Όταν η τελεία με αμφισβητεί...

Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια και στο τέλος
Μηδενική κατάληξη πάνω στο έδαφος ενός σαθρού συμπεράσματος.
Εκεί είμαι απ’ όπου ξεκίνησα- τίποτα το λαμπρό
Δεν επράχθη’.
Είπα το αίνιγμα και το επανέλαβε η θνητότητα που είμαι.
Ποτέ του δεν λύθηκε.
Παρεούλα μες τον κίνδυνο των αισθημάτων
κι ας είναι παγίδα δνοφερή η τάξη του κόσμου.
Τι αγαπώ αλήθεια άλλο από το ταξίδι που δεν έχει τέλος;
Η λέξη τόσα μου πρόσφερε
που ακονίστηκε, για να την κατορθώσει, το μυαλό..
Μα τελεσφόρησε αγωνιώδικα η κάθε μου σελίδα
Μυσταγωγώντας στο βραχνό φωνήεν της αντίφασης.
Ανθρώπινα έζησα.
Τώρα η τελεία με αμφισβητεί, δεν μου δίνει το έναυσμα
Ενός αληθινού τέλους.
Τώρα ζητώ αποφασιστικότητα και ούριο άνεμο
Ενός εκρηκτικού στοχασμού.