Ετούτα είναι τα ψίχουλα που ρίχνω στα πουλιά-
( εγώ τι χρειάζομαι ένα πλούσιο γεύμα;)
και μ’ έναν στίχο θρεπτικό μπορώ να βιοποριστώ-
νοσταλγός της χίμαιρας..
Όρθιος μες την σιωπή, καλά κρατημένος
από την κουπαστή των ονείρων
έχω χρεία
από ένα δριμύ τριαντάφυλλο που αφήνει
να το αγγίξουν οι μύστες του..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Κι εγώ, σκορπώντας ψίχουλα πορεύομαι Στρατή... Εύχομαι μόνο να κρατούν κάτι απ το άρωμα του φρεσκοψημένου ψωμιού, κάτι απ τη θρέψη του σιταριού, κάτι απ την απόλαυση της τραγανής κόρας...
Με το ένα χέρι στη κουπαστή των ονείρων (ίσως κάπου δίπλα στο δικό σου) και το άλλο κρατώντας ένα τριαντάφυλλο σε νεύμα συμπόρευσης, σε χαιρετώ!
Μελίνα εκείνοι που αγαπούν τα όνειρα μπορούν και να καταλάβουν τι σημαίνει παραδείσιο κάλλος.
Νιώθω το χέρι σου δίπλα μου στην κουπαστή και νιώθεις φαντάζομαι την φουρτούνα που γεννά η εποχή.
Μα θα αντέξουμε.
Πεισματικά και γιατί πρέπει, θα αντέξουμε.
Νικά ο επίμονος κι αν είναι τυχερός γελά τελευταίος.
Καλό βράδυ να έχεις.
Δημοσίευση σχολίου