Εγώ…

Τετράδιο της σιωπής και της ομιλίας…

Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου εκεί

Που οι λέξεις δεν μ’ αφήνουν καθεύδω

Κι αναζητώ του νοήματος και μιας κοσμογονίας το τρόπαιο.

Μ’ έναν φακό η ώρα τρεις και κάτι

Φαντασία μου πού με πάς; Κι η νύχτα

Με μια βαριά σκιά η νύχτα

Είναι ένα άρμα που κυριαρχεί στον ουρανό.

Δακρύζω· είναι η ησυχία απόχη

Που πιάνω με αυτήν λεκτικά ασημωμένα λαυράκια.

Έγραψα την αλήθεια μου επάνω

Στο κέλυφος της αστραπής κι εκείνο

Έσκασε και η λάμψη

Εχάθη

Παρασέρνοντας την βροντή της ψυχής έως

Τα λιβάδια του πυρρού γαλαξία.

Λεξιλόγια που σεβάστηκαν τον άνεμο

Λεξιλόγια πληθωρικά. Ζητούσα πάντα τις απλότητες

Την φαντασμαγορία των λουλουδιών κι εκείνο

Που διαφεύγει πάντα όσο κι αν θέλεις την αλήθεια.

Με δίδαξε ελευθερίες ο Σικελιανός και ελληνικότητα

Πίκρα ο Σεφέρης

Γυμνή ως το κόκαλο

Και λυρικές εντάσεις ο Ελύτης. Έχω

Δεχτεί του Καζαντζάκη τις ανηφοριές

Το φως της μέρα είδα

Μελετώντας τον οίστρο των λαϊκών ανθρώπων όταν γίνονται

Εντολοδόχοι του θεού.

Και τώρα εγώ ο ζυμωμένος με εικόνων μάγια και βιβλίων τα όνειρα έρχομαι

Εξαγνισμένος μέσα στην βαριά σιωπή και μ’ ένα

Μολύβι αδρό που βοηθάει να απλώσω γύρω μου

Τους καθαρμούς, την ψυχή να αγγίξω

Του όρθρου, το λίγο φως

Που φέρνει το χάραμα και μένω

Εκστατικός μπροστά σ’ αυτό το εικόνισμα από ροδαλό

Καθαρό φως που η μέρα μου φέρνει

Ως τα κλειστά από ευχαρίστηση και γλύκα βλέφαρά μου..

                                                    Πάρος  27.3.2013