Προς το μεσημέρι της Κυριακής..

Αλλοπρόσαλλη μέρα, ημίγυμνη, σαν πληγωμένη ερωμένη Που όλο το βράδυ αγρύπνησε να πονεί για τον χαμένο έρωτά της Τώρα καπνίζει ολομόναχη κι ολέθρια Πίσω απ’ το παράθυρο, μετά από το βουερό της κλάμα, φθα- Ρμένη ως το κόκαλο- γυναίκα διάφανη από υαλοπέτασμα και επιπόλαιο πηλό. Την κρατούν τα φιλιά της μες την μνήμη, έτσι αντιστέκεται Σ’ αυτό που κάποτε θάνατος θα ήταν- αλλά Τα λυπητερά τραγούδια στο ραδιόφωνο την βυθίζουν ακόμα πιο πολύ Στην αφερέγγυα θλίψη εκείνου που συνήθισε μόνος. Ερμαφρόδιτη και ερεθισμένη Μέρα σαν γυμνοσάλιαγκας που αραδίζει Πάνω στα φύλλα, ύστερα απ’ την βροχή Και αγαπά τον τελεσίδικο θάνατο- αυτόν που σουλουπώνει Την ψυχή και το χάος.. Κυρτώνει τους κουρασμένους ώμους της και περπατά Προς το μεσημέρι της Κυριακής.. 11.8.2013