Με το τηλεκοντρόλ του νου πιάνω κι ανοίγω τ’ ουρανού τα κανάλια.

Σταχτί πεζοδρόμιο και ο καιρός συννεφιά

Βάφει μελαγχολίας σκούρο το προάστιο.

Λυγίζουνε τα δέντρα

Όλο και πιο πολύ, έως ν’ αγγίξουνε

Την κρυφή συλλαβή της γης.

Με το τηλεκοντρόλ του νου πιάνω κι ανοίγω τ’ ουρανού τα κανάλια.

Εικόνες μουντές όπως τα πνίγει όλα το απόγευμα

Μες το θλιμμένο νότιο αεράκι του.

Υγρασία και βάλε.

Μια παρτίδα σκάκι πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου όπως

Την παίζουνε τα άσπρα και τα μαύρα περιστέρια

Σαν πούλια που μετέφεραν τον τόνο τους

Σχεδόν έξω από το πιστευτό.