Τόσο καλό φεγγάρι που εγώ που είμαι
εντολοδόχος μιας ελπίδας αξόδευτης
Κρατώ το χέρι σου και ζηλεύω και που ο
αγέρας σκουντά τα μαλλιά σου
Λαύρος καθ’ όλα μετά.
Τρέμει σαν ψάρι στο αγκίστρι ο Οκτώβριος-
Διψώ την μοναξιά του-
Μοναστηριακός είμαι που αποσχίστηκε
απ’τον κορμό κάθε θρησκείας.
Ποιός διαβάζει το προπατορικό του
αμάρτημα
και δεν ζητά μια λύτρωση κοντά στο
λιγωτικό γιασεμί;
Δεν νοιάζομαι πουθενά να αρέσω-
Αγαπώ το ατσάλι της νύχτας και την
ειλικρίνεια της πένας μου…
8.10.2013
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Aγαπώ το ατσάλι της πένας σου Στρατή! Να'σαι καλά και καλή δύναμη να έχεις.
λαύρος καθ' όλα. και οι λέξεις υποτάσσονται, γίνονται ολοκαύτωμα στην πένα σου.
δεν διάβασα ούτε μια φορά δικό σου ποίημα σπουδαιοφανές. διάβασα, όμως, και διαβάζω πολλά σου ποιήματα σπουδαία!
καληνύχτα, Στρατή!
Την καλημέρα μου Μαρία-να είσαι καλά!
Βίκυ μου
αν δεν αγαπούμε την εγγύτητα στην απλότητα, η ποίηση πάντα θα μας εγκαταλείπει..
να σκέφτομαι θέλω..
και να κάνω και τους άλλους να το κάνουν..
καλημέρες!
Δημοσίευση σχολίου