ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕΣ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ..

Άοκνο φως, γαμήλιο, διαφιλονικούμενο-
να το κερδίσει ξανά
η κάθε μέρα.

Και το ύψος του παλιού σπιτιού πάν’ απ’ την θάλασσα..
Τα παράθυρά του
στοχεύουν πέλαο- Κι η πόρτα του
πύλη του ουρανού ξανά!

Και πάνω στον γενναίο βράχο τίποτα·
μόνο πουλιά σαν αγανακτισμένα
δοκιμάζουν στην ηθική του τον άνεμο..
Με το λυμένο του σανδάλι που εφορμά και χάνεται
μέσα στις ανοιχτές γεωγραφίες.

Αισθάνομαι να έχω υπάρξει μες τα μεγαλεία των αρχαίων ημερών
(ήρθαν, έφυγαν, έναν ρυθμό αφήσαν
ψυχής όταν σου είναι δύσκολο και να εξακριβώσεις
πόσο κάνει χίμαιρες ένα μυαλό ανθρώπου).


Αιχμηρό ποίημα που το είδα μετέωρο,
παραχωρεί την ομορφιά του
στην εκκλησία των ωραίων λουλουδιών
και ανάγλυφα επάνω του ανα-
γνώθεις το γοερό μεράκι της ευαίσθητης ψυχής.

Περιδιαβαίνει όλα τα σύμπαντα
με λέξεις που δεν χώρεσαν σε μια σελίδα
πράσινου κάμπου ή αιώνιας ζωής..

Πόσο μέσα στα χρώματα φυλακίστηκα! Στις εικόνες
από καημό και μεράκι!
Πάντα μέσα σε σπίτια ερημιάς
ναυαγοσώστης της γαλήνης.



Τώρα μέσα στα ίδια βότσαλα πάντα η μια ιδέα λάμπει
του αιώνιου καλοκαιριού!

Οι χρησμοί περισσεύουνε, οι αρχαίες
αμετάδοτες μέσα στις λέξεις σιωπές-

και ρίγος ρίγος πρωινό
σκιάζει τις αμέριμνες μυρσίνες.

Ξέρω: θα φύγω με παράπονα για τον αγύρτη έρωτα,
θα χαθώ όπως με φούρφουρο ανάσα-
Την ώρα που λικνίζονται οι καλαμιές μες την μικρούλα λίμνη
και οι ωραίες
κοπέλες ανεμίζουνε τα μακριά μαλλιά τους:

καταμεσήμερο ευλογημένης Κυριακής!

14.2.2008

Οι λέξεις μου θ’ αντηχήσουν πίσω απ’ τα μαλλιά της μέρας
που χρυσίζουν

Ένα λουλούδι θα ‘ναι πάλι λουλούδι στην γλάστρα

Και το γιασεμί που σου αρέσει θα απλώνει πολυόμματο την παρουσία του

Μέσα στον γαλάζιο αέρα με το μπαρούτι της αιχμής.


Δύο μικρά ερωτευμένα σπουργίτια θα τιτιβίζουν ανέμελα

Και θα σκύψω να σε φιλήσω καμάρι μου

Θα σ’ αγγίξω με την αίσθηση όλη φορτισμένη

Και τα χείλη σου θα μελοποιήσουν κάθε μετέωρο ήχο!

27.9.1984

ΣΠΟΥΔΗ..

Να ζω μ’ αισθήσεις τεταμένες
συλλέγοντας χρώμα ζωής, να περνώ
τις μέρες απ’ τα Δαρδανέλια της καρδιάς μου
και να είναι
η ίδια που μου δόθηκε ζωή, καλή αξία
και της ποίησης εύστοχος χειρισμός!

Δεν έχω λόγια να σου πω, επικοινωνούμε
μέσα σε ένα σκηνικό καρδιάς: Δυό θεατρίνοι
που σπούδασαν το να σωπαίνουν
και μόνο με τα σώματα μιλούν.

Συλλαβίζω τις ωραίες ευδίες μου είναι
στίχος η μοναξιά

και το να την διασχίζω άγιο!

7.2.2008

Τερατόμορφα πλάσματα μέσα σε έναν αυνανισμό πολιτικό
που με κουράζει
Φτιάχνοντας επίμονα τις γραβάτες τους
Σα να πρόκειται να καθίσει εκεί πάνω
Η μύγα του ύφους τους-
Ακριβώς γι’ αυτές να τους προσέξουν..

Σιχάθηκα αυτούς τους εργολάβους του αίσχους
Με τα προσποιητά χαμόγελα που μου ρήμαξαν την ζωή..
Δεν μου κάνουν πια
Τα πουδραρισμένα τους λόγια.
Όλα τους μυρίζουν σαπίλα και απόγνωση.

Κοριτσάκι μέσα στην αγκαλιά σου εγκαταλείπομαι
Σήμερα γιατί αύριο θα χω πεθάνει..
4.11.1984
Ηράκλειο.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΒΟΤΣΑΛΑ.

Χαίρομαι που υπάρχω που υπάρχουν βότσαλα
που η θάλασσα
αποτυπώνει ένα-ένα τα μεράκια της
στρογγυλά χωρίς το γωνιώδες
αιχμηρό της πληγής.

Βότσαλα όχι όπλα
βότσαλα ειρηνικά
που ο βυθός
σιγά σιγά τα έστειλε
εκεί
στην νηνεμία της ακροθαλασσιάς·

για να περάσει ένα παιδί και να γυρέψει
ξανά και πίσω να τα στείλει
μες τον ουράνιο βυθό…

11.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ


ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ.

Ξαναρχίζει ίδια η θάλασσα·

μέλισσες προσκυνάνε σε ναούς λουλουδιών·

άστοχο να ελπίζουμε·

θα κριθούμε πάλι και πάλι·

αποκρίνεσαι στον δικό σου ρυθμό·

μαμούνια της σκέψης σαν μέσα στο μυαλό

βηματίζουν πάνω κάτω οι ανησυχίες.


Μάλλον το ήξερε ο αρχαίος:

χρειάζεται εξοστρακισμός πολύς να καθαρίσει ο βίος…


11.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ



13.

Τουλάχιστον ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό το φιλάργυρο σώμα

που ξοδεύει το βιός του να κάνει

χατίρια των αισθήσεων…

12.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ήθελα απλά να γείρω και να κοιμηθώ
Ν αφήσω πίσω μου την κούραση της μέρας
να χαθώ σ έναν ύπνο μακάριο.

Η νύχτα έρχεται αξίζοντας σιωπή-
Μου αρέσει που πουθενά δεν ανήκω

Σαν που ενός συμπαντικού λεξικού ο κάτοχος εσύ
Να μην αρκείσαι να υπερασπίζεσαι το φως μονάχα
Αλλά ένα διαμελισμένο σώμα που οι Βάκχες σκόρπισαν
Παντού και γύρω..

Αξιώνω να μου αποδοθούν τιμές σιωπής

Επάνω σ’ ένα μνήμα πιο λιτό κι από ανάσκελο λιθάρι

Πέμπει φως το φεγγάρι
Τις νύχτες και αν δεις
Φύονται τα παιδιά της ανεμώνας!

Τι ωραία!

Να αξίζεις μόνο το ευχέλαιο του εκλιπόντος-

Να σου τελείωσε ως και το ασβέστιο των αποσυναρμολογημένων
Οστών.

Να μην σε νοιάζει κάθε τι που είναι ή δεν είναι..

Μόνο ένας λόγος σου να μένει και να ηχεί
Μέσα στην απουσία!
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ..

Κάνει τις ζωγραφιές του πάνω στα νερά ο αέρας
Και ωραία που ακούγεται να σιγομουρμουρίζει ο θεός
Φορτία σκέψης των ανθρώπων αδιέξοδα αδειάζουν
Μέσα στα τάρταρα κι η μέρα παίζει
Τα ιμάτιά της
ζαριά στον χρόνο.

Ποιητική αιτία μου, ψυχή
Σαν φως μες τον αέρα
Κάποτε θα χαθείς, θα σβήσουνε οι ιριδισμοί σου
Κι ό,τι διαμοιράζει την αβρότητα σου θα χαθεί
Στα σκότη..

Κι αυτό το είδωλο ενός ειδώλου που είμαστε
Που με τα χρόνια ολοένα πιο βαρύ και κουρασμένο πάει
Θα εννοήσει μόνο του σαν μια μελέτη του θανάτου την βαριά Απουσία
Από το φως της μέρας.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ ΔΡΑΜΑ 26.12.2008

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΠΛΗΣΙΑΣΑ ΑΓΝΑ..

Φεύγουν οι μέρες σαν νερό- είμαι κλεπταποδόχος των ελπίδων τους·
εφτά ουρανούς ψηλά στην επικράτεια του φωτός κομίζω
ψυχή από μέταλλο·
ν’ αρχίσει
το έργο το πραγματικό της: να δημιουργεί
όνειρα!

Και που ήξερα κάτι ν’ αναιρείται τώρα.

Θρησκείες πλησίασα αγνά. Το πλήθος με έθλιβε.
Ο μόνος
με την αρχοντιά του να πονά με γοήτευε.

Ποίηση
Κόρη φεγγαριού, θεραπαινίδα του ύπνου
εισάκουσέ μου μια φωνή από θλίψη!

Μόνος πάω· κι ολομόναχος έρχομαι·
εξουσιάζω μουσικές σαν ξεχασμένες
κόρες μελαχρινές· σε κυκλαδίτικες τοιχογραφίες-
με άνεμο απ’ τον βοριά ή λίγο
κουρασμένο άυπνο ζέφυρο.

Μέρη αιολικά σαν να μην λέει να τελειώσει της Σαπφώς
το λυρικό φαρμάκι.

Τύχες των ελαιώνων απαρχής
νέων και όμως αρχαιότερων-
κι απ’ τα μελωδικά φεγγάρια της τώρα
ν’ αντηχούν τραγούδια βακχικά-
σαν του μοναστηριού
οι απόμακρες κάθετες ψαλμωδίες.

Να καθαγιάζονται όλα!

Και στο τάμα αυτό από ουρανό και γαλάζιο να έρχομαι
εκκλησίες πάθους να ιδρύσω,
λόγους
μες την γλώσσα παράξενους.

Τώρα

που κανοναρχεί των ανθρώπων η οδύνη…

6.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ






ΕΣΥ!

Μάλλον θα έπρεπε και λίγο αεράκι
να φυσάει αργά
ελεητικό
σέρνοντας
την γαλήνη σαν πέπλο
γύρω μας
παντού.

Και σ’ εκείνο που αναζητούμε και ποτέ δεν βρίσκουμε
μυστικό της ζωής που μας βασανίζει-

γιατί είναι καλό να ζεις, καλό να βρίσκεις κάτι
με περιεχόμενο ουσιαστικό
να γεμίζεις τις μέρες σου μέρες και νύχτες..

Όμως εσύ αξίζεις χίλια όνειρα!

Γιατί είσαι γυναίκα που η ζωή της πάει!
Είσαι μία εκπλήρωση ωραίας ψυχής!

Κι άντε τώρα να παλεύω με τις λέξεις να πω το απλούστερο όλων..

Να είμαστε μόνοι να σ’ αγγίζω να σε κοιτώ
και να ξέρω ότι αυτό είναι μια ευτυχία από μόνο του

που δεν περιφρονώ γιατί με νοιάζει…

6.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ



ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ.

Πώς μπαίνουν ανάμεσά μας οι νεκροί;
Με τα χλωμά τους πρόσωπα τις επίμονες
ιδέες τους
τον τακτοποιημένο τους θάνατο..
χωρίς μιαν έξαρση…

Ακίνητοι εξουσιάζουνε με τις μορφές τους..

Τους φέρνουμε λουλούδια σα να θέλουμε
να καλοπιάσουμε το αλλόκοτο της φύσης τους·
τους μιλάμε ψιθυριστά
τους ανάβουμε το μικρό καντήλι·

κι ύστερα φεύγουμε να κοιμηθούν ευτυχισμένα..

Εκείνοι ασφαλείς κάτω απ’ την γη
κάνουνε την σιωπή μάρμαρο
σαν βαριά πόρτα πάνω τους..
περιμένουν..

Μας περιμένουν ξέροντας την σίγουρη αντάμωση..

Κι ησυχάζουν αμέριμνοι απολαμβάνοντας
το γήινο σκοτάδι που χουν…

6.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΨΥΧΗ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ…

Ήχο μεγάλο κάνει η ψυχή
κι επιβιώνει.
Χιλιάδες χρόνια
στα ψηλά στέκει εκεί
λίγο πιο κάτω απ’ τ΄ άστρα.

Ολονύχτιες περιπλανήσεις της μες τις ιδέες·
εξουσίες νοήματος που δεν μας υποτάχτηκαν·
ύφος μιας στιγμής που πάει χάθηκε
παρασέρνοντας
ζωή που είναι δικός μας μύθος.

Μια ελπίδα του μπλε παράθυρου
σ’ ένα ελληνικό νησί πριν μάθει
τουριστική αυθάδεια-
είναι ρολόγια του καημού τα σπίτια·

μετρούν τις ώρες μας σαν ρημαγμένες νότες·
κλείνονται μ’ ευχαρίστηση με γύρω τους παρτέρια
με αινιγματικά φυτά.

Σαν όνειρο τα έβλεπα, σαν μικρές φουρτούνες
που πρέπει να περάσουμε για να γνωρίσουμε ζωή.

Τα ιστία τους με πρόδηλο να ταξιδεύουν
κρατούν τις μέρες μας θρησκείες μυστικές
για να ξέρουμε πόνο.

Αιωρούμαι μέσα σε σύμπαν λέξεων, θέλω να πω ποιος είμαι·
ξορκίζω παρελθόντα βίο σα ν’ ανάβω
σε μακρινό αλειτούργητο εκκλησάκι ένα κερί.

Οι ευθύνες μου λεξικέραυνες
μπρούσκο πίνουν ευθυμίας.

Να ευθυβολίσω με τις ιδέες μου,
να πετάξω κλαδιά τις χαρούμενης σκέψης,
να ξαπλώσω αμέριμνος σε ασκέπαστη
ταράτσα,
κάτω απ’ τ ’άστρα,
ανεμίζοντας μια προσευχή..

Ν’ αγιάσουν όλα!

7.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ



ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ..

Την ύλη τρώει η ύλη- αλλά
στα βαθειά των αποκαλύψεών της
εκμυστηρεύσεις πεταλούδας ταιριάζουν
ψυχής.
Σαν να μην μπορείς να εξηγήσεις κιόλας
το ελαφρό της πετάρισμα
προς το άπιαστο.

Θάλασσες
ανταμώνουνε τις θάλασσες-
μαγεία γεμάτες!

Κάτι απ’ τον βυθό τους υποψιαζόμαστε
γραμμένο
σε βότσαλο εξαγνισμένο
σε έρημο ακρογιάλι.


Τοπία ωκεανών,
ζούγκλες παρθένες, απάτητες
δυσκολεύοντας με το σκοτάδι τους την εξιχνίαση·
(το πένθος όλο στα βαθειά κρύβεται
των μυστικών του πόντου.)

Και αρδεύω με δροσιά βγαλμένη από όστρακο ανεστραμμένο
τα όνειρα·
μοσχοβολάνε τώρα!
Εσύ ξέρεις από τάξη ανθρώπινη αλλά ξέρω κι εγώ
άσπρα μαύρα γράμματα, κεφαλαία των πόθων γεωγραφία.

Πάλι θα είσαι εδώ
που αρχίζουνε οι ανεμώνες της θαλάσσης πάνω στα έξω βράχια
να σαλεύουνε αργά
με το λιλά της αμεριμνησίας τους·
μηνύματα όλα!

Επικοινωνίες του γαλαζοπράσινου καθώς ο ουρανός σου
αποτυχημένος μάγος
αρνείται να σε πάρει ακόμα στα βαθειά.

Φτιάχνεις λίμνη από πρωτόγονα δάκρυα και
χορταίνεις ολοένα με περισσότερες λέξεις…

3.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ


ΧΟΡΟΣ ΑΓΓΕΛΩΝ..

Ζωγραφίζει ωραίους τρόπους των νεφών η μέρα:
απλωμένη προσευχή!

δροσερά λουλούδια στ’ αψηλά λικνίζεστε-
ποθοκράτορες!

Δέντρα στρατιώτες που φιλοξενούν πουλιά,
κίονες φυσικής τοιχοποιίας,
σημαίνουν ένα-ένα μοναχό του
ή και όλα μαζί
σύνορο ηλιοφώτιστων αιθέρων-
σχήματα μιας αρχέγονης γεωμετρίας.


Μελετώ την τύχη μου από την όψη που δεν μου ανήκει·
βρίσκω σκιές που εγγράφονται πάνω στον άσπρο τοίχο·

παραπέρα του μικρού κακοσοβαντισμένου μου σπιτιού
ένας χορός αγγέλων

που συνομιλητές του φεγγαριού μετά όταν θα πέσει η νύχτα
άδεια λαγήνια κουβαλάνε να γεμίσουν πόθο…

4.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ


ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥ..

Συμβαίνει απλά: Στα απόμερα κοιμητήρια
μοναστηριών του ονειροπόλου

εδρεύει θλίψη μ’ απαλό μετάξι..

Χλόη δοξαστική απέναντι
απ’ τ’ αφρισμένο πέλαο.

Ώρα
που οι καλόγεροι της ερημιάς
ξυπνούνε να συνάξουνε
δρόσο προσευχής
επάνω απ’ τα ωραία φύλλα

καρυδιάς που σκέπει το μικρό εκκλησάκι των τριάντα
καημών!

Και στο απρόσιτο μέρος της ψυχής με βότσαλα
παραλίας θρακιώτικης απάτητης
από πέλματα των ανθρώπων βέβηλα μια θεά
που αναδύεται γυμνή απ’την θάλασσα-
ξημέρωμα Αυγούστου!

Βρήκα τα χνάρια της πάνω στην φρέσκια άμμο·
λεπτά βηματάκια του εξαίσιου κορμιού·
και γύρω ακόμη
μία σαν για να επιβιώνει ανάσα
μυρωδική
γαλήνης
και κατάνυξης του φλοίσβου.

Θα δεχτώ ότι όλα τα εγκατέλειψα για ν’ αφοσιωθώ
στα μικρά μυστικά της γλώσσας-
σαν οι γραμματικές από παντού
να με κατατρώγαν-
ίδια όπως ένα θαλάσσιο ξύλο απιθωμένο στην στεριά
το δούλευε για χρόνια η ξυλογλύπτης θάλασσα.

Και κεί που το βλέμμα μου φτάνει ανήλεο να αναρριχηθεί
πάνω στην μάντρα του τοπίου- οχτώ
μέτρα πριν ν’ αγγίξει ουρανό-
άσπρος
ή γκριζωπός καπνός
από θυσία αρχαία
πάνω στον βωμό
σφαδάζει ακόμη το ελάφι.
Για ταξίδι καλό του πόντου!


Λόγια του ιερέα όταν λίγο πριν
ν’ ακινητεί το ελαφρό αεράκι σαν στεφανωμένος
ανάμεσα στα σύννεφα που φαίνεται ο θεός Και κάτι
ανεξήγητο μουρμουρητό, όπως: «Δόξα Σοι»
παλαιάς εκδοχής δεδομένο ρίχνει
γύρω πέπλο έκστασης δυνατής..

Φέγγει η θάλασσα
φέγγει κι αστράφτει ο ουρανός·

και πιάνει δυνατός αέρας ίδια που μες την ψυχή ξεχνιέσαι και σε πιάνει ο οίστρος-

κι εσύ πιστός στο αόρατο ή σε εκείνο που απλά δεν βλέπει ο άνθρωπος
πάντα-
ξέρεις να διαβάσεις πάλι που σου εξηγηθήκαν σημεία·

κι εκμυστηρεύεσαι το δέος σ’ ένα που σιμά πουλί
κρατάει με το ράμφος ταπεινό
σπυρί της λέξης, ποίημα!

6.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Υπάρχω μέσα στην επαλξωτή οχύρωση των ματιών σου
όταν αυτά κυνηγάνε έναν άνεμο δημητριακό,
σπέρνοντας τα χέρια μου
στο κορμί σου
που διψάει χάδια..

Το στενό δρομάκι του πόθου διευρύνεται.

Μπορώ να σε κομματιάσω με τα σπαθιά της επιθυμίας μου, να σε φάω
για να υπάρχεις μέσα μου
σαν ψυχή υλική..

Τις άλλες μέρες και νύχτες
είναι πότε ο ήλιος και πότε η σελήνη·

εσύ κοιμάσαι στα σπλάχνα μου·
κ’ εγώ
σου προσφέρω ένα απαλό νανούρισμα υπεραιμίας!

Ζούμπερι 21.10.1983

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Φυτεύω όνειρα τα καλλωπιστικά Να ομορφύνει η ζωή μου·
Με κούρασε η αντηλιά Ηχεί παράφωνα μέσα στο μεσημέρι·
Πάνω στο μάγουλο της ώρας κοκκινάδι
Από μιας παπαρούνας το σκαμπίλισμα Γράφει ένα ελληνικό αεράκι-
Ξεγράφει
Την συννεφιά ενός μεσαίωνα..
Πάλι εδώ με βρήκε η νύχτα.
Υπάρχει ένα νόημα που μου ξεφεύγει-
Αειθαλές πίσω από κείνο που υποπτευόμαστε.
Νιώθεις απρόσμενη γύρω σου εξουσία Όπως δεν θα την ερμηνεύσεις και ποτέ!
Στην παλάμη η μοίρα ότι γράφει αυτό είναι- το δέχεσαι
Έτσι κι αλλιώς-
Μετακινείσαι με την γνώση
Απ' το μηδέν στο κάτι πιο λιγότερο-
Πάντα μέσα στον εαυτό σου, να:
Λεπίδα η απόφαση εντεταλμένη.
Όταν θα λείπω θα μυρίσουν οι μυρσίνες μου·
Τα λόγια μου κλειδιά θ' ανοίξουν το απόγεμα·
Η θλίψη θα θρυβεί του απελπισμένου.
Πάνω απ' την κούνια του μωρού οι τρείς γυναίκες
Κλώθουν κι υφαίνουν: Πεπρωμένο;
Αν τις καλοκοιτάξεις πίσω από το μισοφωτισμένο σου παράθυρο
Μοιάζουν με μάγισσες παραμυθιών.
Αλλά παντού απλώνεται γαλήνη!
Λόγια είπες σαν αναβρυτό νερό- Τώρα όλα αλλιώτικα τα σκέφτεσαι.
Κι ο ποιητής που πέταξε και την ασπίδα να σωθεί
Καλά πως έκανε σου φαίνεται.
Η κάθε μια πατρίδα έχει
Χιλιάδες τρόπους για να σε ξανασκοτώσει.

Άστρα μακρινά, φωτισμένο στερέωμα, πολιτείες ανθρώπων,
Που είσαι μέσα στην βοή τους κι όμως τόσο απόμακρος..
Όταν θα λείπεις θα μυρίσουν οι μυρσίνες σου!
Κάποιος απελπισμένος
Σε χρόνο μέλλοντα ίσως να μάθει
Από τις λέξεις σου·
Σε κάποιον ίσως να μιλήσεις-
Όπως θα ήθελε και κείνος να σου πει…


9.9.2007
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.

Αλλά στρατηγούν πίνοντας coca-cola και στα μάτια τους
η ίδια απονιά που λάμπει.

Η υδρόγειος σφαίρα στην εξουσία της παλάμης
κορδωμένου στρατηγού.

Ευρώπη, ώ Ευρώπη γηραιά μου!

Πόσα χαρτιά δακτυλογραφημένης θλίψης στο καλάθι
των αχρήστων είναι τα λάθη σου!
Ο σοσιαλισμός χωλαίνει σε ταμπέλες φωτισμένων μαγαζιών που
μας πουλάνε αφθονία.
Κυβερνήσεις κουτσών και τυφλών του μυαλού
συζητούν μεταξύ τους, συνεργάζονται
μην βλέποντας τον κάλπικο παρά τους.

Ευρώπη, ώ Ευρώπη γηραιά μου!

Ντυμένη το ταλαίπωρό σου πανωφόρι σε αναγνωρίζω
να περνάς σκυφτή και μέσα στην βροχή
στους δρόμους του Λονδίνου, στο Παρίσι..
Εκεί
μοιράζοντας χιλιάδες υποσχέσεις σε
καημένους, πεινασμένους απεργούς.

Αλλά στρατηγούν πίνοντας coca cola…

Οι αξιωματικοί του πόνου..
Σκυφτοί πάνω από τον μεσημβρινό που φασιστεύει..
Μάτια βαριά και μαύρα. Ανεχόρταγοι
οι αξιωματικοί του πόνου
μοιράζουν κέρδη τα χωράφια και τα σύνορα.
Πίνουν, γελούν και λένε «αίμα!»
Και «πόνο!».

Κάποιο παιδί δεν θ’ αποχτήσει ηλικία άνδρα…

Αυλίδα 11.12.1982

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ.

Ιούλιος κι η μέρα ανοιχτή
Μπροστά μου-
Σαν μια άπλα κήπου.

Το μάτι αγκυλώνεται πάνω στις τριανταφυλλιές·
Γράφονται οι λέξεις όπως σε ηδονικό αεράκι.

Κρέμονται κελαηδίσματα όσων πουλιών
Άφησε για κληρονομιά η άνοιξη στο καλοκαίρι.

Κι εκείνες οι κυρούλες που ‘φεραν τα κόλλυβα
Και μ’ ένα βλέμμα ικέτεψαν για μια συγχώρεση
Πιο ακριβή κι από χρυσάφι.

Των ψυχών Σαββάτο·

Ή του ωραίου δειλινού!

Φιλοσοφεί καλύτερα ο αέρας.

Σκουντά τα όμορφα γαρίφαλα μέσα στις γλάστρες!

Το δειλινό εξάπτεται και με τοπίο παραδείσου μοιάζει!

Ο άγγελος φυσάει απλά έναν σκοπό στην φυσαρμόνικα.

(Λέσβου μεριά!)

2.7.2008

6.

Λίγο πιο πάνω από εκεί που ένα λουλούδι ρεμβάζει:
Στο τοπίο με τις αχνές
Παρουσίες των ωδικών πουλιών.
Που κάποτε ήταν άγγελοι και τώρα πάλι
Είναι οι μουσικοί συντελεστές του θαύματος επίγειου.
Μέρα ξεκρέμαστη, ορθή!

Σαν σκέψη
Θεού απραγματοποίητη
Που θα λάβει κράτος-

Λίγο πιο πέρα από τα μυστικά εκείνων των τρεχούμενων νερών!

Και ένας αναμαλλιασμένος λόφος που ο άνεμος
Είναι κακός μπελάς του.

Ήλιος ξυράφι του μεσημεριού!

Το ζώο που λαχανιασμένο αναζητά
Έναν ίσκιο πραγματικό να σταλίσει.

Φωνές των δέντρων.
Και στην αψάδα αυτής της δωδεκάτης ώρας
Ένας ντροπαλός εφευρέτης αρώματος-
Λιγόλογος άνεμος βγαλμένος
Από το ριζικό μιας μαργαρίτας!

Και το γλυκό παραμύθι ενός λόγου ορθού που συντελείται
Από πάντα παντού
Και ολόγυρα.

Με τον απ’ αιώνων θεό να δεσπόζει
Αγέρωχα σκαιός και πάνω στην ανθρώπινη
Μοίρα.

Που σήμερα κοιτά εδώ
Ανάμεσα στα πιο ακριβά στολίδια
Του τοπίου που εδρεύουν σαν μια ευτυχία στην καρδιά μου!

29.6.2008











7.

Πέρα για πέρα εξουσιαστικέ
Απαρέμφατε χρόνε!


Από μια άλλη θρησκεία οι απομείναντες εμείς
Μες την νύχτα την βαριά του μυαλού
Γύρω μας που σκλαβώνει.

Πού πάμε με κληρονομιά φωτιάς και σεβασμό στο άγιο
Φως του ήλιου
Που αποκρυπτογραφεί και την ουσία των πραγμάτων και
Την καρδιά μας;

28.6.2008