Δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

Εκπληρώνονται οι όρκοι του έρωτα και του καλοκαιριού οι αμφιθυμίες 
ταλανίζουν αυτό που κάποτε θα ήταν απόφαση.

Δεν τους καταλαβαίνω, ωστόσο, τους ανθρώπους.

Φορούν εγωιστή λεοντή και από κάτω 
κρύβουν τομάρι του λύκου.

Μοιράζουν άδικα τον ήλιο.

Πού βρήκα το θαύμα σ’ αυτούς και κοιτάζοντας τους πλανώμαι 
ότι μοιάζουν τάχαμου σε έναν μακρινό θεό;

Αγκάθι έχει η συμπεριφορά τους-

και όταν κλείνω την σελίδα

ένα τρυπημένο χαρτί χαλάει την όψη του βιβλίου 

με το μελάνι της καρδιάς που γράφω..