Ο ήλιος ψηλώνει. Η ψυχή μου λυπάται.

Όλα βυθίζονται μέσα στον πυρετό της μέρας. Τα λινά υφάσματα

του ουρανού ανεμίζουν πτυχωμένα ανάμεσα στην σιωπή και την τύρβη

Της πόλης. Αυτοκίνητα στριγγλίζουν με τα φρένα τους στον δρόμο. Οι μαθητές

Πηγαίνουν σχολείο. Ένας ανήσυχος αέρας μοιράζει το κορμί του επάνω

στον φλοιό των φυλλωμάτων.

Στο ύφος που ήξερες πάντα οι άνθρωποι- συναντώνται, μιλάνε,- ένα λυπημένο παιδί

περνά απέναντι, μες της πλατείας την αποξένωση. Κοιτάζω.

Περνούν τα περιπολικά και σταθμεύουν λιγάκι

πιο μακριά από το περίπτερο.

Ο ήλιος ψηλώνει. Η ψυχή μου λυπάται.

Ο ήλιος ψηλώνει και η ψυχή μου

χάνει την χαρά της και για όλα λυπάται.

Καθώς η κάθε ώρα ακολουθεί μια εντεταλμένη πορεία

προς την σκλαβιά της νιότης μας.