Αυτό που είμαι μου χαρίστηκε διαλέγοντας ατέρμονες
παρομοιώσεις.
Διέψευσα ελπίδες σκαρώνοντας
φόβους της νύχτας. Μου άρεσε.
Απείχα από τις συνάξεις των ανθρώπων. Σαν
για να πεις ότι τα μοναστήρια μου ήταν οι λέξεις κι οι ιδέες
που αγάπησα. Τότε
που κι εσύ αναζητούσες
φωνή δικαίου για να εκφραστείς και όταν ξημέρωνε
κοίταγες προς τον ουρανό και σου ‘φευγε ένα δάκρυ.
Πώς γίνονται όλα με καιρό πιο σκοτεινά και τα ακολουθούμε
αφήνοντας την ψυχή μας απέξω;
Φιλαργυρία που έδεσε την κοινωνία όπως το ζωνάρι
και ρήμαξε όσους ελπίζανε σε κάτι να:
δεν από μόνη της και όχι λανθασμένα ερμηνεύεται..
Κι εγώ που θέλω χίμαιρες να φτάσω στον σκοπό μου, εγώ
αποκλείω κι αποκλείομαι από τα θέατρα τα ζοφερά
της πραγματικότητας και για όλα χλευάζω
γερνώντας κατά μόνας και σε αποκλειστικότητα
ονειροπόλος κι αφελής..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
μόνο οι ονειροπόλοι και οι "αφελείς" μονάζουν στις λέξεις, στους στίχους, στις ιδέες π' αγαπάνε...
Κύριέ μου, ως ταπεινή επισκέπτρια των μοναστηριών σας έρχομαι και πιο πλούσια αποχωρώ...
Βίκυ μου αν
φεύγεις με δώρα από την ταπεινή μου σκήτη, να είσαι καλά!
σημαίνει η ψυχή μου ακόμη ωραία ηχεί..
καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου