Εμείς…

Σκόνη θα γίνουν οι μέρες σκόνη κι εμείς αλλά τώρα

δώσ’ μου τα χείλη σου και άσε τον χρόνο να κάνει γκριμάτσες 
φαιδρές-εμείς τον αψηφούμε!

Μελισσάκι που γύρω από ένα λουλούδι της χαράς πεταρίζεις και γράφω 
κι εγώ μια γεύση από την γύρη που πήρες.

Το τραγούδι λαμπρύνει την γιορτή των λέξεων και είμαστε 
δυο σχήματα που αλλάζουν

κυκλώνοντας με πόθο την σελίδα αυτής της ιστορίας και

της νύχτας το φεγγαρένιο σεντόνι.

Ας μας κατανοούν οι λίγοι-εμείς

έχουμε μια αθώα καρδιά που εκβάλει αισθήματα

στο δέλτα του ποταμού των άστρων, στον λυρικό ουρανό

που γέμει από γιρλάντες μεγαλόσχημου σύμπαντος

του Πάθους..