαλλοί
Αφήνοντας ένα σπέρμα αδιάφορο

Τώρα πίνει αργά την θλίψη
Αναλογιζόμενο πόσο ακούμπησε ο έρωτας αυτήν τη σάρκα
Πόσο στερήθηκε το άγγιγμά του τελικά

Δίνοντας βάρος σ’ ένα βάρος που δεν ήταν
Άλλο από την μοναξιά..

ΚΑΝΩ ΟΠΩΣ ΡΙΜΕΣ ΝΕΡΩΝ..

ΚΑΝΩ ΟΠΩΣ ΡΙΜΕΣ ΝΕΡΩΝ..

Έταξα στους κληρονόμους ένα νερό καθαρό-
Αφήνω το γυμνό φεγγάρι
Να μπαίνει από παντού στην κάμαρα

Τρυπώντας τα φουσάτα των γαλάζιων σεντονιών,
Μπαλώνοντας τον άδειο σκύλο ήχο..

(Άμα δεν θέλεις να καταλαβαίνεις δεν μπορείς)

Αισθήματα παράξενης πυρακτώσεως
Παραπατούν επάνω μου-
Σιτίζομαι με ονείρων μύθο..

Κι όπως δεν έχω τίποτα δικό μου άλλο απ’ την πιο ανάλαφρη
Μοναξιά που τόσο γλυκά με σκεπάζει
Του αγγέλου ακούω καρδιοχτύπια-

Κάνω όπως ρίμες νερών
Που τρέχοντας ακολουθούν την θάλασσα
Και τον αρχαίο βηματισμό της νύχτας..

Τ' ΑΓΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ..

Τ’ ΑΓΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ..

Ό,τι έχω να πω μ έναν τρόπο γραμμένο και μες την φωτιά
των άστρων διαβάζεται

Τώρα όπως η νύχτα το φέρνει σιμά
στων φυλλωμάτων τον ανάλαφρο ψίθυρο

Να το αποστηθίσουνε πουλιά, να το πάρει η νύχτα
ως τις εσχατιές του ορίζοντα..


Φως ομοιοκατάληκτο με την μουσική

μυστηριακό, βαθύ, αποκαλυπτικό-
τρυπώνει μες την ύλη όπως ένας επιδέξιος μάγος..

Τώρα που πέφτει η νύχτα και τα αγρίμια του αίματος
ξανά ξυπνάνε..

Λείπουν οι αναστολές-
κι όσοι θεοί διαφέντευαν στην μέρα
πάνε να κοιμηθούν στους άλλους ουρανούς..

ΕΥΤΑΞΙΑ..

ΕΥΤΑΞΙΑ..

Κόκκινο που ιδρώνει, βαθύ κόκκινο που ιδρώνει-
Τριαντάφυλλο την ώρα της αυγής, την ώρα
Που διαβάζεται πιο χαμηλό το φως επάνω
Στα φύλλα στα κλωνάρια στα αισθήματα

Τσουρουφλισμένο καλοκαίρι, ανεβαίνοντας
Την πλαγιά πάνω απ’ την θάλασσα

Οι θάμνοι έχουν επάνω τους μια αρχαία χάρη-
Ομοιοκατάληχτα σισυρίζουν με το παρακείμενο κύμα-
Στ αυτιά τους βομβούν πλήθος οι μέλισσες-

Πού είσαι ήλιε πρωινέ για να τα στεφανώσεις;

Νερά γαλάζια κρύβουν την αξία τους
Κάτω απ’ τα αγκαθωτά βράχια

Έγχορδες γλυκές ημέρες γαλανού αέρα-
Φιλιά πουλιών
Ράμφος με ράμφος..

Σαν ένα αλφάβητο που δεν έχει ωμέγα
Κι έτσι μην κλείνοντας και πουθενά τα σύνορα του
Γράφεται τελικά σ’ άλλους ορίζοντες..

ΚΑΝΕΝΑΣ..

ΚΑΝΕΝΑΣ..

Κανένας να μου πει εμένα για την αρχαιόσχημη
θάλασσα. Κανένας
να μου ιστορήσει πως από πορείες των άστρων φτάνεις
ψηλά-
να μου τραγουδήσει σωστά τον λεοντόκαρδο άνεμο- κανένας
να με μάθει την πρώτη φωτιά!

Μόνος ταξίδεψα μες τα αδιάβαστα πελάγη
μόνος να λαχταρώ

Απόγεμα μες τον χαλκό, απόγευμα
σπουδαίο!

Ακροβατεί σε ένα σύννεφο επάνω ο ουρανός·

Τοπία του ορίζοντα μαβιά ανοίγουν τις καλλίτερες
χρωματιστές εξάψεις τους επάνω
στην δαντελένια ώρα του ωραίου δειλινού!

ΑΓΑΠΗΣΑ..

ΑΓΑΠΗΣΑ..

Ξεκλειδώνω ένα όνειρο που αδιάκοπα όταν απομακρύνομαι
από τις σιγουριές μου
ξανακλειδώνεται

ζούμε με την σάρκα

είναι τρόπος
αφής κι ο έρωτας αυτός-

ξέρω:

Βρήκα ένα τίποτα ζωής και το έκανα κάτι της ποίησης·
Λέξεις βρήκα, ταπεινές και ολέθριες
Και τις έκανα προσευχές μες σε τόσες αγρύπνιες·
Βρήκα μισόφωτο μες την μεγάλη σάλα
Του μυαλού
Και την φώτισα
Διθυραμβικά
Μέσα μου πάλι και πάλι

Αγάπησα τις εξομολογήσεις-
Ίσως γι αυτό να κατηγορηθώ-

Αλλά καλύτερος ο πρόδηλος αέρας που χαϊδεύει
τα τριαντάφυλλα παρά
Αγρίμι που μέσα μας από εποχές αλλόκοτες
του προ-ανθρώπου έρχεται

Την μοναξιά μου αγάπησα
Του εαυτού μου το φως και τον τρόπο να λέγεται..

ΑΓΙΑ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΗ..

ΑΓΙΑ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΗ..

Λίγο από την αλφαβήτα λίγο από την σιωπή
που κάτι λέει

Λίγο από την πονηρή ματιά που μπαίνει
κάτω απ τις φούστες

Τα λόγια τα γραμμένα και τα λόγια τ’ άγραφα-

Σ’ άφησα να σκεφτείς πως ανεμίζοντας φυλλοροεί
κι αστράφτει ευωδιάζοντας η τριανταφυλλιά

Και πως σε έχω μέσα μου Αγία αναρτημένη..



Θα με βλέπεις που δεν θα με βλέπει κανείς

Θα με ξέρεις που δεν θα με ξέρουν οι άλλοι

Και θα είσαι εσύ που θα γράψω στο άστρο σου

με κεφαλαία ελληνικά το εφήμερο όνομά μου..

ΜΙΑ ΑΓΡΑΦΗ ΣΕΛΙΔΑ..

ΜΙΑ ΑΓΡΑΦΗ ΣΕΛΙΔΑ..


Τρέχει το νερό τρέχει κι αφρίζει-

η χλόη έχει την ορθοδοξία του ήλιου, είναι

τέμενος της χλωροφύλλης ορθάνοικτο-



Πουλιά πετούν σαν αγγιγμένα από τον θεό-

μια μέλισσα γυρίζει ολοένα γύρω από το αυτί του λουλουδιού-



Κι εσύ να καταγράφεις την εικόνα του μυαλού που έπεσε

άξαφνα μέσα σε μια άγραφη σελίδα..

Μ’ ΕΝΑΝ ΔΙΑΡΚΗ ΘΕΟ..

Το δύσκολο Μηδέν και το πιο δύσκολο Ένα
Όπως τα ξέρει η πρωταρχική στιγμή
Εκρήγνυνται σαν για μια του απίστευτου αποκάλυψη..

Επίμονα ο θεός ελληνοφλέγεται-

Ψηλά ψηλά το τριανταφυλλάκι των ανέμων-

Τώρα να καταφέρεις από όλους τους έγχορδους
ανθρώπους ν’ ακουστεί η μουσική τους
γλυκιά

Ένα εμβατήριο ηλιαχτίδας που μέσα μας ιδρύει
κράτη της φωτεινής βεβαιότητας

Σε μια σκήτη άλλη εσύ
Κοιτάς στα μέλλοντα να φτιάχνονται οι περιουσίες σου


Των Αγίων του Πνεύματος μία αξιομνημόνευτη Κυριακή
Και τα λουλούδια που άναψαν όπως να γίνουν ωδικά τώρα που εσύ νομίζεις
Ότι το αόρατο σου φανερώθηκε..

Κορυφαία όλα!

Και το χέρι να γράφει λέξεων ικεσίες
Προς έναν διαρκή θεό!

ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΩΡΕΣ..

Τι καταλαβαίνω τώρα που είναι ένθεος ο λόγος και ετούτα
τα φωνήεντα τσιρίζουν μες τις λέξεις μου σαν από ευθυμία!

Γράφω σε ένα παρατεταμένο ψυχικό
έγχορδο..

Λες κι είμαι ο εντολοδόχος όσων δεν
θα μπορέσω να κατανοήσω κιόλας..

Θυσιάζοντας ώρες για την κατάκτηση του απώτερου χρόνου…

Όπως να βλέπεις μακριά ελπίδα να ‘ρχεται-

Να είναι μηδέν το ένα και ένα το μηδέν
και στην άθροιση τίποτα
που να μένει αιώνιο

Μόνο η ψυχή να μην λαθεύει και στην ηθική της
πάντα να εργάζεται

Τόσων ιδεών διήνυσα το μάκρος που
τέλος
απόμεινε
απτό μέσα στα χέρια μόνο
ένα καταφρονεμένο πουλί –

να το ελευθερώσω μέσα στο ξημέρωμα..

ΣΚΗΝΙΚΟ..

Βαριά και σίγουρη νύχτα
Απλωμένη πάνω απ’ την παλιά στέγη της γης
Πελώριο ξύλο
Του ουρανού
Που τρώει μεταξένια δικαίωση
Τώρα που τα πουλιά του κοιμούνται
Και αγρυπνά καπνίζοντας ένας αρχαίος θεός.

Κι ο κλήρος να δικαιωθούν τα πλάσματα που φτάνουν
Στην χάρη του θεού
Σωστός κι αυτός.

Περνούν μπροστά μου κι ομοθυμαδόν
Ξιφίζουν τ’ άσπρα σύννεφα
Σμήνη πουλιών τώρα που η μέρα ξεκινά
Κι όλα τ’ αναταράζει.

Ένας ασίκης άνεμος διδάσκει
Ασκήσεις ύφους στα καμπαναριά των μακρυσμένων
Εκκλησιών
Και στρίβει στην γωνιά του ουρανού την πέρα…

1.1.2009

ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΡΟΥΣΑ..

ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΡΟΥΣΑ..

Σχέσεις που λήγουνε μέσα στο τίποτα που δημιουργούμε-
Κουρασμένες σχέσεις- σαν από εξουθενωμένο άνθρωπο

Αλλά και η ψυχή παρούσα όπως φως μες τον αέρα

Μέσα στις λιτανείες των ανέμων εύθραυστοι,
Εύθραυστοι κι όπου θέλει η μοίρα πάμε..

Όσα λόγια τόσα τίποτα
Αν είναι για τον θάνατο..

Ένας απαρέμφατος χρόνος, ένα τετελεσμένο γιατί..

Ανασηκώνω απ’ την μια μεριά τον ουρανό- κάτι βλέπω:

Παράξενα όντα που είμαστε!

Μετράμε την ζωή σκληρά

Και γράφουμε στην επωδό του πιο πικρό τον θάνατο…

Ο,ΤΙ ΚΑΤΕΧΩ..

Ο,ΤΙ ΚΑΤΕΧΩ..

Κρατώ στα χέρια μου σαν ένα μεγάλο βιβλίο παλαιό
την θάλασσα.

Μέσα της σπαρταρούν ιδέες ιχθύων και ένας αρχαίος θεός
που ανακαλύπτω να διαβαίνει ακόμα..

Με ξέρει…

Και μια Ελλάδα που χωρά σ ένα γαλάζιο ατελείωτο
τραγούδι τ’ ουρανού που απόψε μες τα χέρια μου κι αυτός σταλάζει..

Θεέ νυχτερινέ που αγρυπνάς πάνω απ τα σκότη που σου υπακούνε-
φέξε την μοίρα μου!

