Όλα είναι μια ευφράδεια των νερών.

Την ώρα που ο καλογιάννος κελαηδά το πρωινό γκρεμίζεται και θάλπει
Μέλισσες και μικρά εντομάκια που ταράσσουν την γαλήνη.

Όλα είναι μια ευφράδεια των νερών.

Μήπως προσεύχομαι και δεν το καταλαβαίνω
Που ο θεός στηρίζει την νωχελική σκέψη μου;

Ήρθε η Κυριακή.

Καλοδεχούμενες οι επιθυμίες που αγγίζουν την φαρδιά όρεξη της πεδιάδας.

Το τοπίο είναι αβρό και βελούδινο:

Όπως εσύ που ήρθες και θα μείνεις μες τον πόθο μου να εξουσιάζεις.

Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!

Σέβομαι την απώλεια
συμμερίζομαι τον πόνο.
Ο άνθρωπος φθαρτός και δεν αντέχει πάντα,
ρημάζεται η καρδούλα του,
είναι που και η ύλη του πολλά δεν τα μπορεί.
Γδαρμένο είναι το φεγγάρι, το κοιτώ
που αλλάζει χρώματα κουβαλώντας
το ασημί φορτίο του μέσα στην νύχτα.
Δίπλα στον άνθρωπο, δίπλα στον κουρασμένο εαυτό του.
Ξεκλειδώνω τις πύλες, το φθινόπωρο παίζει μαζί μου,
στα ορυχεία της καρδιάς έκπαγλα αισθήματα αξίζουν όλο το χρυσάφι
που θα βρεις.
Σε τριγυρίζει ο έρωτας, μικρός που εμεγαλύνθης είσαι.
Και,
Ποιητή
σε κάνει όχι η ανάγκη, Ποιητή
σε κάνει το να μην αντέχεις άλλο μέσα σου την Έκρηξη-
Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!

Θα είσαι αυτό που τραγουδάς

Θα είσαι αυτό που τραγουδάς, θα είσαι αυτό που σπουδάζουμε στην φωνή σου·
Και αμάραντος ο λόγος σου θα ανοιγοκλείνει σαν κοχύλι που κρατά τα μυστικά της θαλάσσης·
Στην πρωινή εκπυρσοκρότηση των πανσέδων, εκεί
Που η βουλιμία των ήχων κατασπαράσσει την αυγή και γεννιέται το ροδαλό τριαντάφυλλο του ουρανού σου!

Θα είσαι αυτό που η ερωτική κάψα σου επιβάλει να είσαι.
Και θα ξημερώνει.
Σιγά σιγά θα ξημερώνει-και θ’ ανηφορίζουμε
Προς τον εαυτό τον αγνότερο που έχει ο καθένας!

Σεπτεμβριάτικο κρεσέντο..

Τερματίζει ωραία το φως επάνω στα βουνά· και, σαν να εκκολάπτονται τα όνειρα, μια άχνα αναδύεται
Απ’ τις κορφές, παραμονές ενός αγνώστου θανάτου, και είναι λυπημένη η ανθρωπότητα.
Το σαρκίο μου κουρασμένο και θλιβερό
Πασχίζει να τα καταφέρει. Παροξυσμό φωνηέντων μου γεννά ο Σεπτέμβριος, πολλαχού που εισβάλει.
Είδα όσα σου είπα και τα άλλα τα άκουσα. Σαν ποιητής που νοστιμεύεται τις αγρύπνιες.
Πού θα καταλήξω με την ανοργάνωτη γραμματική μου, πού;
Πάντα θα λείπει ένας τόνος της αγάπης.
Στριφνές είναι οι μέρες και φιλοδόξησα να τις διορθώσω.
Αλλά πού εκβάλει ο γαλαξίας του ύπνου και πού οι ερωτευμένοι αποθεώνονται, αφήνοντας
Το ταπεινό αχνάρι τους μες την αιωνιότητα;
Άλλα τα είδα και στα είπα κι άλλα τα άκουσα.
Κακοφορμίζει η πληγή του κόσμου και να την γιατρέψω δεν μπορώ.
Μπορώ μονάχα μια σπουδή ονείρων.
Και να προσεύχομαι!

