ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ..

Η ιστορία ενός ήχου είναι η πηγή μιας μουσικής που ρέει μες την απουσία που αυτοοργανώνεται.

Η ποίηση είναι η σκλαβιά ενός νοήματος που αποσκίρτησε από τον χώρο του Αοράτου.

Δυνητικά αυτό πάντα θα είναι: μια αστραπή φωτός και να μην προλαβαίνει να τα πει όλα ο λόγος.

Εξάλλου πού πας που είναι καθ’ όλα εύκολο και να το περιγράψεις; Η λέξη δεν αρκεί, η φράση μένει μετεξεταστέα- μπορεί ένα χαμόγελο να μεταδίδει την χαρά αλλά ποτέ δεν είναι τρανταχτό πηγαίο γέλιο που αναστατώνει και το σπλάχνο σου ακόμη.

Ακολουθώ παράδρομους να φτάσω στο τοπίο που αγαπώ.

Μάλλον πιστεύοντας πολύ στο ένστικτο, μάλλον γιατί γνωρίζω ότι αυτό με κρατά πιο κοντά στην αληθινή Φύση, εκεί όπου δεν τσιμενταρίστηκε πολύ ο πηγαιμός και έγινε τρόπος ρουτίνας αφόρητης.

Θέλω να ξέρω το φιλί μέχρι να βγουν όλα τα ρούχα και να σπινθηρίσει το στήθος της κοπέλας.

Μετά ο έρωτας είναι κατάφαση και συλλαβή ποιητικής αιωνιότητας..