Ένας πείσμονας είμαι, ανέμων και υδάτων περιηγητής..

89.

Τσούζει το κρύο, δυναμώνει
την σκοτεινιά της
η Μαύρη θάλασσα.
Το πρωί κρώζουν πάντα οι γλάροι.

Τώρα καράβια που αργούν μέσα στο πόρτο που έχει διαδώσει αυτόν
τον πιο σιτοβολώνα του βορά.

Ένας αλλιώτικος απ΄ότι ήξερα ως τώρα φάρος
άσπρος και μπλε λιγάκι μέσα στην στεριά:

Μοιάζει σαν προσκλητήριο μοναχικών αγγέλων
ή σαν τον γερανό που έσπασε το τηλεσκοπικό κονδύλι του..

Οι ίδιες καρακάξες που ήξερα απ’ την πατρίδα
λευκές και μαύρες
έως την ουρά
ξίφη του ανέμου-
όλη τη μέρα θερίζαν..

Ένα παραποτάμι του θεού εκβάλει μέσα σε μια θάλασσα ψυχή..
Ωραία ακούω και ωραία διαβάζω..

Όπως ο ουρανός ανοίγεται με τόσα άστρα διαφορετικός
και μου υπερασπίζεται μιαν άλλη επιβεβαιωμένη
άποψη ετούτων των ανθρώπων..


15.11.2008 Κωστάντζα

84.

Μια πηγή λέξεων μέσα μου που αναβλύζει.
Δεν είμαι ένας είμαι πολλοί, είναι δύσκολο να με ξέρω.
Συμπεραίνω το θείο από τον μέσα μου λόγο
μιλώντας σε μια γλώσσα αρχαία
όπου πρωτεύον είναι ν αποδίδεις σεβασμό
στο αρχέγονο Σύμπαν..

75.

Οι μέρες με το ύφος που ξέρω και την μελαγχολία που δεν θέλω
Άπιαστες μέσα στον αεικίνητο χρόνο γεμάτες
Από φορτία έγνοιες κι ένα ασήμαντο τίποτα
Που γύρω μας τα πάντα υπογραμμίζει

Έτσι επί σκοπόν να σημαδεύω μέσα στο αύριο και να μου έρχονται
Όπως επ’ αμοιβή της αγωνίας τα όνειρα.

Να τα κρατάω μέσα μου όπως εικόνες απ’ την ηλικία την παιδική..

Πολλά ούτε να ερμηνεύονται..

Στο τέλος μένω με ένα παράξενο
Μούδιασμα όπως να σ αγγίζει τσούχτρα και να γίνεται
Και το μυαλό όπως ο κάμπος που βοσκάνε
Πολύχρωμες επιθυμίες..

Και μετά οι λέξεις- μέλισσες που βουίζουν..
Δεν πιάνονται…. Κι αν πιάνονται κεντάνε..
Όπως αφήνουνε αν ξέρεις μέσα στην κερήθρα σου
Το μέλι μιας αξίας!

Φτάνει να αφιερώνεσαι!

ΕΠΙΛΟΓΗ

Αν μπορούσα να επιλέξω ρόλο ζωής θα επέλεγα άνεμος
Χωρίς καμιά ιστορία
Σώμα χωρίς ταφή,
Και μνήμη ούτε

Μόνο μια αίσθηση να απλωθεί μες το παρόν
Σαν ένα αφηνιασμένο δευτερόλεπτο!

Άνεμος που φουσκώνει τα πανιά των γλάρων!
Άνεμος σαν ψυχοπονιάρης γητευτής,
Άνεμος ξίφος, άνεμος φωνή
Άνεμος αφοβιά, άνεμος πόλεμος
Άνεμος δόξα

Που έρχεται απ’ το υπερώο των βουνών να κάνει
Ρίμες του οξυγόνου.

Πριν να είναι γραίγος ή σιρόκος

Φουντώνει ψυχικές φωτιές
Των δέντρων-

Πριν κελαηδήσει το πουλί και βρει το ταίρι του.

29.

Αλίμονο τι φως κατέχω που και μέσα μου αστραποβολά
και σαν λεπίδα με ξεσκίζει!

Είμαι ένας κι είμαι όλοι

κι όπως δεν το περίμενα-
χωρώ μες τα πλεούμενα όλων των ονείρων!

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

15.

Για κάθε μέρα που περνάει ο ίδιος θάνατος και πάλι απαξιώνεται
Και πίνει με ευλάβεια κι αυτός το κώνειό του.
Με μια δικαιοσύνη μήποτε που του αφαιρείς
Και μια συνείδηση σπουδαία.

Εκεί που και ο άνθρωπος σαθρός
Μπαίνει στην διαδικασία των εκπτώσεων
Ξέροντας ότι κάποτε μες την αλήθεια του
Ακόμα και η πιο καλή ιδέα ¨πάει¨..

Τώρα που οι υποθηκευμένες υλικές περιουσίες βασανίζουν με άγχη
Ταλαίπωρους κτήτορες.
Κι η πόλη δύστροπη αναγκάζει σε υποταγή στα δεδομένα της
Δρόμους κι ανθρώπους.

Όποιος βαθαίνει μέσα του βαθαίνει προς το μέρος της συνείδησης
Που θέλει να βαδίζει ορθή και με ουσία.

Ξαφνικά ξεμένεις από φίλο ή μουσική.

Κι ενώ το ζώο δίπλα σου καταλαβαίνει
Αυτό το έλλειμμα ψυχής
Εσύ πιο φοβισμένος καταφεύγεις
Σε άδειες σελίδες-

Όπως θα καταγράψουν και του έρωτά σου το μαρτύριο.


10.7.2008

ΕΣΥ…

Ομονοούν και παν’ ψηλά τον ανήφορο
Σμάρι πουλιά
Άλλα για μια εκδίκηση ελευθερίας κι άλλα
Για ένα πείσμα εναντίον τ’ ουρανού.

Και μετά εσύ
Που κομίζεις λάμψεις ερώτων
Μούσα πολύτροπη
Αγγίζεις με νότες τα γαλανά νερά
Παρθένα κόρη
Του νυχτερινού ουρανού.

Τα φεγγάρια σου αγαπούν να κάνουν τις νύχτες μυστήριες.
Σε ξέρω και δεν σε ξέρω, είσαι η άγνωστη
Που θα την πουν οι στίχοι
Της νύχτας που έρχεται..

Έχω φυλακίσει τον άνεμο, το τραγούδι
Του πουλιού στο μυαλό μου και τ’ αφήνω απόψε
Να χαϊδεύει τα ξέπλεκα μαλλιά σου.

Αντιφεγγάν μέσα στα κρύσταλλα οι νότες
Του απόμακρου άστρου
Αφήνοντας την νοσταλγία αυτή που με παιδεύει
Μετέωρη και βασανιστική
Τις ώρες που έρχονται.

Σαν απλωμένο παράπονο της γλαύκας που τρυπάει
Το σκληρό γύρω σκοτάδι-
Οι μουσικές μονότονες των γρύλων
Ροκανίζουν ένα απλωμένο στερέωμα

Μαύρου ερειπιώνα που λες βρίθει από πεφταστέρια που θαρρείς
Και γίνονται ευχές πιο πυροδοτημένες-

Καθώς πατάει πόδι λίγο λίγο και έρχεται
Το αινιγματικό πρωί..

2οο8

3.

Γράφω γιατί περίσσεψαν οι βιαιότητες

και τελευταίος των τελευταίων πασχίζω

να έχω ένα φεγγάρι φως μέσα στα ειρηνικά μου όνειρα!.

31.

Αναμέριζε τα σπλάχνα του σφαγμένου ζώου..

Άραγε με τι οιωνούς έρχεται το αύριο;

Τώρα αυτός που έχασε είναι ο αλήθεια κερδισμένος.


Και πάντως ο αρχαίος θεός που έγινε

ο νέος θεός.

ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ..

Σαν μια ορχήστρα χεριών που γράφουνε αέρινες φιγούρες
επιφωνήματος
με κραυγαλέα βιασύνη-
όπως σαν του μαέστρου δηλαδή.

Και μετά ετούτο το ξινάρι που χτυπάει την πέτρα και σπιθίζει
αρχής γενομένης από ψυχής μεριά.

(Μιλώ για έναν τυμβωρύχο που ανασκαλεύει
στα χαλάσματα του εαυτού του μέσα.)

Ποιός θα συλήσει το είναι του και δεν
θα ματώσει;

Και ανασύρεις λέξεις που δεν πιάνονται ουσιαστικά
γιατί σου επιτίθενται συνέχεια
λες κι είσαι συ ο φταίχτης της ζωής.



Κανένας δεν λογάριασε πως μέσα στα ποιήματα
κι εμείς πονάμε…

ΜΟΝΟ ΞΕΡΩ ΨΥΧΗΣ ΜΕΛΤΕΜΙΑ..

Τίποτα για τον σαματά, τον παρδαλό χορό της πεταλούδας
που τερματίζει όλη την καλοκαιρινή παρέλαση μέσα στην ζέστα
ξέπνοων ανέμων-

Κι αν δεις
σημαίνουν τίποτα οι σκέψεις της.

Από μια εποχή χαλκού που έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω στα βράχια
που τώρα τα χαϊδεύει ένας αέρας
κρουστός .

Πάνε οι περγαμηνές μου· ανίδεος είμαι
από φωνή πουλιών και χρόνο.

Μόνο ξέρω
ψυχής
μελτέμια
και μια μουσική
που όλο ελαττώνεται
μέσα σε τούτες τις ημέρες.

Και μετά η καλοκαιρινή βροχή σαν μια αξία ξεχασμένη..

Πλένει τ’ αγκάθια, πλένει τα σπαθιά
που φύλαξε το χώμα στο δικό του υπόγειο μουσείο.

Κάπου ο Άδωνης θα ήταν εδώ…

Μπορεί χωρίς τον θρύλο του…

7.

Το φως μοιρασμένο μέσα στην μέρα
είναι ο κοινός διαιρέτης του αισθήματος

Βαφτίζει με αξίες τα δέντρα, αποκαλύπτει
την υπεροχή της ωραιότητας

Και συσπειρώνεται άϋλο, άσπρο
μες το κοχύλι του απογέματος.

12.

Δοξάζω ένα κορίτσι που αγαπούσα Αυγούστου βράδια!

Στη χάρη του άναψα όλους τους πόθους μου άστρα

για να ‘ναι ο ύπνος του ελαφρύς!

Αγγελοφύλαχτο να σεριανάει

μέσα στα πιο καλά μου όνειρα!

Ηράκλειο 1980

Γυναίκα.

Νύχτα μεγάλη αστροφεγγιά κι αιθρία συλλαβίζοντας
Στ’ αλφαβητάρι ενός άστρου την γαλήνη.

Τοπία που μέσα τους σε ήπιανε
Τοπία που με κομμάτιασαν κι εσύ ήσουν μακριά
Ανάγνωθες την ζωή μακριά από την ζωή μου.

Γυναίκα, δεν υπήρξες ή υπήρξες
Καλουπωμένη μέσα σ’ ένα όνομα όταν ανέβαινα
Βιαστικός τα σκαλοπάτια της ηλικίας σου
Να σε φιλήσω στα χείλη;

Σε βρήκα θεόρατη να πάλλεσαι από φωτιά
Δίπλα μου
Μέσα μου
Γρατζουνώντας με απομέσα
Να ξεφλουδίσω να βγεις…
Πού να πας;
Η θλίψη καραδοκεί από παντού..

Εσύ λαξευμένη στην πέτρα στο στεγνό τούτο τοπίο
Την άνυδρη έκταση
Από βουνό και αμπέλια.

Με τα βέλη των ματιών σου αναδύεσαι από την πέτρα
Κοιτάζεις ολόγυρα και φτιάχνεις
Ένα φωνήεντο χαράς!
Ζουζουνάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε!

Όχι η αυγή που γαντζώνεται με μανία στις βουνοκορφές
Που σου χτενίζει τα μαλλιά διαμαντικά- όχι
Η ώρα του μεσημεριού
Που λιγώνονται μυριάδες τζιτζίκια
Σε τετέρισμα μονότονο- όχι

Στο ύψος ενός λουλουδιού που τσάκισε
Η ζωή σου στέκει
Εκεί
Γίνεται καθρέφτης
Μέσα του αναγνωρίζω
Το άδικο και τον αδικημένο..


Ξέρω να πω την εύρωστη καρδιά που θα μιλήσει κάποτε
Αρθρώνοντας το φοβερό μυστικό
Της αλήθειας!


1983

ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Τούτος ο Κανόνας του Αυθεντικού, έντονα
σημαντικός τώρα που καταφεύγουμε μες την ψυχή μας
κι αναδιπλώνεται το έσω μας πιο έσω
όπως που ψάχνουμε λυτρωτική στιγμή!

(Μιλώ γι αυτό το φως που μέσα στον καθένα είναι
φτάνει να με καλή ματιά το εμπιστευτεί!)

Ευγενικές τουλίπες
μέσα σε ένα λιβάδι του ήλιου
σαν από ένα μισοτελειωμένο ολλανδικό
όνειρο.

Το πολύ να μεταφράζουν το χρώμα τους
με ελαφρύ αεράκι που πηγαινοέρχεται
σαν διψαλέος λεξιθήρας.

Τότε που τις κοιτώ και αποσαφηνίζεται
το Ωραίο- σαν από τις πεποιθήσεις
ενός Θεού που δασκαλεύει κάποιον
να ζει λιτά..


Σε έτρωγε η αντηλιά
όπως ανέβαινες αέρινη, παραμυθένια
μέσα στο γαλανό στερέωμα που σε απλοποιούσε
και σε μετέφραζε με άνεμο και νικητήριο φως!


Ένα ποίημα αρδεύει μεταφυσική απ’ την πραγματικότητα
βλέπει ψηλά κι απ’ το ίδιο του βάθος
έρχεται σαν ρυθμός η αποκάλυψη
που η ψυχή γνωρίζει
σωπαίνοντας και όμως να μιλά…


Ανέβαινες αγγίζοντας χρυσάφι
του ήλιου και της σίγουρης στιγμής
που ο έρωτας μου θα σε βρίσκει πάντα διάνα!..

ΠΗΓΜΕΝΗ ΛΕΞΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΙΚΗ.

Στις γαλανές σελίδες τ’ ουρανού
Έντρομοι συννεφένιοι μετανάστες
Αλαφιασμένοι και αέρινοι παρά ποτέ
Δεσπόζουν μες την χάρη της ημέρας!

Έρχονται οι μουσικές στιγμές μιας ποίησης που φθίνει,
Απ’ το τσιμέντο των ανθρώπων άγρια βαριά σιωπή
Ο Ιησούς των ταπεινών ανοίγει τα παραθυρόφυλλά του
Μα ονειρεύομαι με πάθος τον Απόλλωνα βαστώντας λύρα!

Στο πείσμα των εφτά στιγμών που σημαδεύουν τον αιώνα
Και του προσδίδουν όνομα και χαρακτηρισμό
Η γεωμετρία του αιθέριου τόπου αυτής της όρασης αλλάζει..

Λυπούνται οι απόστολοι
Οι έμποροι αδυνατούν σε κάτι κερδοφόρο να επενδύσουν
Πέφτουνε στην παγίδα του έρωτα φεγγαρομάγουλες κοπέλες
Που αφήσανε στο κομμωτήριο του ανέμελου ανέμου φίνο πουρμπουάρ!

Νιώθοντας έξω απ’ τον χρόνο
Σε μια πηγμένη λέξη περιγραφική
Η μάνα μας που πλένει τα σκουτιά της
Βλέπει τον αμετάφραστό της γιό!

«Καλέ μου, τι ξοδεύεσαι στο τζάμπα;»

«Μάνα
Ξεπλένω τ’ όνειδος του κόσμου..
Η ποίηση έχει και θαύμα!»

25.12.1987
Άγιος Ελευθέριος.

Η νύχτα είναι ένας ίσκιος από σύννεφο μετανιωμένο
Που κλαίει
Και σβήσανε τα δάκρυά του το μεγάλο λύχνο του ήλιου.

Τίποτα φωνή.

Μόνο ο αέρας να παίζει
Κάνοντας γύρω-γύρω στης αυλής
Το πεύκο τα τσαλίμια του.

…Να φεύγω μέσα στην δειλή μου ευτυχία,
Προσεχτικά
Μη μόνος μου πονέσω
Τον πόνο μου..

Ηράκλειο 1981