Στην θύελλα που αντιπροσωπεύεις ας παραδωθώ..

Γίνεται ένα σούσουρο από επιφωνήματα κι εμείς
αγαπιόμαστε έξω από την φυλακή των παραθυριών.
Σε απορροφά ο ορίζοντας
με τα σεμνά σύννεφά του
σαν ο εξομολόγος που ακούει να του λένε πουλιά
λόγια λογάκια, ο έρωτας
σέρνει την μέθη του
στα σκαλοπάτια της φαντασίας.
Το τριανταφυλλάκι σου
είναι υγρό έδεσμα
ξεδιψώ την αρχέγονη δίψα μου.
Τι φιλτισένιο φως των μηρών και όταν έρχομαι προς την κοιλιά σου
η κοιλάδα ζεύει τα άτια της να με ταξιδέψουν
στον μαγνητικό σου βορρά.
Οι ρώγες σου
εκθέτουν το πυρ το μαινόμενο
να καταφάει
του κορμιού μου την αποκοτιά.
Στην θύελλα που αντιπροσωπεύεις
έτσι, επιτέλους, ας παραδοθώ..