Η θάλασσα…

Ένας διάλογος που τον διάβηκα προσβλέποντας σε αθωότητα που επιθυμώ·

Μια νωθρή σιωπή και κύμα το κύμα η θάλασσα μου είπε πάντα την πείνα της:

Για έναν βυθό χρυσαφένιο, για ένα πάθος υπερθετικό.

Την πλησίασα καρβουνιασμένος από στεναχώρια, λεηλατημένος

Από την συναναστροφή των ανθρώπων. Και ήμουν

Με ρήγμα μέσα μου πιστεύοντας σε μια παράξενη μοναχική αριστοκρατία

Υπερήφανος, μόνος

Διαβάζοντας

Την αλληγορία των άστρων

Ξεκολλώντας

Τα φτερά μου από τον νοτισμένο βράχο

Που αφυπνίζει το νερό και κάνει

Να μ’ αγκαλιάζει φιλόστοργα

Μάνα μου η θάλασσα..

                                        Αργοστόλι  12.3.2013