Οία 2..

Ψηλά μες τον αέρα

ο ουρανός ακυρώνει όλο το έντυπο υλικό μου·

Λικνίζονται δέντρα, φυσά δυνατά

και περισσότερο γίνεται η επιθυμία ελευθερία.

Συγχορδίες αόρατες μουσική συνθέτουν που φτάνει ως το πέρα γαλάζιο.

Ερείπιο η μνήμη, η ύλη ερείπιο.

Παφλάζουν κύματα και φτάνουνε ως το γλυκό πρωί.

Η γεωλογία θα ξέρει για όλα να μου πει και όταν την ρωτώ

μου απαντά με επιστρώσεις

πιο σκούρες πιο ανοιχτόχρωμες πιο μπλάβες

όπως ο ηφαιστειακός της πόνος αρχικά

είναι μια αμίλητη μετά

κοσμογονική στέρφα πέτρα.

                                               Οία, Σαντορίνη  22.3.2013