.jpg)
Ένα τέλος κρυσταλλένιο ένα τέλος ατέλευτο, καθώς
σπαρμένα λόγια δεν καταλήγουν πουθενά
αλλού από
μια σελίδα που προσδοκά να φτάσει
στο κουρασμένο φως του δειλινού
τσακίζοντας
το κλαράκι της ρέμβης-
Απεικονίζονται οι πόθοι
μες το αρχαϊκό ηλιοβασίλεμα, γέρνουν
κατά την θάλασσα οι
αγωνίες,
χρώματα αφράστου γεμούν
τον λυρικόν αέρα, η έμπνευση
τονίζει την διαφάνεια ως
το ακραίο της πάθος-
Πλαγιάζω στο παλιό ντιβάνι
μου, οι αναζητήσεις
με κούρασαν,
με κούρασαν,
εκτελώ ένα ρήμα που
γεωδένει
ποιητικά το σύμπαν,
μεταχειρίζονται οι
επιθυμίες μου
των ονείρων την έλξη,
είμαι
ο ερημίτης που αγαπά της
μοναξιάς την φυλακή-δεν φοβάμαι
του εαυτού τ' αποθέματα, κοιτάζω
μπροστά και αν με
ξεπερνά η ουτοπία,
εγώ συνθέτω μουσική από
πατρίδα που πονά
από ξεπούλημα που δεν
τελειώνει..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
ο ερημίτης που αγαπά της μοναξιάς την φυλακή-δεν φοβάμαι
του εαυτού τ' αποθέματα, κοιτάζω
μπροστά και αν με ξεπερνά η ουτοπία,
εγώ συνθέτω μουσική από πατρίδα που πονά
από ξεπούλημα που δεν τελειώνει.. ΣΠ
1.05! άγουρη "καλημέρα!"
Τώρα τα κατάφερα!!!
Πόσο με συγκινεί που ΔΕΝ φοβάσαι!!!
Γράφε, Φίλε μου.
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα, ΝΥ
Όταν συσκέπτεσαι με τ’ ατελεύτητο το τέλος…
Όταν η πατρίδα που πονά μουσική εν-κάρδια γίνεται…
Όταν η μοναξιά, που άλλους φυλακίζει, πολύτιμο γίνεται σύμπαν φωτεινό…
γεννήτορας γίνεσαι, ποίησης καρδιακής κι ατόφιας.
με την έννοια αυτή, καλό μεσημέρι πατέρα!
Υιώτα
φοβούνται αυτοί που είναι έτοιμοι να προδώσουν τους άλλους-
γιατί κουβαλάνε φορτίο θλιβερό-
εγώ αισθάνομαι να αγαπώ τα φτερά μου..
φιλιά!
Βίκυ αγγίζεις την ποίηση ποικιλοτρόπως-
όπως αρμόζει σε σένα που έρχεσαι απ'την απέναντι όχθη, όπως κι εγώ..
καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου