Είναι στον ξύπνιο μου ή ονειρεύομαι;
Τοπία, φώτα
Μεθυσμένες εικόνες, νταλίκες
που καταπίνουν χιλιόμετρα
που καταπίνουν χιλιόμετρα
Επαρχιακές πόλεις, παράδρομοι
Η χρεοκοπημένη πατρίδα
που στενάζει
που στενάζει
Αδηφάγοι τοκογλύφοι και οι
παρατρεχάμενοι
προδότες
προδότες
Η σκιά ενός ολέθρου
ολότελα πια εθνικού.
ολότελα πια εθνικού.
Ανεμίζουν σημαίες αδιάφορα και τα
αποκαθηλωμένα
Είδωλα δεν βοηθούν στην φιλοσοφία ούτε
τον κριτικό νου που αναλύει
τον κριτικό νου που αναλύει
Το πέταγμα στα ύψη μίας ουτοπίας
και για σκοπό
και για σκοπό
μιας ευανάγνωστης υπεκφυγής.
Σκοτεινιάζω σκεπτόμενος-μπορεί
επειδή
Ο αχινός της αγωνίας σ’ απειλεί απ’
το νερό
Η δηλητηριώδης έγνοια έσωθεν
σε κατατρώει
Πού να φυλαχτείς και τι λόγο να
ορθώσεις
Όταν οι μάζες εύκολα πωλούνται
Λες μπιρ παρά.
Τελειώνω αναλογιζόμενος το
ακονισμένο ξίφος
Της ποίησης, την κρυφή χαρά
Ενός συλλογισμού που πάντοτε στο
ίδιο σημείο καταλήγει:
Να μένω απόλυτα εκεί
Που οι ιδέες μου απειλούνται κι αίμα ζητάνε..
2 σχόλια:
ονειρεύεσαι στο ξύπνιο σου μια πατρίδα - έναν κόσμο δίκαιο και σοφό και χορτασμένο.
κι έτσι ονειρευόμενος στάζοντας πόνο, ακόνισες της ποίησης το ξίφος.
έτσι όπως μοναδικά, εσύ Κύριέ μου, ξέρεις καλά να κάνεις.
να είσαι καλά Βίκυ
ίδια λαχανιάζουμε στις ανηφόρες του πάθους..
Δημοσίευση σχολίου