Προ του ολίγου και προ του αλόγου…

Δεν το διασκεδάσαμε όσο έπρεπε το ημερινό φεγγάρι:

Σε πανηγύρια με μια φούρια σε μυτιληνιό χωριό

Κάπου σε χρόνια περασμένα τότε που χορεύανε

Τα κέφια μας και πάνω απ’ όλα τότενες κυριαρχούσαν

Στο πάνω καφενείο που μαζεύονταν οι γεροντότεροι

να ξαποστάσουν και για να κουτσομπολέψουν σαν

σ’ έναν τύπο άγραφο, προφορικό….

Ο κόσμος κείνος -ο γραμμένος

στο μυαλό μου απόψε

ζωντανεύει·

ζεϊμπέκικο βαρύμαγκα που στριφογύριζε

με δαγκωμένο το τραπέζι κι όλο έφερνε

γύρες μες την μαγκιά και μες το άντρο της υγείας…

Για να ευτυχήσεις το αυθεντικό κουκούλι

θα πρέπει να υπάρξεις φωτεινός μεταξοσκώληκας! Το σκέφτομαι

πάντα.

Και για να πιάσω απ’ την ανάποδη τα ωράρια μηδένισα

τα κοντέρ

και έφυγα από την κάθε αγρύπνια:

Πιτσιρικάς που ήρθε να γνωρίσει χώματα τα πατρογονικά του.

Μ’ ακολουθούνε οι εικόνες και τα αισθήματα…

Τα κουβαλώ και μεταβάλλομαι σε έναν

φυλακάτορα

που μόνο το αίμα του πιστεύει…

Ζω για να καταβάλλομαι απ’ τον καημό….

29/8/2024