Αυτά που
σε ρωτώ
τα
ξέρουν πιο καλά τα φυτά
Που
στρέφονται κατά τον ήλιο και του κλέβουν
ουσία·
αυτά που σε ρωτώ
Ακούγονται
παράξενα μες τα φθαρμένα ελληνικά μου- και
Βαφτίζονται
κάτι φορές, σε σιωπή
Που
τρέμει όπως φως στον φανοστάτη
χειμωνιάτικου
δρόμου.
Με
αντιρρήσεις μεγάλωσα· το αίμα μου
έγινε
πικρό·
Κουράστηκε
στην νουθεσία η μάνα μου· πείσμωσα
Και πάλι
εδώ θα μείνω-
Θα
συνομιλώ με τ’ αστέρια
που σε
γαλούχησαν- και πάλι εδώ θα μείνω
Γιατί
είναι φιλιά τα πουλιά- κι εγώ αγαπώ
Να σε
έχω κοντά μου..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
να μείνεις εδώ, Στρατή μου, γιατί έχουμε ανάγκη τα φθαρμένα ελληνικά σου,το πικρό σου αίμα, τους στίχους σου τους ανθισμένους, τις βαφτισμένες σου σιωπές.
να μείνεις εδώ!
Βίκυ μου καλημέρα
ας μείνουμε όλοι εδώ, σαν μια παρέα που κάθεται πάνω στο γρασίδι του ουρανού, σαν κάτι ονειροπόλοι που αγαπούν να θέλουν έναν άλλον κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου