ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!

ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!


Ανέβαινα πελώρια συνείδηση της φύσης και μπορούσα πάλι να το δω
μικρές χαρούμενες φατσούλες λουλουδιών να γνέφουνε ευτυχισμένα-

και νερά κελαρύζοντα ερμηνευτικά της αξίωσης
να έχει ο κόσμος αίμα..

Να ζωγραφίζει ζωές ολόγυρα σαν να μην τελειώνει η άνοιξη.
Μέρα Δευτέρα!

Ακούγονταν οι ψυχές των πουλιών και απ’ τις πολιτείες τους
άκουγες τις καλές ορχήστρες-

στρωτά και ταπεινά έρχονταν η μέρα.

Με είδωλο καρδιάς μέσα σε άηχες τις ώρες

έρχονταν κι έπαιζε πεσσούς ένα λησμονημένο αεράκι-
από αρχαία μεριά!

Έβλεπα Αλικαρνασσό κι αντικρινή Φρυγία
μέρη που τα' σκαζε ο ήλιος με το δόρυ του-
αριθμούσε άηχου
φωτός παλιννοστήσεις ο ονειροπόλος

και στα παρμένα κάστρα του ύπνου ο στρατηλάτης άνεμος
έκανε ξαφνικό γιουρούσι μ’ αποτέλεσμα σπουδαίο.
Μέρα Δευτέρα!

Χτυπούσε σήμαντρα της παλιγγενεσίας
ούριος αναμμένος ουρανός.
Βρήκα τα λεξιλόγια που μου έλειπαν
να πω την έκσταση όλη-

και στα ψηλά που αρμένιζε ύμνος Ομηρικός
με ανορθωμένες μέσα του τις λέξεις

κρυφή αντάρα ραψωδίας που έδειξε
νόστο αρχαίο
και σίγουρη Ιλιάδα!