η ποίηση φτιάχνει το άλλοθί μου

Τα όνειρα βυθίζονται μες τις σπηλιές του φεγγαριού.
Μισά φεγγάρια αποχρωματισμένα που εγκυμονούν κινδύνους
κάνουν τον ουρανό της νύχτας
προσιτό και εύοσμο.
Στα προάστια η ζωή κυλάει αργά.
Τα γεγονότα δεν θα πρόλαβαν τις εξελίξεις.
Μίκρυνε η ψυχή του ανθρώπου και χωράει στο κεντρί μιας θυμωμένης σφίγγας.
Πού πάμε οι ρομαντικοί με το στραβό καπέλο μας και την αφέλεια να ζήσουμε
λευκά μες την μαυρίλα του κοσμάκη;
Ούτε μια συλλαβή δεν γράφω χωρίς να ‘χω αναστατωθεί.
Κι η ποίηση, που φτιάχνει το άλλοθί μου, δεν με κάνει
άτρωτο σε τίποτα
γέμισαν με πόνο τα κοινά.
Τα καθεστώτα απέτυχαν..
Πάντα οι χώρες που θα κατοικούμε
θα είναι χώρες μιαρών.
Έτσι άραγε είναι ο άνθρωπος, έτσι
Τρώει τις σάρκες του και φτιάχνει
κοινωνίες που τον προδίδουν;
Ας βρούμε μια ρητορική αγκαλιά που να αγαπά την Γνώση
και ας την πάμε κατά πόδας
ως το απώτατο χαμόγελο που θα γεννήσει
η συντροφικότητα..