Συσσωρεύει ύφος η βροχή και ξαπολάει
επίθεση νεροσταγόνας
κατατροπώνοντας τα μαύρα νέφη.
Σκούριασε όπως και να θες
να το πεις η ώριμη αυτή Παρασκευή.
Κρύψανε τα πουλιά τα κελαηδίσματά
τους.
Προφυλάξτε τον άνθρωπο από την
θλίψη, προφυλάξτε τον πολύτιμο εαυτό του
που κλονίζεται μόλις πέσει το βράδυ
και οι ζαλισμένες κουκουβάγιες ελαφροπετούν
με τσαλιμάκια μέσα στον αέρα.
Η Σοφία διαβάζει ένα βιβλίο που
είναι άπαρτο οχυρό.
Τα χέρια της μοιάζουν με εύπλαστες
και λουλουδένιες ενσαρκώσεις.
Η Μαρία κοιτά κατά την θάλασσα.
Η Ελένη ζητά πιο αφηρημένο ορίζοντα
για να τον προσθέσει στα ποιητικά
ντοκουμέντα της.
Εγώ-
γέρασα να ψάχνω κάτι εγώ
που δεν ποτέ αποταμιεύεται και
δεν το νιώθουν οι άλλοι που
χλευάζουν οτιδήποτε
είναι νερένιο και αστράφτει..
22.11.2013
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Και μόνο απ' τον τίτλο, ήξερα τι με περίμενε... Και είναι η πιο γλυκιά προστακτική που έχω διαβάσει.
Η απόλυτη έκφραση αγάπης προς τον (συν)άνθρωπο.
μοιάζει τόσο αληθινό αυτό το εγώ.
Ο δρόμος με έβγαλε στα μέρη σου,καλώς σε βρίσκω Στρατή.
Χαίρομαι Μαρία να έχω αναγνώστες που αγαπούν ό,τι αγαπώ και που μετέχουν στις σκέψεις και τις τραγωδίες μου..
Την καλημέρα μου!
Νικολέτα δεν ξέρω ακόμα τις γειτονιές σου αλλά κι εδώ η φιλοξενία αρχαία αντιλήψει δεν λείπει.
Για μιαν Ελλάδα που δεν τέλειωσε και δεν θ’αφήσουμε να τελειώσει..
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου