Πανηγύρι

Πανηγύρι μέσα σ’ ένα συννεφένιο τίποτα,
Όργιο τρελό των χρωμάτων και των αίολων σκέψεων-
Η σκηνή γεμίζει από κομπάρσους και οι λόγοι τους
Όλοι αδιάφοροι, πουθενά δεν οδηγεί του δράματος η μανία-
Στο άθροισμα μιας λύπης κατοικήσαμε-
Φτωχοί ανάμεσα στων φτωχών τις παράγκες-
Αλλά αγαπούσαμε αυτόν τον τόπο, αυτήν την ερημιά
Και την πλουμίσαμε με λαγαρά φωνήεντα.
Τώρα μας δικάζουν δωσίλογοι,
Εκείνοι που πουλάν τα πάντα-
Το χνότο τους μυρίζει το προδοτικό μπαρούτι,
Εμείς δεν δώσαμε ποτέ την γη ούτε νερό.
Α Θε μου να έρθει μια μέρα/ να σκαρφαλώσουμε στην πιο ψηλή κορφή
Και να ακούσουμε τον πεντοζάλη των αβάφτιστων αστεριών!
Να κρυφακούμε πως κελαρύζουν μες τις γούρνες τα νερά
Και πως χρυσοστολίζεται με αποφασιστικότητα η νύχτα!