...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

21 Αυγούστου 2013

είσαι μακρινή και αναμερίζεις τις κουρτίνες του ορίζοντα

Ξεφεύγω από τα γεγονότα όπως μία μέλισσα που για τον χρόνο αδιαφορεί Και πίνει γύρη αχόρταγα. Κουνώ ευτυχισμένα τα φτερά μου. Μ’ αγκαλιάζει μια Τετάρτη που την αγαπά με λατρεία ο Αυγουστος. Στον νου μου στέκονται της φαντασίας καλούδια. Η πόλη ακόμη κοιμάται, ο αιώνας είναι βραχνός Και δεν αγαπά την μουσική. Εσύ είσαι μακρινή και αναμερίζεις τις κουρτίνες του ορίζοντα να δω Το κροκάτο φως της αυγής. Η γραφή μου πεθαίνει- Λαχανισμένη μέσα στα στενά δρομάκια που δεν βγάζουν πουθενά Αλλού από την αγωνία στου μυαλού το λιμάνι.

3 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Φίλε μου,
...νόμισα
ότι σε χαιρέτισα, πίσω από την "κουρτίνα του ορίζοντα"...

Αν δεν με γνώρισες
ρώτα την πανσέληνο. Της έδειχνα τα μονοπάτια που τα έσβηνε ένα ξεστρατισμένο σύννεφο, αν κι ο υπόλοιπος ουρανός κρυφογελούσε με κάμποσα άστρα...
Οι ώρες, μάζευαν ακόμη τα πεφτάστρια της Παναγιάς... κάποιοι που ξέχασαν την μικρή μου γιορτή δεν συμμερίστηκαν
ένα κρυφό ποτάμι δάκρια για ένα ευαίσθητο καναρίνι
που άνοιξε την Πύλη του Αόρατου
να υποδεχτεί μια ακόμη τρίμηνη
καρδούλα που μόλις είχε αρχίσει να δένει!!!
Ίσως, είχε ξεχάσει
ότι κάποιο άλλο φεγγάρι του Ιούλη,
-πόσα χρόνια, αλήθεια!- που είχα ανοίξει ματωμένο μονοπάτι στη γειτονιά των μικρών αγγέλων, -να μας περιμένει... λένε οι παλαιές μοιρολογήστρες... να μη μπερδέψουμε τις σκαλωσιές του Τίποτα...-

Α! Δεν πειράζει. Η ζωή πάντα μας ειρωνεύεται...
Άναψα κεράκι, αδάκρυτη, έκλεψα ένα κλωνί βασιλικό από την εικόνα της Παναγιάς να το βάλω να ριζώσει... τώρα είμαστε -ας πούμε- το ίδιο. Μας πήρε, Της πήρα!
Ότι και να πω, ήταν κάποιου άλλου η αφιέρωση. Σε μένα μένει μια ανείπωτη λιγοθυμιά...
Η υπομονή;
Σέρνεται, θαλασσόκυμα της καρδιάς, για να λειαίνουν τα βότσαλα...

Να είσαι καλά. Με Υγεία και Αγάπη.
Πάντα με τη σκέψη και προ πάντων την αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή,
Λ.Ι., ΝΥ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΥΙΩΤΑ

Ε τώρα σαφέστατα και με έκανες να αισθανθώ πολύ άσχημα..
Σε ξέχασα και έχεις δίκιο.
Χρόνια σου πολλά και καλά!
Κατόπιν εορτής, είναι αλήθεια.
Αλλά συμβαίνουν κι αυτά.
Έλα τώρα που δεν θα συγχωρέσεις τον φίλο σου...
Εγώ- επειδή δεν δίνω και πολλή σημασία στις γιορτές- ξεχνάω κάτι τέτοια.
Να λοιπόν που εκεί μακριά, αναμέρισες τις κουρτίνες του νου μου και με μάλωσες.
Συναντιόμαστε πίσω και μέσα σε κάθε ποίημα.
Αυτό από μόνο του είναι εορταστικό συμβάν για κάθε μέρα του χρόνου.
Τα φιλιά μου!

Αστοριανή είπε...

...ένα σεμνό "ευχαριστώ" σε,
κρατάει
τα κύματα κοντά στο ακρογιάλι
που έχω πεθυμήσει
για καιρό να συναντήσω...

'ολα τα 'αλλα είναι
δια τον οβολόν
και τα κεράκια...

Είναι πράγματι εορταστικές
αυτές οι συναντήσεις του νου.
Φίλησέ μου και τις όμορφες,
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου