Μια μέρα άτιτλη
σαν ένα ποίημα γεμάτο αόρατες παγίδες.
Υπονοεί τα πάντα
και σε όλα διαμοιράζεται
Η σαφήνειά της.
Στο πάρκο οι
φιστικιές γερνούν ρυτιδωμένες
Μα ολοζώντανες
σαν πλέον χρήσης αγαθό.
Το μαχαίρι του
θεού κόβει και κόβει-
έτσι που δεν
αρέσει στις ανεμελιές.
Οι πικροδάφνες
θρασέψανε
Και ζητούν ρέστα
από του ήλιου το χαρμάνι.
Η οθόνη τ’
ουρανού ανάβει.
Μυγάκια κάνουν τα
τάγματα της ενόχλησης ορατά.
Στο ρολόι ο
χρόνος είναι απόλυτος δέσποτας.
Συλλαβίζει η ώρα
τα ηχηρά της δευτερόλεπτα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου