Ζητώ την τάξη που δεν πραγματώνεται

Δεν πειράζει αν η θλίψη πονά- περπατώ Μ’ έναν ήλιο στο πλάι μου. Διψασμένος για μέρες μοναχικές, ζητώντας την αυτοσυγκέντρωση των βεβαίων. Όλα θέλουν τον κόπο τους. Μικραίνουν όμως κάποτε οι άνθρωποι Και θέλεις, για να τους δεις, μικροσκόπια. Τα κουρασμένα βράδια μου, μετά ‘πο την δουλειά, χαζεύω Τον ουρανό- χιλιάδες αστρα Που δίνουν νόημα στο νόημα- μια Περίπτωση όλα να κινούνται γύρω από το χάος που η αιωνιότητα ωραία σκηνοθέτησε Για να ‘ναι απρόσιτη και εύπεπτη. Ζητώ την τάξη που δεν πραγματώνεται- όλα κυλούν Κάτω από την ευφυία του χρόνου- Και με απορροφά περίλυπο, το μαξιλάρι μου..