Ποίηση!...

 

Εμμένω σε μια μνήμη πεντακάθαρη από κείνες

που η κοινωνία δεν αντέχει γιατί

Αγαπά στους λεκέδες να δείχνει φιλότητα.

Αναρριχώμαι σε μια αγιάτρευτη αθωότητα.

Πού αυτοκτονείς καημένε μου και πού λαχανιασμένος ιδρύεις

Κράτη της φωτιάς και του πολέμου τις έχιδνες;

Α Ποίηση, σαν υφιστάμενο Ρόδο που κραυγάζει πορφυρό μες τους αιθέρες!

Σπουδαία η καταβολή σου!

Εγώ που ξέρω από απλότητες που διαβρώνουνε το μιαρό

Σώμα της νύχτας, εγώ

Ξιφασκώ για να διαλαλήσω την χάρη σου!

Σε έναν στίχο θα πεθάνω, κλίνη ερωτική μου παράφορη!

Το καλοκαίρι…

Το καλοκαίρι ρέει αφήνοντας εκτεθειμένες τις επιθυμίες…

Βαρύνοντας στον ενεστώτα του, χυμώδες

και αναγωγικό

Ενσπείρει λαίλαπα θεαμάτων και κάνει

Το ηλεκτρικό του όνειρο διασκεδαστικό..

Το καλοκαίρι ημιθανές και αυτόκλητο, γενναιωμένο

Πίσω από ασπρισμένες αυλές, στον ήλιο

των νησιών, στην καθαρή έκπαγλη θάλασσα…

Το καλοκαίρι εθελούσια πεθαίνοντας

Επάνω στα πεζούλια των ανέμων, συντηρώντας

Την φυσιολατρία μας, ατέρμονο

Και λαχανιασμένο

Πάνω στον δρόμο του μεσημεριού, κουβαλώντας

Το τζιτζίκι και το μυρμήγκι στην ράχη του…

27/6/2022

πίνακας του Νταλί...

Επιθυμώ μια ύλη που να πλάθεται κατά πώς εγώ μόνο την θέλω

Επιθυμώ μια ύλη που να πλάθεται κατά πώς εγώ μόνο την θέλω και που να πληθύνεται ή να λιγοστεύει κατά την επιθυμία μου και στο τέλος να απαλείφεται αφήνοντάς μου το κραυγαλέο μηδενικό της περίπτωσης να είσαι φτωχός και να μην φορολογείσαι παρά μόνο για την Ουτοπία που κατέχεις- σημαδιακή περίπτωση να ζεις διαιτώμενος στίχους και λοιπά παραμύθια που σε κάνουν να πράττεις μέσα σε μια πραγματικότητα που ποτέ δεν είναι δικιά σου!!!

Ίδρυση του καθαρτηρίου…

 

Αγαπώ θορύβους που δεν τους ξέρω μου ξυπνούν

την ψυχή

Και με μαθαίνουν χρώματα κείνα

Που στα βουνά τα βρίσκω σ’ ένα λουλουδάκι

άγνωστο που καλά κρατεί

Την ανθισμένη του συνείδηση μες τον χειμώνα.

Περιπλανήθηκα μέσα στις καστανιές.

Ο άνεμος έπαιξε μαζί μου. Ο ήλιος περνούσε με ζόρι ανάμεσα

Από των δέντρων τα φυλλώματα και νόμιζα

Πως ονειρευόμουν μα όχι.

Την ευχή σου στείλε μου παππού, κοίτα το δώρο

Της σιωπής πόσο το αξιοποίησα! Άνθισε στα δικά μου χέρια.

Βλέπω το φεγγάρι τα βράδια να εκβάλει τον καθαρό ποταμό του

Μες την αγρύπνια μου. Ασημένιο. Νέφη κόλακες του ουρανού εδραιώνουν μια υποψία από μπόρα

Καλοκαιρινή- για να πλυθούνε οι ευπρέπειες των στοχασμών μου στα ουράνια..

Αγαπώ θορύβους που δεν τους ξέρω: μια ρίζα ελιάς που γέμισε

καρπό μες το μυαλό μου, ένα τζιτζίκι

Που τετέρισε χαρούμενο κι ανέμελο ένα αεράκι

Που φύσηξε και φύγαν πέρα οι μελαγχολίες!

Μανιφέστο…

Επινοούμε ολοένα μια ‘’δικαιολογία’’.

Ουδέν από ουδέν και πέφτουμε σαν τσακισμένοι μες τα ωροσκόπια·

η έκφρασή μας λεκτικά εκπεφρασμένη

από σύμφωνα και φωνηέντων σίγουρες αιχμές·

ποιός πίστεψε επαναστάσεις και ποιός

Κατέληξε στην σιγουριά του μικροαστικού παραμυθιού του!

Λέω.

Και λέω.

Και λέω…

Όλοι οι θόρυβοί μου είναι αθόρυβοι!

Κοίτα παραδοξότητες!

Το αίμα μου πονάει και με συλλαβίζει από κει που είμαι αθώος κι ένοχος πάντα για ‘’κάτι’’…

Κέρδος και ζημία προ του μηδενικού αποκτήματος…

 

Όλη η αγρύπνια μου μια στάλα μέλι

πολλά μου απέδωσε μέσα στην ησυχία.

Μεταβολίστηκαν όλα τα υλικά παιχνίδια που μου έδωσεν η μοίρα.

Κερδίζω κάτι που δεν λέγεται.

Δυσβάσταχτη η περιοχή της φαντασίας.

Θέλει στρατεύματα αξιόμαχα για να την υπερασπιστείς.

Λάμπουνε οι στίχοι πίσω από τα ερωτηματικά μου.

Λάμπουν και συγχωνεύονται.

Α όμορφη εμφανής ζάλη, σε κράτησα με κράτησες μες τους αιθέρες.

Και όπως καταρρέω στα βαθιά και στα ρηχά

Μετακινούμαι από την όραση προς την τυφλότητα- κι αυτό πολύ αποδίδει

Σε φιλοσοφικές ενατενίσεις και σε σύνεση…

πίνακας του Νταλί...

[Να η φιλοσοφία που επαίρεται για τα ακριβά ]

 Οίστρος στο μεσημέρι καθαρή στιγμή

Όπου βελάζει ο αμνός και το Αθώο εκβάλει

Μες την πραγματικότητα-

Να η φιλοσοφία που επαίρεται για τα ακριβά να ο ήλιος

Που χρυσώνει το μειδίαμα των ουρανών

Περπατάμε στην άλλη άκρη των γεγονότων

Αφομοιώσαμε συγχύσεις και φεγγάρι

Τώρα δαψιλώς υπερασπίζεται η ζωή μας κάθε στίχο

Ό,τι ειπώθηκε μας γέννησε και δέσμιους σε όλα μας κρατεί…

Τόπου αρχαίου μυστικό…

 

Ο ύπνος μου αργομισθεί

Και απλώνεται λιανός μες τον φτενόν αέρα·

Κουρντίζω αίσθηση του μέτρου, καλές μου φαίνονται οι αναλογίες

Φαίνεται ο αρχαίος ναός

Σωριασμένος πια κάτω

Κι οι κίονές του διαλαλούν την συντριβή μιας θρησκείας·

Πού κρύφτηκες εσύ Αθηνά

Ή Δήμητρα ή Δία;

Ο κόσμος σχηματίστηκε από φωτιά

ή καθαρό νερό που τρέμει;

Όλα μια ζάλη μες τον Νου του σύμπαντος.

Όλα υπακούουν για να μην

Υπακούουν.

Απλώνω δίχτυα κι αλιεύω μέσα στην κατάνυξη.

Ζεύξη ελπίδων και παρωχημένης πίστης…

Φιλοσοφικόν ανάλογο και ψυχολογικά μπερδέματα προ ουτοπίας…

Εκκολάπτονται μικροί δεινόσαυροι ουτοπίας πάνω σε μια καθημαγμένη πραγματικότητα·

Ούτε σε είδα ούτε με είδες βιοπαλαιστή της ανάγκης-

Συναντηθήκαμε πίσω από το παραβάν της απελπισίας·

Κατά τα άλλα, εσύ αγαπούσες τα λουλούδια και εκείνες τις

Τριανταφυλλίτσες που, λες και ξεφύτρωναν απ’ την καρδιά σου·

Κι εγώ συνέλεγα λέξεις στιλπνές, σαν βότσαλα σε ερημική παραλία

Να συνθέσω τον πίνακα μιας Στιγμής!

Κουραστήκαμε να πρωταγωνιστούμε και κάποια στιγμή

Θελήσαμε να ζήσουμε αποτραβηγμένοι απ’ όλα.

Βαφτήκαμε με χρώματα επαναστάσεων μα και υποταγής.

Έτσι είναι ο άνθρωπος!

Και, μέσα μας, σκοτώσαμε τις αθωότητες-

Σαν για να μείνει μια μελαγχολία γύρω μας και νικητήρια να επιπλέει…

20/6/2022

πίνακας του Νταλί

Η μοναξιά του ποιητή στην μελαγχολική Θεσσαλονίκη…

 

Ο ουρανός είναι ένα μάγος που εξαπολύει πάνω

στην γη βαρύθυμες σκέψεις·

Όπως λογάριασα λογάριασα·

Τώρα διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου και εμμένω σε αβρότητες·

Σημειωτόν πάω για τα ψηλά·

Έχω απεμπολήσει όλες τις σκληρές μου πανοπλίες·

Δακρύβρεχτο το μεσημέρι και κατήφεια

Τρέπει τα νέφη σε φυγή·

Ιούνιος ο βοϊδομάτης και ο θυμωμένος·

Η βόρεια Ελλάδα μουντζουρώθηκε·

Αν μ’ αγαπάς συνέφερε τις λέξεις και μην τις αφήνεις να σαπίσουν·

Τα σύννεφα κρατούν τον μύθο μακριά

Κι από Ιούνιο καλά αρματώνεσαι και κυκλοθυμικά Θεσσαλονίκη

Τρέμοντας τις βεντάλιες σου ως ανηκέστου βλάβης έρεισμα

Αφήνοντας να τρέχει ‘πα στα ρείθρα σου η μελαγχολία ενός ποιητή που υποφέρει

Μόνος κατάμονος και να τον συνδαυλίζει η εποχή κι η ΄έγνοια!

17/6/2022 Θεσσαλονίκη

Η γλαφυρότητα μιας ήττας και η μουσική…

Σκηνοθετώντας πάνω στο φετίχ των ουρανών

Εντείνοντας την διαθήκη των ονειροπόλων

Τι στόχαση δυνητική για να ανάψουν τα μπουρλότα του ήλιου!

Καρφώθηκε η ‘’σημασία’’ πάνω στο βελούδο του ερμαφρόδιτου πανσέ

Στην μουσική καταφεύγουν οι θόλοι της πραότητας

Εισβάλουν στον χαρακτήρα μας

Παρορμητικά.

Κρατώ ένα αρχαίο κάτοπτρο την όψιν ειδέναι

Σφίγγει πάνω τις γαλαρίες του ο ουρανός

Πέφτουνε φλόγες κραταιές αποδεκατίζουν

Τις αισιοδοξίες μας·

Για να γραφεί ένα ποίημα κατέρχομαι ανέρχομαι σε αποτρόπαιες επάλξεις

Προσφέρω καρδιά και νου, προσφέρω προσήλωση

Είμαι ο νοσταλγός άλλων πολιτευμάτων

Σεμνύνομαι και συγκλονίζομαι

Συντετριμμένος…

6/6/2022

Θάλασσες…

Θάλασσες αναγνωστικές, πληθυντικές, όπως μια φλέβα και μια αορτή

που στέλνουν αιμάτινο μήνυμα.

Γιορτινές, κυριακάτικες

ή καθημερινές, με επονομαζόμενη λάμψη.

Ήλιος τις διατρέχει, ήλιος τις χρησμοδοτεί,

απλώνοντας στα πέρατα την μυστηριακή τους διαφάνεια.

Τις διαπλέει χαρά ιερή, όπως μια σκούνα με πανιά που ν' αρμενίζει σίγουρα ξέρει.

Στο λαγαρό τους βάθος η έμπνευση χειροκρότει τον δύσκολο μύθο.

Και, στην ατσάλινή τους επιφάνεια, το γρέζι των κυμάτων κατσαρώνει τον καθρέφτη της γυαλάδας.

Ελληνικές, πολυσύλλαβες θάλασσες, γυμνές και τυχερές, ως το απέραντο πλάτος..

Το απόγευμα…

Το απόγευμα κωλυσιεργεί τις ερωτοπαθείς μυρωδιές των βασιλικών

και η μουσούδα του αέρα χώνεται

μες τις λινάτσες των νεφών,

σκούζοντας επιμόνως για ένα "έλα"…

Τα χρώματα κατευθύνουν τον νου μας στο άπειρο.

Κι εμείς από τα χρώματα είμαστε καμωμένοι, από την λυρική

δομή των ουρανών,

κι ας στηρίζουμε με τα αισθήματά μας τον νεόκοπο ήλιο κι ας είμαστε κολλημένοι στον βράχο

της νοσταλγίας..

Μας στολίζει ο στόμφος του καλοκαιριού

ακόμα,

και μας έχει πλασμένους η τραχιά,

ακύμαντη πέτρα

του Έρωτα,

βοά μες τις φλέβες μας, όταν ακίνητοι μένουμε, τερπνά τρυγώντας

φιλιά μέσα στο βράδιασμα.

Μια μουσική ωφέλιμη στις ψυχές σκορπά τριγύρω,

ακούραστος ο αέρας μαγκώνει τις πλάτες του στον βαρύ τροχό της μέρας, στα ρολόγια στέκεται η σιωπή, την ώρα

που εμείς ακολουθούμε την μεγάλη δίψα

του κορμιού

και στα σώματα επάνω παίζουμε

το συναρπαστικό ξεφλούδισμα της συνουσίας, ως την στιγμή

που ενώνονται οι παράλληλες ευθείες σε μια γονιμοποιημένη τελεία

που μιλά φθόγγους ερωτικούς και υπερβάλλοντα ζήλο

της αγάπης..