Τα λινό ρούχο σου γράφει μυθολογίες νέες.

Το τοπίο χλεύαζει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και επιμένει στα λοξά αρχαία του βράχια που σχηματίζουν μια αλυσίδα που εκτείνεται ως τον πέρα κολπίσκο. Η άσφαλτος καίει, άπνοια, κανένα δεν κελαηδάει πουλί. Η ώρα ρίχνει τα ζάρια της και πετυχαίνει μια βαριά κουρασμένη από θλίψη συγκυρία. Σε κοιτάζω που δεν μιλάς. Ο ήλιος έχει ξεθωριάσει τα μαλλιά σου. Η αρμύρα της θάλασσας σε ομόρφυνε κι άλλο- σαν μια παλακίδα των αυτοκρατορικών ημερών που μου χαρίστηκε μ’ όλη την ενδοξότητά της. Λίγο πιο πέρα σκάζουν τα κύματα. Αφρός περιλούει τα λεία χαλίκια. Βότσαλα στρογγυλά ανοίγουν πέρασμα προς την ξανθή άμμο. Η ζέστα είναι δούλη του κυρίου όγκου της σιωπής. Αγγίζω το χέρι σου. Η επιδερμίδα λυγίζει σαν από πόθο. Σκύβεις και με φιλάς- το μεσημέρι είναι λαύρο χαρτονόμισμα που αγοράζει την επιθυμία μου. Τα λινό ρούχο σου γράφει μυθολογίες νέες. Ανάμεσα στο τίποτα της στιγμής το κραυγαλέο στήθος σου εξαπολύει μία μουσική ατμοσφαιρική που τείνει τις σαίτες της κατά την αρμονία του φωτός του απογεύματος. Σε φιλώ κι ανασταίνομαι.