Οι ανησυχίες των κήπων…

Ξέρω την κραυγή που αυξομειώνει την ένταση της αποκάλυψης.
Ένα γαρίφαλο μιλά σε άπταιστα ελληνικά και με πάει
στην μακρινή Ιωνία.
Βρίσκω τον παππού μου καθισμένο ανάμεσα στις λεμονιές. Καπνίζει.
Έχει χαρακωμένα μάγουλα απ’ τις ταλαιπωρίες.
Λιγνός σαν άγιος που δεν το θέλησε το ράσο.
Με κοιτά που τον κοιτώ. Μου γνέφει να πάω κοντά του.
Κρατά εκείνον τον παλιό σουγιά που είχε πάντα και σκάλιζε κάτι κομμάτια ξύλο.
Φαντάζει άλλου κόσμου πλάσμα να είναι.
Μπροστά του η ποίησή μου ωχριά.
Το καταλαβαίνω και κάνω λιγάκι πίσω. ‘Έλα εδώ’ μου γνέφει.

Τα μολύβια μου παγώνουν. Η σκέψη μου επίσης.
Βλέπω το γέρικο σώμα του καθισμένο ανακούρκουδα και να προσπαθεί άλλη μια φορά να μου πει για τις ανησυχίες του των ρόδων.
Πνίγουν τον κόσμο γύρω του οι τριανταφυλλιές.
Πάμπολλα χρώματα.
Τις πότιζε όλο το απόγευμα.
Τώρα εκείνες είναι ευχαριστημένες κι εκείνος ρουφά άπληστα το σεπτό άρωμά τους.
Είναι ένας άγιος που έζησε για τα άνθη.

Κρατά στην χούφτα του κάτι πέταλα από ένα λευκό ρόδο και μου τα δίνει.

Τα φέρνω στα ρουθούνια μου, σχεδόν τα φιλώ.
Βλέπω το πρόσωπό του να λάμπει.

Έτσι είναι οι άγιοι;

Θα νυχτώσει σε λίγο και θα κοιμηθεί με τις ανησυχίες του.
Σέβομαι τον καημό του.
Έχω κι εγώ μια ρίζα μέσα μου από ιωνική ολάνθιστη κροκάτη τριανταφυλλιά..