Νύχτα με μια καταργημένη ελπίδα…

Λίγο πιο πέρα απ’ τα μεσάνυχτα, αναγνώθω μία ακύρωση ελπίδας, πολύ στριμωχτήκαμε

Κάτω από άξεστες εγκαταλείψεις και βαριές κατηγορίες ότι σφάλαμε, πολύ

Υποθηκεύσαμε το μέλλον, τώρα

Στριφογυρίζω και στον ύπνο μου, ο χρόνος

δεν μας είναι σύμμαχος, προδίδει

Τις προσδοκίες μας, εδώ

Βαρούνε τα κανόνια της ζωής κι εκεί

Μυρίζει επικράτηση θανάτου, όταν από τα σπλάχνα ξαναβγαίνει της

Νύχτας η πιο ασήμαντη σελήνη,

Το σκότος βουρ απλώνει μια βαριά μελαγχολία

Στενεύουνε τα περιθώρια, ο κάθε ειρμός

Της σκέψης αποδεικνύεται φαιδρός, και ένας πόλεμος

Των ιδεών και μιας απατηλής

Θρησκευτικότητας μας ξεγελά και μας εμπαίζει

Σβήνοντας πάνω στην επιδερμίδα μας καυτά τσιγάρα

Σαν τιμωρία για εκείνο που έρχεται…

29/ 12/ 2024

Υποφερτή παρουσία…

Είτε με σιωπή είτε με αναγνωστική γαλήνη

Λούζομαι ρήματα που εξάπτονται και μου καταδεικνύουν

αστραφτερά χαμόγελα έξω από το κάστρο της μελαγχολίας. Ανατρέποντας

τα ειωθότα, τον πανηγυρισμό των γεγονότων, την παρέλαση

των αισθημάτων.

Εδώ σκηνοθετεί η ανάγκη…

Και αναπνέοντας με ασθενικό πνευμόνι, με τα μπούνια μες την φούρια της ζωής

Σφίγγομαι, πέτρα γίνομαι, αποφασισμένος

Να γίνω ένα βιολογικό φαινόμενο, απόλυτα σε εξαιρέσεις

Προσαρμοσμένος.

Είναι η ώρα να προσαρμοστώ στην φαρδιά ευτυχία του κάμπου. Περπατώ

Λες και με βρήκε κατάστηθα η Άνοιξη.

Όρθιος και με μαστίζει ένας ολόφλογος ήλιος. Κι οι μαργαρίτες

Των επιχειρημάτων μου ωραία που μαδήθηκαν απ’ τους ερωτευμένους! Α έρωτα!

Ό,τι διαφυλάσσεις είναι δράμα

Είναι μια τραγωδία μυστική- τείνω να αναβάλω

Τις προσταγές σου· φτερουγίζω

Προς τον εκκωφαντικό θάνατό μου, μοιάζω

αιώνιος μα δεν είμαι- είμαι

Μια τρυφερή αντίληψη που ράβει ρούχα στο χωλό κορμί της,

Η πεισματάρα η ανένδοτη…

28/12/2024

Θυσιαστικό παραλήρημα…

 

Αποφλοιώθηκα και έτσι γυμνόπους είχα μία άποψη εξτρεμιστική.

Ερχόταν το απρόσμενο, τίναζα τα φτερά μου και ήμουν διάφανος, αναγκασμένος

Να βυζαίνω ακόμη, όχι γάλα της μάνας μου, μα από το φεγγαρίσιο βυζί που με πλημμύριζε ύμνους και νότες·

Γινόμουν απλησίαστος, πιο απόλυτος και από το μηδέν, πιο αγαλματένιος

Να μην μιλάω σε κανέναν, να σεμνύνομαι

Για την παρουσία μου κάτω από τον ουρανό που με θρυμμάτιζε,

Σαν ένα αντίδωρο στον ήλιο.

Τι κοστίζει η τόλμη και η λύπη

Τι μου στοιχίζει;

Στην εκβολή της σκέψης μέσα στο εορταστικό μεγάφωνο

Που υποβάλει μια θρησκεία, τι βρίσκω αναγνώσιμο μέσα στον ρου των γεγονότων, τι

Μύθους ευκολοεξήγητους απόψε κατορθώνω…

Ο φλογοβόλος λόγος, το ερίφιο επάνω στον βωμό για μία πλεύση με ούριο άνεμο μήπως και την ταξινομήσουμε την νίκη

Τι Ιφιγένειες θυσίασαν οι πόλεμοι της απληστίας, τι αδίκως έπαιξαν τα μαύρα ζάρια!….

Ποιήματα που έστησαν την ιστορία πρόδηλη μες τους αιώνες

Έσβησα κάτω απ’ την ψιχάλα του βραδιού

Ως την κιθάρα ο έρωτας και όποιος ερωτεύεται σεμνά πεθαίνει

Αγκιστρωμένος σ’ έναν άπονο καιρό.

Άκαρπη η πραγματικότητα που συμμετέχω

Άκαρπο το αρχαίο ταρακούνημα

Κάμπτομαι κάτω από ανάγκες ανελέητες

Οι ουτοπίες μου βροντοφωνάζουν μαγικούς εκστασιασμούς

Αν με εξηγήσουν οι αντωνυμίες μου οι εγωιστικές

Ίσως να στρέψω προς τα έσω την μιλά μου….

Καταγραφή πρωινής κτήσεως…

 

Σ’ όλα τα ‘’απολύτως τίποτα’’ που μου κομίζει η νύχτα,

εγώ εναντιώνομαι,

φτιάχνω τα οχυρά περιγράμματά μου, αφήνοντας πίσω μου,

την λάσπη των δρόμων.

Πλέον δεν με ξενίζουν οι μοναχικότητες.

Περπατώ μες τις σκιές, τολμώντας να ζητώ την ειρήνη.

Μπάφιασα να ακούω ολόγυρα έναν πόλεμο.

Θα κατσαδιάσω και τον άνθρωπο και τον θεό!

Ψηλά ψηλά, ρυθμό μου δίνει ένα μόμολο ασύντριπτο άστρο….

20/12/2024

Όλες οι αντιδράσεις

Αυτό που δεν βελάζει ούτε ουρλιάζει…

Και να μιλάς άσκοπο και να αποστομώνεις την πεταλούδα

Που πετά στριφογυρίζοντας πέρα από τα ιδανικά της….

Η μέρα έχει υποταγή. Άνοιξε τα μάτια και συλλογίσου

Πόσο απομακρύνθηκες απ’ την Αλήθεια· ο καιρός

Φτύνει επάνω σου τα κουκούτσια του: σαν

από φρούτο που το δάγκωσες και σου ‘σπασε τα δόντια.

Λυπήσου τώρα που δεν έχεις μιαν ελπίδα να κρατάς

Όταν θα σκοτεινιάζει και δεν θα ‘ναι τίποτα εύκολο· λυπήσου!

Θα καταλήξεις σε μία απρόβλεπτη μοιραία φυλακή

Λεπρός και δεν σε θέλει πια κανένας· η εποχή

Προσφέρει δύσπνοια και πόνο. Αν εξισώσεις

Τον μέσα σου κόσμο με εκείνον τον γύρω σου

Ένα αναθεματισμένο σύννεφο θανάτου θα σου πει

Για το πώς γράφεται στις μέρες μας μια Ιλιάδα….

19/12/2024

Συνειδητοποίηση σε μέτρο καταθλιπτικό…

Όπως ακούμπησα στην κοσμοθεωρία

Το αίμα φρένιασε, όλα φαινότανε εφικτά, μυρίζανε σαν κοντινό παράδεισο.

Βλέπεις ήτανε άλλα τα χρόνια. Με μπόλικη

Εργατική τάξη μεγαλώσαμε- μετά

Καταλάβαμε που βρίσκεται η αταξία.

Όσο να απογοητεύεσαι πάντα θα θέλεις ένα στήριγμα

Ψυχής, ζωής, του εαυτού σου στήριγμα. Όμως

Σαν σε κοντεύει η κατάληξη, νιώθεις

Μ’ απογοήτευση τον πόνο, περνούν οι μέρες και οι ευδαίμονες

Μαντατοφόροι οργανώνουν, σαν με μια παράφραση, τις ιδεολογίες

Εγκαινιάζουν την φτηνή ελπίδα, κι εσύ

Μένεις σε έναν ημιυπόγειο στοχασμό και μια κατάθλιψη

που σε στοιχειώνει!

18/12/2024

Η επανάσταση αρχίζει πάντα από το μολύβι μου!

Πρωινή ευωχία!

 

Πρόταση καθαρή του χειμώνα, μεσολαβώντας να υψιπετούμε ανάμεσα σε εκατομμύρια ρόδα που επαναστατούν και διαλαλούν μιαν ατέρμονη κατάνυξη.

Θα σταθούμε εδώ που ανοίγουνε οι ουρανοί, θα οσφρανθούμε

Το άρωμα της αυγής, το μέλι του λάμποντος κόσμου.

Όλο το ρητορικό μας βασανάκι θα απλουστευθεί και θα νιώσουμε τον παγωμένο αέρα

Να μας θωπεύει τρυφερά στα μάγουλα που θα ερυθριούν από παράφορη νεότητα.

Θα σκύψω και θα κόψω ένα λουλουδάκι μιαν αιώνια ανεμώνα και θα στο προσφέρω να χαρείς καρδιά μου

Κάτω από το φως μιας αστραπής Στιγμής, θα σου προσφέρω

την ζωή μου ολόκληρη σαν ένα μαγικό φιλί που θα σε αναστήσει

με την φούρια των Ανοίξεων

Γεμίζοντάς σε αφθονίες και αινίγματα οικουμενικά!

16/12/2024

Όλες οι αντιδράσε

Θα σημειώσω την ανάμνηση σε ένα νοτισμένο πακέτο

 Θα σημειώσω την ανάμνηση σε ένα νοτισμένο πακέτο

Τσιγάρα, θ’ ανάψω

ένα και θα φύγω για το σκοτεινό δωμάτιό μου, την ώρα

Που θα περνά το πρωινό λεωφορείο

Γεμάτο αλλοδαπούς που πάνε για δουλειά. Θα οργανώσω

την λύπη μου

Να με κεντά λιγότερο, θα αντέξω

την μοναξιά

Και θα ξαπλώσω στην κρεβάτι μου πιο κουρασμένος

Από ποτέ, θα τυλιχτώ

με την κουβέρτα

Και θα κοιμηθώ,

φαρδύς πλατύς,

έως το μεσημέρι

που ένας συρμός θα με ξυπνήσει· η ζωή

παντού θα φουντώνει

Σαν μία μελωδία που ακροατές ενστερνιστήκαμε

Αφήνοντας, κατά μέρος,

τα όνειρα

και την πικραμένη καρδιά μας!

Όλες οι αντιδρ