Φόρεσα ένα χαμόγελο και την φωνή μου
που αψήφησε ο ευρύς θαμπωμένος Νοέμβρης.
Του εαυτού μου το σκέλος το ένα
επάνω στον αφρό της ερημιάς και τ’άλλο
καταρρακτώδικα μιλάει με σιωπή και
λυρική καταιγίδα.
Ενισχύονται της μέρας οι στυλοβάτες
και το πουλί που αγνόησε όλον τον αέρα
πετά για το καθήκον του
φτιάχνει ελευθερίας διδαχή.
Με τα μάτια μου είδα: στον κάτω
χείμαρρο
οι απίστευτες θεομηνίες του νερού
την δύναμη αύξησαν του τρομερού.
την δύναμη αύξησαν του τρομερού.
Πού θα κρυφτούμε καρδιά μου να μην
μας απειλεί το ξίφος της καταστροφής;
μας απειλεί το ξίφος της καταστροφής;
Στο απάγκιο που διάλεξες μ’ ένα
βιβλίο στα χέρια κάθεσαι και αναγνώθεις
πώς η μοναξιά, αν την πριμοδοτείς με φως ψυχής, ανθίζει..
πώς η μοναξιά, αν την πριμοδοτείς με φως ψυχής, ανθίζει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Στο απάγκιο που διάλεξες μ’ ένα βιβλίο στα χέρια κάθεσαι και αναγνώθεις
πώς η μοναξιά, αν την πριμοδοτείς με φως ψυχής, ανθίζει.."
Κι εσύ ανθίζεις στη σκέψη μας Στρατή... Σιγά-σιγά, μήπως και φέρουμε λίγη άνοιξη. Οι ποιητές έχουν τη δύναμη να ανατρέπουν τις "εποχές". Ιστορικά αποδεδειγμένο.
Καλό βράδυ!
Να ξορκίζουμε το Κακό μάλλον περισσότερο προσπαθούμε Μαρία μου-εκεί είναι η ρίζα των στίχων.
Κάτι φορές πετυχαίνουμε να έχει σημασία το Τίποτα και κάτι άλλες όχι.
Όπως και να γίνεται όμως, η ερημιά η μέσα μας φωταγωγείται και σ’αυτό συμβάλουν τα ποιήματα που ηλεκτροδοτούν την νύχτα της καρδιάς.
Να είσαι καλά.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου