Αχαρναί 2013

Ένας δακτύλιος η σιωπή που σφίγγει γύρω απ’ τα προάστια.

Η ζέστα η μοναξιά η νύχτα… άσχημοι σύμβουλοι.

Τα άστρα αν δε τα βρεις στην θέση τους κάπου θα αλητεύουνε ερωτευμένα.

Τα απορριμματοφόρα κινούν την υποψία τη δυσωδίας.

Πίσω απ’ το βουνό το φεγγάρι κανονίζει ν’ αγιάσει.

Στο ρολόι οι ώρες περνούν αφήνοντας το αλκοόλ τους να μεθά τον κουρασμένο.

Αγαπά του άγχους το φλέγμα η πρωτεύουσα.

Κάτι στιγμές, που δεν καταμετρούνται, βρίσκω το μπόι της Αλήθειας λειψό και σκουριασμένο.

Όπως διδάσκουν  τρόπο επιβίωσης οι κρατούντες, πρέπει να χάνεις σε αξιοπρέπεια για να κρατάς μια ανάσα.

Αυτά που δεν σ’ αρέσουν, αν δεν εγερθείς θα σε πετύχουν κλινήρη κι όταν θα περπατήσεις, ξυπόλυτο.