19.09.2019

Συμβουλές για την ύπαρξη..

Μέσα στην πρωινή γυαλάδα ένα πουλί αφήνει τον κελαηδισμό του να λάμψει·
τίποτα εσύ και τίποτα εγώ-κι οι δύο μας τίποτα μες τους αιθέρες· κανονίζουμε τις ισορροπίες που είναι υπεράνω των δυνάμεων·
όπως και να το ακούσεις ξενίζει στο άκουσμα ό,τι κι αν πω·
η Τρωάδα νικήθηκε γιατί μια Ελένη βαρέθηκε την ρουτινιέρική της πραγματικότητα·
με τα υλικά που πλάθεις όμορφο ποίημα
με τα ίδια, χαμογελάς στο κορίτσι που ξέρεις πως σε αγαπά!
Θέλω να πω: είναι πολύ απλό ωραία να υπάρξεις!

Το τσιμέντο..

Το τσιμέντο χλευάζει την οκνηρή θέση των δρόμων
και κρατά μια υπεροψία
που αγαπά την διάρκεια.
Το σώμα του είναι το επείγον μυστικό της κατοίκησης.
Απορροφά τον ήλιο εμμένοντας στην ίδια θέση του σκυροδέματος και σαρώνει
Το παρόν με τον οδοστρωτήρα του παρελθόντος.
Σπίτι ή κτίριο-ηδονικά μορφάζει.
Προδίνει τον εγωισμό του αρχιτέκτονα, ξεπερνά
σωρηδόν τους μηχανικούς.
Φωτισμένο το βράδυ, τρυπώνει στην μασχάλη της πόλης και ροχαλίζει πάνω στο μαξιλάρι των συνοικιών.
Οδού Τάδε ή οδού
Δείνα, διαμορφώνει το τοπίο το στατικό.
Ανήκει στην πολεοδομία των απαιτητικών καιρών, φιλοξενεί το όνειρο το ανεκπλήρωτο.
Το τσιμέντο, πάνω απ’ όλα, το χλιδάτο, το ρακένδυτο τσιμέντο..

Έτσι αντήχησε…

Δρόμοι που συστρέφονται μέσα σε άλλους δρόμους και αρχίζει
το πρωινό να ξενίζει
με τα μεγάλα όμορφα αρχοντικά του και τις επιβλητικές
σκάλες που έχουν τόξου ορμή και μαρμάρου φιγούρα.
Δίπλα ηχούσε η θάλασσα, φλογερή και επίμονα μόνη.
Μυτιλήνη νοσταλγική Μυτιλήνη ατσίδα Μυτιλήνη αιώνια·
Κάπου θα σε συνάντησα Σαπφώ
να γυροφέρνεις μέσα στις πλατείες
Κόρη μελαχρινή και τρυφερή, καημός που σ’ αγαπάω ακόμα·
Τρυπούσε το φως τα άμοιρα κλαδιά και έβαφε
με χάδια τα ουράνια·
Κάτι πουλιά μαθαίνανε το ορθογώνιο και το ανεστραμμένο·
Ο αέρας έφερνε την ροκ άποψή του σε μένα
που υπήρξα απόλυτος και τελεσίδικα τόσος·
συνάντησα τον Περικλή φίλο παλιό που έζησε
μακριά από φωνήεντα πρωτευούσης
και ήπιαμε λιγάκι κείνο το βράδυ, θυμηθήκαμε
τα παλιά
και είναι όμορφο αυτό να το ζήσεις και να το γράψεις. Πολλά
τα είπαμε, πολλά ενώνονται οι καρδιές όταν γελάνε:
Έτσι με τσάκωσε η Ποίηση και μ’ έκανε δικό της.
Πολλά χρόνια πέρασαν μα η φωνή της αντηχεί ακόμα εντός μου.
Με θέλγουν οι νύχτες, το βαθύ μετάξι του ουρανού, η ευλάβεια
να ζεις πίσω απ’ τις σκιές σε έναν κόσμο
θαλερό και γενναίο μονάχα
στο θέατρο των παραμυθιών, στο παράξενο καρτ-ποστάλ
των ονείρων..

Μυτιλήνη 13.9.2019

Σωμάτων ερωτευμένων και αοράτων!

Στην ατμόσφαιρα, λαγαρό γέλιο του πρωινού και μειλίχιο φως της θαλάσσης.

Άοκνα φυτά που χρησμοδοτούν μες το άπειρο και

τανυσμένο τόξο της Τύχης.

Συσκέπτομαι με τον ουρανό-είμαι

ένας γλάρος που προλαβαίνει να ξεπερνά το κατάστρωμα.

Μια μουσική διαχέεται στην πρωινή ευδία και ορατός

είναι παντού ο θεός.

Σωμάτων ερωτευμένων και αοράτων!

Για τα βουνά απ’ τα βουνά και ως της Καστοριάς τον οίκο…

Ξέφυγα απ’ τα ξίφη των δασών και ακολούθησα
τις κοφτερές ανηφόρες·
Κι ήρθα εδώ, ακύμαντη λίμνη, επικράτεια
Των νερών, Καστοριά βολεμένη
Κάτω απ’ τον ήλιο, στα σύνορα
τα βορινά, πατρίδα ράχη της ψυχής μου πατρίδα.

Άφησα πίσω μου χωράφια με τα καλαμπόκια
Αμπέλια αυτόκλητα
Και το γεράκι που παραμονεύει.
Τον ελαιώνα μέσα στην βαθιά εντύπωση του κάμπου
Και στα πρανή κάθε βουνού
Νερόλακκοι μισοσβησμένοι, βράχια
που μες το μέταλλό τους ασημίζουνε
λεπίδια ακονισμένα, κοφτερά.

Άφησα πίσω μου χωριά, αυλές
σπιτιών και την οσμή από δυνατή μαντζουράνα
Του δυόσμου την εκπυρσοκρότηση, την αψάδα
του ασβέστη
Και τα πλακόστρωτα δρομάκια-άφησα.

Κι ήρθα στην ευφάνταστη λίμνη, στην πρωραία
Παρομοίωση, στην αιχμή των αιχμών, στον κόμπο
Που δεν λύνεται.
Ήρθα και θαύμασα! Και ας
Με σφιγμένη την ψυχή μου πάω όπου πάω -πώς να σας το πω;

Ντροπαλή υδρόφιλη Καστοριά
Στον ήλιο μέσα ιδιότροπη
Γριά και με ταριχευμένη θέληση
Φλύαρη μέσα στα βουνά
Αντιφατική και ωραία
Μαγκιόρα!

Όταν έπεσε η νύχτα
ντύθηκες την καθαρή μπέρτα της σκιάς
Και εμφανίστηκες στο θέατρο της γεωγραφίας
Εκεί όπου τα συμφέροντα θέλουν ν’ αλλάξουν τις προσωπικότητες
και σκορπούν
Χρήμα δελεαστικό
Για να γίνει η ιστορία μύθος και ο μύθος
μια παραπλανητική ιστορία.

Τι να κρατήσω; αγαπώ
το φως
και όταν έρθει το πρωί
πόσο πολύ σου ταιριάζει!
Γδαρμένο αντίσκηνο που αποκάτω του πετούν
χαρούμενες πεταλούδες
Και μέλισσες που δρέπουνε το μέλι το απαλό
των νεφών.
Πατρίδα ράχη της ψυχής μου πατρίδα!

Καστοριά 31 Αυγούστου 2019